Carnaval op zilveren sandalen....

credits:

paper...D&D

sand...Silke
elements...Adelina
shells...Cajoline/Chaos Lounge
fairies...Ordeala
bubbles...BVS
sparkles...Scrap and Tubes
lines...SimpleGirlScrap:

 

 'Ik wil met jou wel sleetje rijden, ik wil met jou snel op en neer, wat zullen wij steeds lekker glijden, zo gaan we elke dag tekeer!'...

Wat een wereldtekst! :-) Ja, luitjes, het is weer carnaval! Maar het enige carnaval dat hier binnenkomt is de sterrenparade. Op dit moment op tv als achtergrond muziekje. Ik sluit dus niet, gekleed in een boerenkiel, achteraan bij de polonaise. Maar ik zing wel mee, dat dan weer wel. :-)

Het enige feest waar ik op dit moment naar uitkijk is ons 25-jarig huwelijksfeest! Als ik weer wat langer ter been ben gaan we weer verder op zoek naar een geschikte feestje-vier-lokatie. En aangezien ik nog niet urenlang kan gaan winkelen zoek ik mijn heil voorlopig maar even op het internet om me te oriënteren op een bijpassend feestelijke outfit. Ik was op zoek naar een jurk. En kwam een best wel aardige tegen bij Debenhams. (ik wil voor die tijd nog naar Dublin) Maar waar mijn oog op viel bij het model dat de jurk showde: ze had zilveren schoentjes aan! Leuk!! Heb ik nog niet! Wil ik nu ook!

En omdat we toch ons ZILVEREN huwelijk vieren.....pas ik precies in het thema! :-) Maar ik wil niet de schoenen die het model draagt, zie foto... Als je inzoomt op haar voeten zie je dat haar kleine tenen over de rand hangen! Nou, dat lijkt me niks! Dat moet dus anders! Nou zat ik te denken...ik heb nog niet gezocht of ik ze nog heb, hoor... als je schoenen koopt zitten er soms wel eens van die doorzichtige plastic hulsjes in om ze in vorm te houden. Die zou ik bij kunnen punten en in de voorvoet van mijn aanstaande zilveren schoenen kunnen plakken. Dan kunnen mijn jubeltenen niet aan de wandel gaan! Vind ik wel een goed ideetje eigenlijk. En ja, ik weet heus wel dat ik ook andere schoenen zou kunnen kopen. Maar ik wil nu eenmaal zilveren sandaaltjes! Probeer dat maar eens uit mijn hoofd te praten! :-p

Zomaar....

credits:

qp....Mumure

waterfall....petitmoineaux

bubbles...Martad

wa....elegant wa

Jaaaaa! Ik ben vanmorgen voor het eerst even naar de brievenbus op het pleintje gelopen om een kaart te  posten! Met superkleine stapjes en met een slakkentraag gangetje. Op de terugweg ging het zelfs nog een stukje langzamer. De pijn kwam weer flink opzetten! Maar ik heb het gehaald. En ik heb mijn frisse neus!

Missie voor morgenochtend: een enkele bloem kopen (lelie of gerbera) voor in een mooi vaasje. Als ik daarna maar weer gewoon even kan zitten, lukt het wel weer. 

Gisteravond kwam de scratchclub bij ons thuis oefenen. Ik blijk dus al die kakelende dames weer prima aan te kunnen. De narcose zal inmiddels dus wel uitgewerkt zijn! Maar om nu te zeggen: leuk, ik ga 16 februari gezellig de hele dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat mee naar Leiden: nee! Daar moet ik NU nog niet aan denken. Ik heb me wel voor de zekerheid opgegeven voor het etentje. Kan ik wel, dan ben ik blij. Lukt het nog niet, dan zal ik dat jammer vinden, maar dan is er nog geen man overboord. Volgend jaar zing ik weer uit volle borst mee!

We hebben gisteravond het hele musicalrepertoire zo'n beetje (en dan bedoel ik ook echt maar zo'n BEETJE) ;-) doorgenomen. Even vluchtig. Ach, maakt ook niet uit. Het is toch hetzelfde als vorig jaar. We zingen in een aantal nummers van 'The Lion King' alleen maar een achtergrondversierinkje. Beetje hummm, beetje hahaha. 

De 3 weken vakantie van Jan zitten erop. Hij is weer aan het werk. Maar voorlopig werkt hij maandag, woensdag en vrijdag nog thuis. Dan kan hij 's ochtends vroeg nog boodschappen en andere klusjes doen.

Helaas is hij er nog steeds niet aan toegekomen om zijn kamer uit te mesten. Hij zit dus voorlopig hier nog aan de eettafel te werken. Maar we hebben geen last van elkaar. Hij kan zich psychisch goed afsluiten van de wereld om zich heen.

Ik krijg nog steeds elke dag een ontbijtje op bed. Ook al is dat helemaal niet meer nodig en kan ik het best zelf. Maar dit is dus pure verwennerij! Lief van hem! :-)  

Weer een stukje verder...

credits:

wordart...Natali/SDS/BVA

arrow...LMS

splash...Rena

Inmiddels is het alweer 3 weken na mijn operatie. Aan de ene kant gaat het snel...voelt het als AL 3 weken geleden. Kwa tijd. Aan de andere kant gaat het langzaam en voelt het als PAS 3 weken geleden. Het laatste is het geval kwa pijntjes. Dan merk ik echt dat het genezingsproces nog volop aan de gang is. De laatste paar dagen sta ik 's ochtends op en dan ben ik zomaar pijnvrij! Dan hoop ik dat dat voor de hele dag zal gelden, maar dat blijkt niet zo te zijn. In de loop van de dag begint mijn linkerkantje weer op te spelen en moet ik weer lekker onderuit op de bank gaan zitten. En zo gaan de dagen voorbij. Met een beetje ipad'en, een beetje tv kijken, een beetje wassen vouwen, een beetje helpen met het avondeten voorbereiden, visite ontvangen (leuk!) en weer scrappen (ik kan nu weer langere tijd voor de computer zitten EN ik heb weer inspiratie!).
Zo heb ik gisteren weer eens een scrapje gemaakt van neef Johan en achterneefje Marnix. Ik vond het zo'n leuke foto! Echt een 'we genieten met volle teugen' foto! En ik heb nog zoveeeeelllll leuke en/of mooie foto's op de schijf staan. Die schreeuwen allemaal om gescrapt te worden! Werk aan de winkel! In ieder geval tot ik weer zelf de hort op kan gaan.... daar kijk ik wel naar uit! Buitenlucht! Maar dat gaat nu nog niet, dat voel ik zelf wel aan.Ik luister zowaar naar mijn lichaam. Doe ik te veel, dan word ik vanzelf teruggefloten. En da's niet altijd leuk! :-/
Maar ik moet het de tijd geven. Ik ben wel dagelijks in gevecht met mijn ongeduldige kant!

Aan de beterende hand.....

Inmiddels vertoef ik al twee weken op de bank en contreien. En nu heb ik toch wel het idee/gevoel dat het steeds beter met me gaat. De afgelopen halve week had ik erg last van de linkerkant van mijn buik. Echt zo'n  vlijmscherpe pijn, alsof iemand gezellig nog even een roestig mes in je ingewanden ronddraait. Die pijn is niet weg, maar dat messcherpe randje wel. En dat scheelt! Een hoop! Omdraaien in bed gaat ook steeds makkelijker, waardoor het slapen ook steeds beter gaat! Kiwi de poes, die me de eerste anderhalve week totaal genegeerd en ontlopen heeft, komt ook weer knus op mijn schoot zitten. Alsof ze aanvoelde dat het nu geen goed idee zou zijn om met een aanloop op mijn buik te springen zoals ze wel vaker doet...Dat zou trouwens een goede aanvulling zijn op de leefregels waaraan je je dient te houden na afloop van deze operatie: zorg dat er geen katten bovenop je springen!

Dit is de laatste week dat Jan thuis is. Hoewel thuis...morgen en overmorgen moet hij verplicht naar Alkmaar. Geeft niet, met een goede voorbereiding kom ik de dagen wel door. De boodschappen voor de komende dagen heeft hij in huis gehaald. Hij draait wassen, heeft zelfs al een keer een berg wasgoed gestreken, heeft de badkamer voor de eerste keer van zijn leven schoongemaakt, stofzuigt, verzorgt de poezen en de pieten. Alle lof voor Janneman!! Het valt me allemaal zo reuze mee! Een pak van mijn hart!
Mariska heeft morgen vrij en gaat dan 's middags indiaas koken! Lekker! Balti beef met citroenrijst, erwtjes en raita met naanbrood. Klinkt goed, toch?
Vandaag heeft ze een late dag dus wordt er makkelijk gekookt. De kip heb ik net in een marinade gezet. Daarna even gezeten. De bloemkool is schoongemaakt en kan zo de magnetron in. Weer even zitten en mijn blog bijwerken. Dalijk nog even de aardappeltjes (voorverpakt) op de bakplaat met olie en kruidjes erover en weer even zitten. Als de bloemkool gekookt is kan de parmezaanse kaas erover, daarna weer even zitten.... zo kom ik de dag wel door. Op mijn kont dus! :-)
Ik begin me wel te vervelen, hoor. Dus ik wil nu wel weer wat mensen zien /of spreken! Het licht staat op groen! :-) Wel graag vantevoren even een belletje of een facebook berichtje!

Weer thuis...

Ik ben sinds vorige week maandag thuis... Nog net voor de sneeuw begon te vallen! Goh, op deze manier gaat de winter wel aan me voorbij, zeg! Ik voel geen kou, ik hoef niet over gladde wegen...mooi zo!

Maar het is niet alleen maar mooi. Ik heb de eerste week behoorlijk veel pijn gehad. En nu moest ik het opvangen met simpele paracetamollen. Geen morfine meer, geen Naproxen. Nou, ik heb de hoogste dosering aangehouden. Ik, die normaal gesproken een hekel heb aan welke pillen dan ook. Ik had ze gewoon nodig. 

Slapen, hoewel stukken rustiger dan in het ziekenhuis, was toch weer een crime. Omdraaien in bed deed natuurlijk ook erg veel pijn. Dus dat nam wel 5 minuten in beslag voor ik een 'lekker' plekje had gevonden. En wat doe je dan? Dan draai je zo min mogelijk, waardoor je ook nog eens pijn in je heup/rug krijgt door het te lang in één houding liggen. Maar ja, het was/is nu eenmaal zo. Komt wel weer goed. Ik kan nu merken dat de binnenwaartse hechtingen beginnen op te lossen. Het trekt wat minder. Ik heb wel last van de onderhuidse hechting aan één kant van mijn jaap. Die begint een beetje op te spelen. Ik hoop dat dat binnenkort ook beter gaat. Anders zal ik volgende week toch even naar de huisarts moeten. Als ik door het huis schuifel voelt het alsof ik twee stenen in mijn buik meezeul. :-) Ook dat komt ongetwijfeld weer goed op den duur. :-) Ja, toch, Nel?? :-)

Mijn hoofd begint in ieder geval weer wat helderder te worden. Jeetje. Afgelopen week kon ik me nergens op concentreren. Ik verkrachtte allerlei doodnormale woorden of kon niet eens op woorden komen. Als er visite was, waarbij de ene helft met mij praatte en de andere helft met Jan, kon ik het ook allemaal niet volgen. Heel raar voelt dat. Maar het begint nu weer een beetje op orde te komen. Gelukkig! :-) Ik weet nu hoe Alzheimer 'light' aanvoelt!

Hier in huis loopt het allemaal boven verwachting! Mariska kookt (lekker), we hebben ook erwtensoep en macaroni gehad van de familie, Jan doet de huishouding en doet de boodschappen. Ik heb een plattegrond voor hem getekend van de C1000, zo 'verdwaalt' ie niet. :-) Hij heeft wel moeite met keuzes maken. Hij zou liever hebben dat er van elk artikel maar één merk zou zijn...

En wat maakt je zoal mee als je hele dagen in bed/bank vertoeft. Niet veel zou je denken...Nou, vergis je niet!

Vorige week dinsdagavond was Jan naar het koor en Mariska en ik waren alleen thuis. Ze kwam net met een kopje thee de slaapkamer in en PATS....stop doorgeslagen! Pfff. Zaten we in het pikkedonker! Heb haar in Jan's rommelkamer op de tast de knijpkat laten zoeken. Daarna voetje voor voetje naar beneden gestrompeld, met mijn hand mijn buik ondersteunend, om de stop te vervangen. Maar goed, kan gebeuren. Nu weet Mariska tenminste ook hoe ze het op moet lossen. :-)

Woensdag ging Jan de nieuwe combinatie-oven ophalen bij BCC. Maakt hij me toch een schuiver over een opgevroren plas! Resultaat: een raar 'ei' op zijn elleboog en een stijve arm. Oh hemel! Gelukkig niets gebroken! Hij kon hem nog bewegen. Maar wel eng. 's Avonds moest hij nog naar een vergadering en ik was erg bezorgd of hij na een paar uur nog wel terug kon rijden met die arm. Door de sneeuw! Ging dus wel. Inmiddels is hij helemaal blauw. Stel je toch voor dat hij hem gebroken zou hebben....ik was er de volgende ochtend helemaal door uit mijn doen.

Maar goed, is ook weer achter de rug! 

Zondag moesten Alex en Mariska afdansen! Ahhh, dat moest ik nu missen en dat vond ik helemaal niet leuk! Maar Jan is geweest met de fotocamera om filmjes te maken. Zo was ik er toch nog een beetje bij! :-)

Verder vermaak ik me een beetje met tv kijken. Heb alle 6 afleveringen gekeken van 'Last tango to Halifax' en de nieuwe afleveringen van Miranda en Mrs. Brown's Boys die op BBC te zien zijn. 

Overdag slaap ik nu niet meer, dus dat is alweer een vooruitgang! En buiten mijn te verwachte buikpijn gaat het weer prima met me! Nog viereneenhalve week te gaan.....

 

In het ziekenhuis...

De operatie is goed verlopen. Mijn boosdoenerige baarmoeder is eruit! Hoezee! Het eruit halen ging probleemloos. Ook het losmaken van mijn blaas die tegen mijn baarmoeder lag  verliep heel elegant volgens de gynaecologe. Ze had meer moeite met het weer opensnijden van mijn keizersnede. Die was tot op het bot vergroeid. Ach ja. Ik heb nu wel een jaap van zo'n 20 cm. 'Het is iets meer, mag dat?'
Er was nog onderling (verpleegster op zaal/verpleegster op de voorbereidingskamer/gynaecologe zelf) geharrewar over waarom ik voor deze operatie niet de normale pijnbestrijding (epiduraal met morfinepomp) had gekregen. De anesthesist werd erbij gehaald. Een andere dan degene die ikzelf had gezien op de pre-operatieve screening. Maar nee, ook hij vond het niet nodig. Tja, ik wist het niet wat 'normaal' is!
Wat trouwens heeeel positief was: ik heb de hele tijd mijn bril op mogen houden! Zelfs tot ik onder narcose ging! Geweldig! Als je slecht ziet is het zo vervelend als je niet weet waar je naartoe wordt gebracht en als je niet weet wie er allemaal om je heen staan en als je niet weet of ze tegen jou praten of tegen iemand anders. Toen ik weer bij kwam had ik mijn bril alweer op! Helemaal top!
De eerste dag, vrijdag, was ik niets waard. Veel geslapen/gedommeld. Om de 4 uur kreeg ik een morfine prik. Ik keek er erg naar uit naar mijn shot! Lekker spul, zeg! :-) Tussendoor gaven ze me nog Paracetamollen en Naproxen, tegen de pijn. Maar voor die laatste moest wel eerst een maagbeschermer voor gegeven worden. Tja, pillen en een lege maag...dat gaat bij mij niet samen! Die kwam er met dezelfde noodgang weer uit. Verder ben ik helemaal niet misselijk geweest! Het kwam op, in ene keer die pil eruit en het was weer over...
Alleen kreeg ik de derde dag een kriebelhoestje, die ook weer drie dagen aanhield. Vreselijk! Wat deed/doet dat pijn, dat hoesten! Dat viel vies tegen!
Ik had aardige vrouwen op zaal. Eentje bleek een achterbuurvrouw van me geweest te zijn, dus dat gaf al snel allerlei gekeuvel over de buurt en bewoners. Zaterdag kwam er een nieuw meisje van 18 op zaal. Eentje met ADHD. Je voelde de onrust gewoon neerdalen op zaal. Overdag sliep ze vaak of ging ze beneden een sigaretje roken, maar 's nachts ging er een chipszak open...kraak, kraak, smak, smak. Lichten van de tv. Psssst, fles cola erbij. Klok, klok. Burp. (darmklachten en aan haar nieren.....rara!) Kermen en huilen van de pijn. Zuster erbij, broeder erbij. Bliep, bliep, haar facebookriedeltje....
Ik heb mijn oordoppen maar gelijk ingedaan. Heb toch nog wat geslapen! Tot er op een andere zaal weer iemand begon te roepen: Zusterrrr, zusterrrr, ik ben gevallen! Is daar iemand?? Zusterrrr! Waar is iedereen nou? Waar ben ik eigenlijk?? Ik lig hier maar! Zusterrrr!
En dat ging maar door! Ik dacht echt dat ze uit bed gevallen was en niet bij de bel kon... Bleek een dementerende te zijn die aan haar heup geopereerd was....Ik was me rot geschrokken. De volgende nacht riep ze weer dat ze op de po zat en eraf wilde...Zusterrrr, ik zit hier maar! Waar is nou iedereen?. Moet ik maar blijven zitten?? Zusterrrr....Is daar iemand??
Ik heb mijn ogen maar weer dichtgedaan. Heerlijk, die nachten in een ziekenhuis! :-/
Maar maandagmorgen mocht ik naar huis! Had mijn best gedaan om het voor elkaar te krijgen! Had netjes mijn rondjes op de gang gemaakt, want ze moesten zien dat ik bewoog! Tsss. Was onder de douche geweest! Een keer met hulp, daarna zelf! Vermoeiend, maar wel goed te doen.
Iedereen die op bezoek is geweest in het ziekenhuis, bedankt! Het was soms best vermoeiend, maar je kijkt er toch naar uit op die dagen! Ineke gaat naar huis!!

Druk weekje.....maar morgen rust!

Deze hele week heeft in het teken gestaan van voorbereidingen. Boodschappen doen, VEEL boodschappen doen, nog even bloedprikken in het ziekenhuis, nog even naar de apotheek, laatste keer Zumba (net een nieuwe playlist, jammer, zal het amper meemaken), nog even op theevisite, voorlopig laatste keer koor, pedicure, vogelkooi verschonen, stoffen, alle wassen draaien en ophangen, bed verschonen, planten water geven, ziekenhuislogeertas inpakken, stofzuigen, Jan uitleg geven over de nieuwe vogelkooi, Jan uitleg geven over de leen-oven. (voor de komende 4 dagen heb ik diepvriesmaaltijden voor hem gekocht). Ik was zo druk als een oud baasje! Maar nu ben ik klaar. Voor zover ik weet.... Ut moet maar.
Zie ik tegen de operatie op? Nee, helemaal niet. Het zal wel goed gaan. Dat neem ik zomaar aan. En als het niet goed gaat...ach, dan merk ik er zelf niks van. Het gaat zoals het gaat. Niet dat ik van plan ben om er tussenuit te piepen, hoor! Begrijp me goed! Maar ik heb er verder geen invloed op, weet je....
Ik maak me meer zorgen om de tijd erna. Voor als ik weer thuis ben. Het zal ongetwijfeld allemaal wel los lopen, maar toch.... Ik MAG zo weinig doen! Jan heeft 3 weken vrij. Maar in die 3 weken moet hij ook zijn hok opruimen om er een thuiswerkplek te realiseren. Ik zie het al voor me: de hele overloop, trap en slaapkamer bedolven onder stapels paperassen! Die moeten allemaal (weer) gelezen worden, beoordeeld worden of ze weg kunnen en weer op andere stapeltjes (ik heb liever mappen!) gelegd/gestopt worden.... En als hij eenmaal bezig is vergeet hij alles! Dan neemt hij geen tijd om te eten en te drinken. Met als gevolg dat ik OOK niks krijg! Heeft er iemand nog een koeiebel te leen, zodat ik zijn aandacht af en toe even kan trekken voor een lekker boterhammetje?? ;-)
Ik vrees ook de dagen dat Mariska bij Alex is of dat ze laat thuis is vanuit Leiden om even te koken. Dat wordt veel soep met stokbrood eten! Dat kan Jan wel opwarmen. Denk ik. En anders hebben we nog een chinees en een snackbar om de hoek. Nog makkelijker!
Maar we zien wel waar het schip strandt! Ik moet me gewoon geen zorgen maken. Daar raakt m'n ziel maar van in de war (zoiets stond op de scheurkalender bij mijn moeder thuis). Was een goeie! Ik zal proberen  me er aan te houden!
Zij die onder het mes gaan groeten u! Ik meld me wel weer als ik thuis ben......:-)