Kunt u mij horen? Uhhh, nee!

En dan hoor je ineens niets meer met je ene oor.... Hoe irritant is dat? Je bent gelijk je hele oriëntatie kwijt. Heel onhandig met autorijden. Want waar komt het geluid van die ambulance nou vandaan? En thuis...is dat een bliepje van jouw telefoon of de mijne? En op verjaardagen... Een hoop gekakel. Dat gaat normaliter het ene oor in en het andere weer uit. Maar als dat ene geblokkeerd is... Ik had me met liefde een nieuw oortje aan laten naaien, maar helaas. Inmiddels is de boosdoener weer uitgespoten, maar ik moet nog wel terug voor een nieuwe sessie. Mijn oorsmeer smeerde hem niet in één keer. Ik hoor gelukkig wel weer goed nu. Ik kan de oren weer spitsen.

Afgelopen zondag hebben we weer gebarbecued bij mijn zus in de tuin. Dat kwam weer op als poepen. En gelukkig maar... het bleek de laatste redelijke dag te zijn kwa weer. Het ging halverwege nog wel een paar druppels regenen, dus het hele boeltje werd bij elkaar geraapt en we vlogen naar binnen. De één nam de glazen mee, de ander liep met schalen. Ik had net kleine Elaine-Mae in mijn armen, dus ik heb haar 'in veiligheid' gebracht. Ach, ze is zo lief! Ik blijf maar kijken naar haar donkerblauwe oogjes. Na twee minuten was het alweer droog. Dus hup, weer naar buiten.
De kinderen hebben nog engelvleugeltjes van krijt gemaakt.  Die lagen lekker over de grond te dweilen. Ze zagen er na afloop niet uit. Maar ja, je weet wat ze zeggen: een vies kind is een gelukkig kind. Laat maar lekker gaan! De wasmachine doet de rest.
Het werd 's avonds toch wel frisjes. Dus we gingen weer naar binnen. Er kwam een spel Trivial Pursuit op tafel. Ook wel weer eens leuk om te doen. We hebben het maar niet helemaal uitgespeeld want het werd later en later. We hebben onze eigen draai er maar aangegeven. De reglementen namen we met een korreltje zout. Normaliter ben ik niet zo'n spelletjesmens. Ik zal nooit een spel pakken. Ook niet op de ipad. Heb er niks mee, met spelletjes. Maar zo af en toe een keertje meedoen is toch wel leuk en gezellig.