Ach, als je je heeel rustig houdt kom je de dag wel door. En gelukkig hoef ik morgen niet veel te doen. Alleen even naar de schoenmaker om mijn schoenen optehalen. Die trok ik vanmorgen, onderweg van de markt naar mijn moeders huis, kapot. Op de een of andere manier bleven mijn schoenen achter mijn boodschappenwagentje haken en ikzelf liep verder. Pats, alletwee naar de filistijnen en ik kon verder strompelen naar huis. Tssss. Toen we bij haar boven waren, kwamen we in een andere noodsituatie terecht: haar zebravinkje hing ondersteboven aan de gierststengel te bungelen/fladderen. Er zat een lange haar aan de stengel, die om haar ene pootje gewikkeld zat. Ut beestje hing als een acrobaatje pirouetjes te draaien en kon geen kant op! Pietje in paniek! Moeders in paniek! 'Ohhh, wat moeten we nu, wat moeten we nu??'
Ik gelukkig niet. In dat soort gevallen blijf ik toch wel erg koelbloedig, blijkt achteraf. Ik op mijn knietjes bij de kooi en graaien naar het pietje. De haar doorgebroken, dus ze kon wel weer gewoon vliegen. En dat deed ze dan ook. Alle kanten van de kooi (oh, klopt niet, de kooi is rond!) heeft ze gezien. Maar ik moest haar toch nog te pakken krijgen want er zat nog steeds een stuk haar rond haar pootje gedraaid. Ik wilde niet dat ook zìj door het leven zou gaan met één mank pootje, net als haar vader. ( De vader van mijn moeder's pietje en van onze pietjes woonde bij Els en Antoine en had ook ooit een haar om zijn pootje. Dat pootje is later afgestorven en er gewoon afgevallen en zo leefde hij verder met één pootje en één stompje. Heel sneu allemaal!).
Maar ja, op je knakkende knietjes een gevleugeld fladderend vriendje achterna zitten bleek niet te werken. Met de hele kooi naar de keuken dan maar. Moeders nog steeds in paniek: 'Ik durf niet te kijken, ik durf niet te kijken!' Pffff. Een kinderzakdoekje (van blijkbaar minstens 24 jaar geleden!) werd uit de la opgediept. De schaar werd alvast klaar gelegd. Op vogeljacht! Grijp, grijp, fladder, fladder. Eindelijk had ik haar te pakken. En het gekke is...vanaf dat moment verroerde ze geen spier meer! Alsof ik een lijkje in mijn handen had! Ze gaf zich helemaal over! Ik kon op mijn gemakje de haar wegknippen. Ik heb het wel in gedeeltes gedaan want ik was bang dat ik anders misschien haar pootje eraf zou knippen als ik te rigoreus te werk zou gaan. Ze is zo klein! Ik voelde me echt een chirurg.... :-)
Operatie geslaagd! Ze heeft erna wel een hele tijd op het randje van haar bed/nestje voor zich uit zitten staren. Helemaal van haar apro'pootje'! Hihihi. Ach, weer een goeie daad verricht! De troela! Zo'n zebravinkje maakt wat mee op een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten