Hoppa!

Twee dagen nadat mijn moeder, zus en zwager naar Griekenland waren vertrokken zijn ook Jan en ik naar Thessaloniki afgereisd. Van daaraf was het nog bijna twee uur rijden richting Kozani, alwaar het huwelijk van nichtje Claudia en haar Griekse Agapi (liefje) Yiannis zou plaatsvinden. We namen onze intrek in Hotel Aliakmon, in het centrum, op loopafstand van de kerk. Daar had Claudia al veel kamers geboekt voor de Nederlandse bruiloftsgasten.
's Avonds was er eigenlijk nog een feest bij de opa en oma van Yiannis, maar zelf ben ik daar niet naartoe geweest. Ik had al een paar nachten slecht geslapen (spanning?) en was de reisdag al om 5 uur op. Ik was moeeee. Jan ook wel, maar hij sloot zich toch bij het feestgebeuren aan. Hij was pas om twee uur 's nachts 'thuis'. Brak! Het feestje was toen nog niet afgelopen, dat was pas om 4.30 a.m, hoorde ik later....

De volgende dag zijn we gezamenlijk met zus, zwager en moeder richting de Skepasmeno waterval gegaan. Google Maps wees ons de weg. Ging heel goed. Tot de weg die we moesten volgen onder water bleek te staan. (het had de dagen ervoor gegoten!). Ok, even omrijden dan maar. Maar moesten we nu echt dat smalle kleine snelomhoogklimmende bergweggetje op? Tja, Google gaf het wel aan. Ik vond het gelijk al drie keer niks. Laten we het nou niet doen! Jawel, Jan en Nico vonden dat het wel kon, hoor. Nico reed voor. Hobbel de bobbel. Met samengeknepen billen zat ik in die auto. Oeps, Nico kwam vast te zitten! Kon niet voor of achteruit meer. Met een hoop toestanden kwam hij weer los. Eindelijk werd besloten om toch maar terug te gaan. Met moeite werd er ergens een plekje gevonden om te keren. Pfff. Ik was blij dat we weer beneden waren. Ik ben gewoon niet zo avontuurlijk aangelegd.
Naderhand hebben we nog een prachtige rondrit rond het Politifou meer gemaakt. 's Avonds zijn we, samen met de rest van de Hollanders, door Claudia uitgenodigd voor een etentje in een restaurant. De eigenaar was uiteraard ook weer familie van Yiannis. Heel Kozani kent elkaar, heb ik het idee. :-) Ons kent ons. We hebben lekker gegeten. Veel geitenkaas uiteraard. Ik ging er haast van mekkeren. Ik hou ervan: hmmm, gevulde paprika's met geitenkaas. Smul! Claudia spreekt al heel goed Grieks. Knap! Het is trouwens sowieso een heel jonge gemeente, Kozani. Veel kinderen, veel jongeren. Dat viel me in ieder geval op. En stervens druk in het centrum, tot 'avonds laat. Totaal nog niet toeristisch. Authentiek.

Het werd zondag... de huwelijksdag! Spannend! Terwijl Claudia en Joke bij de make-up en de kapper zaten hadden wij 's ochtends nog tijd voor ons zelf. Google bracht ons lopend naar het gemeentelijke park. Viel een beetje tegen. Weinig bloemetjes. 's Middags was er geregeld dat we een hapje en een drankje in de lobby konden nemen. Dat heb ik maar gedaan vóór ik mijn jurk heb aangetrokken. Ik ken mezelf: ik ben een vreselijke knoeierd. Dat risico wilde ik niet nemen. Later, in vol ornaat, was het wachten tot de bruid in de lobby zou verschijnen. Wow, wat was ze mooi! Prachtig gewoon! Er kwam een heel gezelschap binnen; Cristos, (de 'best man') en vrienden en familie van Yiannis. Volgens een oud grieks gebruik moest Cristos Claudia's schoen geven, die dan zogenaamd veel te groot zou zijn. Deze schoen moest dan opgevuld worden met geld, veeeel geld, zodat ie beter zou passen. :-)

Er werden alvast wat officiële foto's gemaakt in de lobby. Claudia en haar ouders gingen met de auto naar de kerk. De rest liep er naartoe. Daar wachtte Yiannis al buiten op zijn bruid. Die met de auto al toeterend voorbij reed en nog maar eens een rondje reed. De kerkdienst (Claudia is Grieks-Orthodox geworden om in Kozani te kunnen trouwen) is een beetje langs me heen gegaan. Verstaan doe je het al niet natuurlijk. Af en toe hoorde ik een paar zinnen in het Duits en Claudia's naam. Na afloop stond er een bus klaar om de Hollanders naar de feestlocatie in Ptolemaida te brengen. Wat een enorme feestzaal! Moest ook wel. Ik hoorde dat er 230 gasten verwacht werden. Ook hier weer: buren van buren van buren etc. :-) Ook daar hebben we weer lekker gegeten. Een keuze menu met diverse salades en geitenkaas gerechten. Hmmm. Filodeeg rolletjes, gevuld met geitenkaas en overgoten met honing. Mjam. Ik hou ervan! Er speelde een live band. En al snel werd er gedanst. Ik heb twee keer meegedaan. Er is één dans bij die zelfs ìk nog een beetje mee kan doen. Bij een andere gingen mijn benen in de knoop. Hij ging ook steeds sneller... niet meer bij te houden!
Mijn moeder heeft, lichtelijk onder mijn dwang, ook nog een stukje, een simpele, mee gedanst. Ook die dans ging steeds sneller, dus we zijn er maar weer tussenuit gepiept. Zelf je voor dat ze zou vallen...Oehh.
De muziek was op het eind van de avond wel erg oorverdovend. We zijn toen met drie taxi's terug richting hotel gegaan.

De volgende ochtend hebben we afscheid genomen van moeder/zus en zwager. Zij gingen richting het schiereiland Pilion om daar hun vakantie voort te zetten. Een
ander aantal familieleden gingen naar Chalkidiki. Jan en ik zijn die dag in zuidelijke richting gereden, naar Meteora, op hoge rotspilaren gebouwde kloosters. Ik had dat laatst in een uitzending op tv gezien en wilde er per se naartoe. De weg ernaartoe was al schitterend. Zo'n mooie natuur met al die bergen! Noord Griekenland is echt mooi, zeg. Alleen zo jammer dat er zoveel achterstallig onderhoud is. Huizen worden niet afgemaakt. Afbladderende verf. Ingestorte huizen. Oude verroeste kapotte auto's. Laat de rotzooi maar liggen, joh! Waarom nou toch...
Wat kan ik zeggen over Meteora zelf.... Indrukwekkend! Haast bovennatuurlijk! Mystiek. Wat ben ik blij dat we gegaan zijn. Zo mooi! Een aanrader. We hebben het klooster 'Varlaam' bezocht. Dat is de een na grootste. De grootste wilden we ook nog bezoeken, maar daar was het superdruk. Busladingen vol.

En afgelopen dinsdag zijn we weer in Nederland geland, alwaar Alex en Mariska ons al stonden op te wachten. Weer thuis. Wat was het leuk! Claudia en Yiannis, ευχαριστίες
Het was geweldig! τύχη για