Goed nieuws....

Stress nummer twee is ook opgelost! Mijn zus moest begin januari vrij plotseling een operatie ondergaan. Er werd een poliep weggehaald uit haar baarmoeder. Dat is goed gegaan en ook de uitslag is binnen: goedaardig! Weer een zucht van opluchting... Je houdt toch onbewust rekening met elke uitslag. :-/

Dus hee, het gaat weer goed met me. Het trillen is ook opgehouden. Ik denk dat dat de opgebouwde stress in mijn lijf was die eruit moest. Weg ermee. De afspraak voor de hartecho is inmiddels ook gemaakt. Daar komt vast niks uit. Daar hoop ik op, tenminste. Maar het dagelijkse leven voelt nu wel stukken prettiger. Ik kan weer lekker de hort op wanneer ik dat wil. Schoenen aan en weg. Zonder alles gepland te hebben.

Gisteren hebben mijn moeder en ik ook weer even een wandeling door het bos gemaakt. Was hier en daar best behoorlijk druk. Maar we lopen dan echt te genieten. Frisse lucht.

Het gedoe met mijn naaimachine is ook opgelost. Cindy heeft er ook nog een oog opgeworpen, maar die kreeg het ook niet voor elkaar. Toen maar eens een heel oud plaatje op internet van het spoelhuis opgezocht. En verrek, er moest een schuifje overheen zitten. Aha, daarom zat ie los! Schuifje eroverheen gedaan en hij zat weer keurig vast. Kon ik nu eindelijk zonder lussen naaien?? Uh, nee! Lus.. lus...lus. Uit ergernis heb ik de naaimachine van mijn moeder geleend. Even uitgeprobeerd en ja, hoor, mijn proefzakdoekje kwam er netjes genaaid uit. Zie je wel, het ligt niet aan mij! Mijn eigen spoeltje (daar zat de goeie kleur al op) in mijn moeder's machine gedaan... naaien... Lus lus lus. Krijg nou tandjes! Mijn moeder's spoeltje er weer in...naai naai naai. Mijn moeder's spoeltje in mijn eigen naaimachine gedaan.....naai naai naai. Verrek, het ligt ook nog eens aan de Aliexpress spoeltjes! Die doen ut niet! Ik had ze ooit besteld omdat mijn eigen spoeltjes nog bij Mariska thuis lagen. Wie had ooit kunnen denken dat het aan de Chinese meuk zou liggen? Ik niet. Zien er hetzelfde uit. Maar goed, mijn broeken zijn ingekort. Met een nieuwe manier die ik ooit op Youtube vond. Heel simpel. Zo blijft de originele zoom behouden. Misschien wel handig om dat filmpje hier in te sluiten? Misschien heeft iemand er wat aan. Ik hoef nu in ieder geval nooit meer met dat plak-
strijkspul te werken. Dat laat op den duur toch los.

    

En gisteren kwam Mariska ook nog even langs. Met heerlijke bolussen die ze had gebakken. Zeg nou zelf, die zien er toch heel lekker uit? Ze is van plan elk weekend iets te gaan maken. Nou, dat moedigen we graag aan en ze weet waar we wonen. Wij zeggen geen nee tegen dit lekkers...

Dag, Kiwi....

Het ging niet meer met Kiwi, de poes. Dat gevoel had ik al sinds september, maar Jan was er nog niet aan toe om haar in te laten slapen. En ja, ze had af en toe nog wel 'goede' dagen. Maar die dagen werden steeds minder. Uiteindelijk lag ze alleen nog maar op schoot, op de bank of op haar kleedje. Bij al onze vorige katten liet ik de dierenarts thuis komen zodat ze in konden slapen zonder dat ze nog de stress zouden krijgen van het in de mand en in de auto naar de dierenartspraktijk te moeten. Dat wilde ik graag ook voor Kiwi. Helaas. Door de corona deden ze geen huisbezoek meer. Tranen met tuiten hier. Weer een paar dagen aangezien. En in de tuin? In de buitenlucht? Is toch hartstikke veilig? Jan weer bellen. Maar nee, ook niet mogelijk. Alleen in de praktijk zou het kunnen. Maar nee, niet de dag dat hij belde (vrijdag de 15e), ze hadden maandag nog wel een plekje... Oehhhh, ik was zo woedend. Het was al zo'n moeilijke beslissing en om dan ook nog een heel weekend te moeten wachten. Weer bellen. We konden toch nog bij de gratie Gods vrijdag om drie uur terecht. 

Ik zag er vreselijk tegenop om haar in de mand te moeten doen. Dat heeft Jan gedaan. (Ik ben intussen maar naar de dierenarts gaan lopen. Dan hoefde ik het niet te zien) Jan kwam met de auto. Het inslapen ging ook weer anders dan anders. Ze mocht niet volledig op schoot, want ja, er moest anderhalve meter afstand gehouden worden. Ok, logisch, maar niet leuk. Dus de eerste prik, op tafel. Daarna Kiwi op schoot tot ze diep sliep. Kiwi weer op tafel, tweede prik. Overleden. In haar mandje gedaan en hup, langs de balie om af te rekenen.

En nu is Kiwi er niet meer. Jan heeft zaterdag een graf gegraven en 's middags hebben we, samen met Mariska en Alex, haar de laatste eer bewezen. Nog net voor de eerste sneeuw viel. Ze heeft een mooi perkje met witte druifjes. Ze is thuis....

Nu pas merken we wat een impact de laatste maanden hebben gehad.

Ze was doof en blind, kon niet goed meer springen. Was niet zindelijk meer. Nou, op zich wel, maar het ging vaak mis. Ze ging altijd wel naar haar bak, maar ze zat er vaak maar half op en plaste dan over de rand. Dus de afgelopen vijf maanden hielden we het in de gaten en hielden dan een diep bord onder haar kontje. Dat had ze toch niet door. Moest je er wel op tijd bij zijn, natuurlijk. 

Wilde ze op de bank dan moest ze opgetild worden. Maar wilde ze er weer af, moest ze ook weer eraf getild worden. Dus als je ergens mee bezig was, moest je met één oog opletten en alles uit je handen laten vallen om haar te helpen. 

Als Mango ook in de kamer was moest je ze alle twee in de gaten houden. Mango had er een handje van om bovenop Kiwi te springen. Dus je moest overal ogen hebben. Je kon niet zomaar even op je gemakje naar het toilet. Ook dat moest gepland worden. Sinds december werkte Jan daarom maar beneden. Dan kon ik af en toe even met een gerust hart iets doen. Alhoewel, een gerust hart.... Hoe voelt dat ook alweer?

Slapen deed ik ook niet lekker meer. Moe! Stress! 

Dit gedeelte van de stress heeft zich nu opgelost. Dat scheelt wel. Ik slaap weer als een blok. Ik val zelfs 's middags rond een uur of vijf op de bank in slaap. Het gevoel dat je weer gewoon dingen kunt doen zonder constant op scherp te staan lucht ook enorm op. Ik kan zelfs deze blog schrijven zonder elke 10 seconden over mijn schouder te moeten kijken. Pfff. Gewoon weer wennen!

Maar goed, ze is niet meer, onze Kiwietje. We zullen haar missen. Onze lieve, kleine, gebitloze, knik in de staart hebbend, poesje. Fijn dat je er was. Je was zo geliefd......

Rikketik....

Sinds september ongeveer had ik last van een fladderend hart. Vooral als ik 's avonds in bed lag. Overdag had ik er geen erg in want dan heb je genoeg afleiding. Tja, wat is een fladderend hart? Net of het trilde van binnen. Net of er allemaal kaboutertjes overheen liepen te springen. Geen pijn, geen gebonk, geen overslaande slagen. Gewoon irritant, maar ik vond het niet verontrustend. Ook niet omdat de ECG die ik af en toe met mijn Apple Watch maakte ook niks raars aangaf. 

Maar afgelopen woensdag, zat ik op de bank en begon ik ineens pijn te krijgen. Op het hart, tussen mijn schouderbladen en het straalde uit naar mijn arm. Mijn rechterarm, dus dan vul ik voor mijzelf in dat dat geen kwaad kan, want ja, het was niet mijn linkerarm. Maar donderdagochtend, oudejaarsdag, had ik nog steeds pijn. Tja, wat te doen? Toch maar de huisarts bellen? Maar ja, die werkt niet op donderdag. Voor zaken die niet kunnen wachten kon ik de waarnemer bellen. Maar ja, is het wel erg genoeg? Ik lag toch niet op apegapen? ( ik ben geen paniekerig type, gelukkig) Kan het niet wachten tot maandag? Dubben dubben. Toch maar gebeld en ik werd toch doorverbonden met de assistente van mijn eigen huisarts. Die hoorde mijn verhaal aan en ging intussen de huisarts thuis bellen. Die vond het toch nodig dat er naar gekeken zou worden, dus er zou een ambulance komen. Jemigggg. Dat was toch niet nodig, vond ik zelf. Ik kon toch wel zelf even naar het ziekenhuis? Ik woon zo vlak bij! Ik kan het lopen! Mocht Jan me niet even afzetten? Nee, er kwam een ambulance. Pfff.

Die was er zo. Gelukkig niet met gillende sirenes. Dat had ik helemaal overdreven gevonden. Ik werd op de brancard ingesnoerd, kreeg plakkers, kreeg een spuitje bloedverdunners, kreeg twee keer een pufje onder de tong (bloedvatverwijders) en hup richting het ziekenhuis. Wat een lieve broeders op de ambu. Rob maakte wat geintjes met me en Maurits sprak me rustig toe dat ik in dit soort gevallen ALTIJD moet bellen. Zelfs naar 112. Liever tien keer voor niks komen, dan 1 keer te laat. Zit wat in, maar toch...

Op de eerste hulp werd ik gelijk aangesloten op zo'n ECG apparaat. Er werd bloed afgenomen, er werd een longfoto gemaakt om een longembolie uit te sluiten. Elk kwartier werd mijn bloeddruk gemeten. Ik kreeg zo'n klem op mijn vinger. De hele reutemeteut. Wel grappig: mijn Apple Sinus ECG gaf precies hetzelfde aan als het ziekenhuisapparaat. Heeft verder totaal geen nut hoorde ik later, want uit de Sinus halen ze niet veel informatie. Uit de andere gegevens halen ze veel meer. Het hartfilmpje bleek weer onduidelijk af te lezen te zijn. Op aanraden van een inmiddels opgetrommelde cardioloog werd er nogmaals bloed geprikt om nog meer dingen te onderzoeken. En er werd nogmaals een ander meer uitgebreid soort hartfilmpje gemaakt. Maar ook dat hartfilmpje bleek a-typisch te zijn en konden ze niet goed duiden. 

Maar goed, uit het bloedonderzoek bleek dat het beslist geen hartinfarct was geweest, dus dat was goed nieuws. Maar omdat ik een achtergrond heb van diabetes, hoge bloeddruk, een vader die op jonge leeftijd een infarct heeft gehad en een tante met lekkende hartkleppen en nu ook nog een a-typisch hartfilmpje erbij, leek het de cardioloog wel zinvol om een algemeen hartonderzoek in te plannen. Preventief! Dat kan ik nu over 4 tot 6 weken verwachten. We gaan het zien.

Dus tja, wat er nou aan de hand was/is is dus niet duidelijk geworden. Heb nog steeds pijn. Ik gooi het maar op psychosomatische klachten. Stress! Ik merk ook aan mezelf dat ik minder in balans ben. Deze hele Covid periode werkt ook niet echt mee. Maar goed, we zijn intussen weer in een nieuw jaar aan beland. Een nieuw jaar, een nieuwe ronde! Laten we hopen op een beter jaar....uiteindelijk! Komt goed!

Kerst....

Het loopt tegen de kerst als je de kamer weer aan het versieren bent. De kerstboom valt tegen. Verstandelijk is de maat prima voor deze kamer, maar psychisch vind ik het maar een boompje van niks. Ik hou van groter! Volgend jaar maar weer een echte 'sta-in-de-weg'.

Het loopt tegen de kerst als ik alvast stoofpeertjes aan de maken ben. Heerlijk die geur in huis! Elke keer verwachtingsvol kijken of ze al rood aan het worden zijn. Om ze daarna te vergeten tot ze bijna droog gekookt waren. Wel heeeeeel donkerrood met nog maar een beetje sap!

Het loopt tegen de kerst als ik appelmoes ga maken. Niet mijn eigen recept, maar eens een frans recept. Tja, daar gaat appelstroop en kaneel doorheen. Mijn appelmoes zag eruit als een hoop stront. Helemaal bruin. In paniek heb ik nog maar 4 appels erdoorheen gedaan, maar de kleur bleef. Zag er niet appetijtelijk uit, maar de smaak was wel erg lekker. Hoe tegenstrijdig kan iets zijn!

Het begint kerst te worden als ik Carols from King's kijk. Een kerstdienst vol koorzang vanuit King's College in Cambridge. Elk jaar kijk ik weer. Ik ga er echt voor zitten. De King's Singers brachten o.a. een prachtige versie van Stille Nacht ter gehore. Je hoorden ze bij wijs van spreken zingen over de Beierse bergen.

En dan is het echt kerst. In de ochtend had ik binnenshuis in mijn pyjamaatje al bijna 4 kilometer gelopen. Even dit, nog even dat. Tijd om me maar eens aan te kleden. En dan begint het gedonder. Het aantrekken der panty. Mijn ene been gaat altijd goed. Been twee ligt altijd dwars. Tenen erin, enkel erin, dikke kuit erin, ophijsen, en ja, hoor, het been zit gedraaid. Dan krijg ik hem niet verder over mijn dikke dijtjes getrokken. Been weer eruit. Poging twee. Tenen erin, enkel, kuit, hijsen... weer gedraaid. Poging drie...hou recht, die panty...tenen erin, enkel erin, kuit erin, ophijsen... gedraaid! &%#$%^^Poging vier... gedraaid, maar iets minder dan de vorige keren. Ik was allang blij. Niet met het feit dat de rest van de dag het kruis zowat op mijn knietjes hing, maar al voor het feit dat ie nog heel was. Dan is het pas echt kerst, he, als je je panty aan hebt!

Eerste kerstdag kwamen Mariska, Alex en mijn moeder. Was gezellig. Lekker gegeten. Als voorgerecht een pasteitje met kalfsragout, gebakken champignons, granaatappel en basilicum, Opgerold filet met mozzarella en pesto, sperzieboontjes met geroosterde hazelnoten, Surinaamse erwten, bruine appelmoes en hyperdonkerrode peertjes, Pommes Duchess. als nagerecht een ijstaartje van Zuliani's. 

Tweede kerstdag hebben Jan en ik alle overgebleven hapjes opgemaakt. Mijn moeder had gevulde dadels gemaakt, Maris en Alex hadden een citroen/oreo's taart, gevulde wraps en peppadews gemaakt. Ikzelf had nog bladerdeeghapjes met geitenkaas en rode uienchutney, spicy nuts en toastjes met Stilton met Port (echt kerstelijk!) en toastjes roomkaas met ananas (vindt mijn moeder zo lekker) We hebben uitgezakt tv gekeken. Een concert van Queen met Adam Lambert en daarna een concert van Muse/ Simulation Theory. Lekker relaxed...

Kerst is weer voorbij. Ik begin al met een scheef oog naar de versieringen te kijken. Begin het weer zat te worden. Ik wil hyacintjes, ik wil narcisjes... Maar ja, waar kun je ze kopen? Maar even wachten tot deze lockdown weer voorbij is.....

Van alles wat.....

En zo loopt het alweer tegen de kerst. Hoewel het normale gangbare leven tegenwoordig in een heel rustig tempo voortschrijdt lijkt de tijd toch heel snel te gaan. De dagen gaan ook weer lengen. Ik begin al naar de lente uit te kijken. Zonnetje, bollen die gaan bloeien, licht en lucht. En hopelijk komt iedereen er zonder kleerscheuren door deze saaie, sombere, donkere winter heen. Ik las net dat de planbare reguliere zorg gestaakt wordt. Daar maak ik me zorgen om. In mijn omgeving zijn mensen die of zorg NU nodig hebben, of zorg in de nabije toekomst of zorg die nu nog niet acuut is maar dat wel kan worden. Geen fijne tijden. Maar we houden vol. 

Wist je trouwens.... dat Jan inmiddels een vast contract heeft gekregen? Op 62- jarige leeftijd! Netjes, toch? Maar ja, nu besluit hij natuurlijk helemaaaallll niet meer om eerder met pensioen te gaan. 

Wist je trouwens... dat er al twee keer een lijst met print van de muur af is 'gevallen'? Een keer in september en vorige week nog een keer. Hij hangt met een opstaande haak aan de muur. Met de haak is niks mis. Met het haak op de lijst ook niet. Als hij eraf valt moet hij eerst omhoog 'vallen'. Hoe kan dat nou? Iets kan niet omhoog vallen, toch.... ?? Raar!

Wist je trouwens wat nog meer heel raar was?  Dat je een aflevering zit te kijken van Say Yes to the Dress/Lancashire en dat daar voor je gevoel je eigen dochter jurken staat te passen. Zelfde gezicht en uitdrukking, zelfde soort haar, zelfde figuur, zelfde bewegingen. Jan en ik zaten met open mond te kijken. Mariska was het met ons eens. Ze vond het meisje Celise (leuke naam trouwens) verdacht veel op haarzelf lijken. Spooky!

Wist je... dat ik ook weer druk doende ben geweest met het maken van allerlei dingen? En oh, wat een frustaties vielen mij ten deel met het maken van de gehaakte sneeuwvlokringen. Het idee leek zo goed. De vlokken trokken krom, dus ik heb ze weer allemaal opnieuw gesteven. Nu in lijm en water. En elke vlok moest ook weer drogen, dus daar ging veel tijd in zitten. Toen moesten ze natuurlijk op een of andere manier vastgemaakt worden aan de ring. Daar nam ik visdraad voor. Voor mijn gevoel ben ik daar eeuwen mee bezig geweest. Dat spul krult onder je vingers vandaan. Gepriegel met het rijgen en het knopen aan de randen. Visdraad laat zich niet makkelijk knopen. Ik zag de sneeuwvlokken na een dag of twee zieligjes naar beneden glijden. Wat een ellende met die dingen. De vlokken trokken alsnog krom als ze de rand van de ring raakten. Maar goed, ze zijn af en ik ben er helemaal klaar mee! :-)  Het maken van de kerstdingen ging me makkelijker af. Amaryllisbollen met mos en lampjes, dennentakjes en frutsels. Of die deurhanger met takken, bellen, lampjes die ik jaarlijks voor mijn moeder en mezelf maak. Dat ging allemaal prima. Ook probeerde ik weer twee broeken korter te maken met de naaimachine. Ik heb echt een naaimachine from Hell. Alsof hij weet dat IK er achter zit. Lus, nog meer LUS, LUSSENNNN. Verwondering, irritatie, FRUSTRATIE van mijn kant. 

Wist je... dat ons koor zich ook door de Corona beperkingen probeert te slaan? In de afgelopen 9 maanden hebben we gebruik gemaakt van Zoom, we hebben buiten op een parkeerterrein uit volle borst gezongen (uiteraard netjes op minimaal anderhalve meter van elkaar, tot dat niet meer mocht) en we hebben zelfs twee keer in een afgehuurde kerk kunnen zingen (tot dat ook niet meer mocht). Oh, wat was dat heerlijk. Samen zingen is sowieso veel leuker dan individueel via Zoom. Maar ja, we roeien met de riemen die op dat moment voorradig zijn. We hopen op betere tijden. Gelukkig krijgen we af en toe een nieuw nummer om m.b.v. MP3's thuis in te studeren. De laatste nieuwe is Fix You van Coldplay. Ik ben zooo benieuwd hoe dat gaat klinken met zijn allen. 

Wist je....dat ik iedereen fijne kerstdagen toewens? Maak er wat van! 

Zo blijven we bezig....

En zo modderen we voort in deze Covid pandemie. Handjes wassen, afstand houden, niet naar drukke plekken, en sinds vandaag dus verplicht zo'n niet- of amper werkend (de meningen zijn verdeeld) mombakkes op. Lang leve de lol, maar niet heus. Ik ben geen fan. Ik trek me dus zo veel mogelijk uit het openbare leven terug. Met Picnic voor de boodschappen en 90% van de rest van de aankopen online. Funshoppen deed ik toch al niet meer. Dan maar liever gewoon aan de wandel in de frisse lucht. 

Voor kerst heb ik bijna alles al in huis. Nu nog maar even afwachten wie ik allemaal mag laten komen! Pfff. Het liefst zou ik een heerlijke winterslaap houden. Dan kijk ik in de lente/zomer wel hoe de wereld en de mensjes ervoor staan....:-) Wat een verloren jaar! Klaag, klaag :-)

Thuis vermaak ik me prima gelukkig. Ben nog steeds druk met het haken van de tweede grote mandala die op de slaapkamer komt te hangen. Driekleurig, aqua/wit/donkerbeige. En weer kom ik tekort aan garen. En weer is het al een hele tijd niet op voorraad. Maar dat geeft niet. Ik kan nog vooruit met mijn sneeuwvlokringen. Ik heb van mijn schoonzus een stapel ijzeren ringen gehad. Die kwamen nog uit de tijd van de oude tantes en hingen al jaren in haar schuur niets te doen. Nou, daar wist ik wel weer raad mee. Een aantal ervan heb ik inmiddels omgehaakt (geen leuk werkje) en in de ringen komen sneeuwvlokken te hangen. Ben benieuwd of dat leuk staat. 

Op Pinterest kwam ik ook weer wat tegen: Tatting. 'Tatting?'; vraag je je nu vast af. Ja, tatting. Had er zelf ook nooit van gehoord. Maar dat blijkt een soort van kant maken te zijn. (Neem de vorige zin niet te letterlijk, hè....ik ga echt niemand, en zeker mijzelf niet, van kant maken, hoor.) :-D

Maar het zag er zo mooi uit. Nog fijnere sneeuwvlokjes kun je ermee maken. Je had er speciaal fijn garen en een shuttle met spoeltje voor nodig. En laat Aliexpress dat nu voor een habbekrats te koop hebben! Dat is inmiddels ook binnen. Weet je trouwens dat ze tegenwoordig wel vijf pakjes van Ali in één pakket afleveren? Mooi geregeld! Binnenkort ga ik dus kijken of ik er weer een nieuwe hobby bij heb of dat ik het na één keer in de hoek gooi. Het kan alle kanten op bij mij.

Waar gaat u met die boom naartoe????

 "Mevrouwwww, waar gaat u met die boom naartoe?" werd me vanmorgen toegeroepen bij de Praxis Nou, die boom gaat met mij mee naar huis. Ik had hem net met een heupzwaai in mijn kar gemieterd. Er stond ook 'showmodel' op. Dus dan denk ik: oh, een showmodel...daar willen ze van af. Het model stond me aan, de prijs stond me aan. Dus hoppeta, in mijn kar ermee. Bleek dat op alle kerstbomen een kaartje met showmodel hing! :-) Ze stonden gewoon aldus tentoongesteld. Ja, jeetje. Let ik daarop.... Was me gewoon niet opgevallen :-) Ik zag door mijn eigen, ondanks met zeep ingesmeerde, beslagen brillenglazen, aan de medewerker's ogen (want we hadden beiden een bakkesboerka op) dat hij niet geamuseerd was. Ik daarentegen wel. :-)  Jeetje, kan toch gebeurennnnn. Pffff. Met de boom in een nette doos en nog een doosje goudkleurige schroefjes heb ik het pand verlaten.

Ik was daarvoor ook al bij de kerstshow van de Driesprong geweest. (Mondkapje (nog) niet echt verplicht daar gelukkig.) Hè, altijd wel weer even leuk. Ze hebben daar een soort machine die je kar en je handen besproeid met een goedje) :-) Het was niet zo druk, maar wel drukker dan andere jaren. Waarschijnlijk verspreidt de klandizie zich nu wat beter. Ik moet er niet aan denken om tegen de kerst daar te lopen. ALS de toko dan nog open is... Je weet ut niet. Het was wel ruimer opgezet dan vorige jaren, dus dat is goed. Niet heel veel nieuws gezien. Ook geen mooie bijzondere ballen. Ik kwam wel weer thuis met een schattige vogelkooi. Die vul ik tegen de kerst wel met dennengroen en lampjes ofzo. 

Het schilderen van de kozijnen is klaar. Van maandag t/m zaterdag ben ik elke dag wel bezig geweest. Ik was in eerste instantie van plan alleen de tuinkant te doen. Toch ook maar gelijk de keukenkant gedaan. Toen stak de tuindeur weer af met de rest, dus hatsikidee, die deur ook maar gelijk mee. En dan denk je dat je klaar bent. Maar nee, de zelfgemaakte klep van de airco was nog bruin. Zou volgend jaar raar staan, dus die weer van zolder gehaald en een lik gegeven. Net op tijd klaar want mijn pot verf was opperdepop. Ik moet nu toch wel wennen aan de kleur. Nou, eigenlijk aan het gebrek aan kleur. Het is nu zo saaaaai. Zo'n dertien in een dozijn kleur. Zo'n meute-kleurtje. Had ik kunnen weten natuurlijk. Nou, ik kijk of ik er aan kan wennen. Zo niet, dan gaat er een andere kleur overheen als de rest van de kamer aan de beurt is. Komt goed!