Afscheid oom Chris

Precies op de verjaardag van mijn moeder is een oom van Jan, oom Chris, overleden. Hij mocht 98 jaar oud worden. Op zijn kaart staat dat hij pottenbakker, schilder en levenskunstenaar was. Ik vond hem altijd wel een apart type, ja. Hij kon de meest brutale vragen op je afvuren. En bij een begroeting kreeg je niet alleen een hand en een kus maar hij drukte je ook aan zijn hart. Zo was oom Chris. Jan heeft hele goeie herinneringen aan de logeerpartijen bij tante en oom in zijn jeugd. Zwemmen in het Braassemermeer, helpen in de pottenbakkerij. Met ons trouwen heeft oom Chris poesjes gemaakt. Die gaven we na afloop van het feest als cadeautje aan de gasten mee. Ik heb ze nog steeds. Ook de vaas die hij maakte en die we als cadeau kregen bij ons trouwen. Ik zie tante Els nog een gedicht voordragen waarbij ze elke keer een roos in de vaas deed. Iets over rozen en het 'het minnen en het kozen'. Lief!
Hij hield erg van oude auto's, dus hoe passend was het om hem op deze dag van afscheid te vervoeren in een oude Citroën. Met op het dak een bloemstuk waar grote Magnolia takken als een gewei uit staken.
Tijdens de dienst werden natuurlijk de nodige herinneringen opgehaald door de kinderen en kleinkinderen. Mooi om te horen. En na de dienst is hij begraven bij zijn vrouw met wie hij 70 jaar getrouwd is geweest. Het was mooi. Het was goed.
Jan is nog even bij het vroegere huis aan het Braassemermeer gaan kijken. Ook voor de laatste keer.
In de auto hebben we nog even hartelijk gelachen over een vraag die oom Chris blijkbaar aan Jan had gesteld tijdens onze 25-jarige bruiloftsviering. Dat had Jan nog niet eerder aan mij verteld. Ik ga hier niet vertellen wàt hij vroeg maar het was een, oh zo typische, oom Chris vraag! :-) 

Bijgaand een scrap van deze markante man. Ik was er ooit in 2010 al aan begonnen, maar had hem nog niet afgemaakt. Ik weet ook niet hoe ik aan de foto's gekomen ben. Maar het zijn wel hele mooie!

83 en de Scratch

Wat geef je iemand die 83 wordt? Ze heeft alles al. En als ze het niet heeft dan koopt ze het wel. Ja, een eierwekkertje stond nog op haar niet bestaande lijstje. Naahhh, is niet leuk. Gelukkig kwamen mijn zus en zwager op het idee om dan twee kaarten voor het theater te bestellen. Voor een avondje uit! En daar was moeders (want om haar ging het vrijdag) blij mee. Drie en tachtig jaar oud. Maar dat geef je haar nog lang niet. Ok, ze gaat wat meer piepen en kraken, het nieuwe is ervan af, zeg maar...maar toch, ze is nog goed geconserveerd. 's Avonds zijn we met z'n zessen naar de chinees gegaan. Waren we voor eventjes ridders van de tafelronde. We hebben nog eventjes voor haar gezongen ook. Maar ik denk dat ze toen het liefst weg wilde kruipen, hihi



Zaterdag was het weer een Scratch Musical dag. Dit jaar, omdat één van ons clubje ernstig ziek is en daardoor niet mee kon, hebben wij ook niet meegezongen maar zijn we 's avonds wel naar de uitvoering geweest. Niet voordat we uiteraard samen eerst uit eten zijn geweest bij 'den Bierbengel'.
Daar ziet het tijdens etenstijd paars van de mensen. (Iedereen is in het paars gekleed tijdens de Scratch) Tijdens de scratch dagen serveren zij tussen 5 en half 8 uitsluitend een scratch menu. Was lekker. Ik had een Carpaccio met Gulpener mosterd en oude Boerenkaas, een kogelbiefstuk met pulled knolselderij en tijmsaus en een kopje koffie toe. We hebben het ons weer lekker laten smaken.
In de Pieterskerk hadden we goeie plekken. Het was trouwens volle bak. Een 80 koppig orkest, bijna 900 koorzangers en alle publiekskaarten waren uitverkocht. 
Je hebt allemaal je eigen voorkeuren kwa musicals. Ikzelf ben helemaal weg van de Phantom of the Opera en Fiddler on the Roof. Oh, the Phantom! Met het grote orgel erbij! Dat vult de kerk met geluid. Overweldigend. En dan ook nog samen met twee extra zangeressen erbij. Ja, dat was toch wel HET muziekstuk van de avond. 
Ik heb een aantal filmpjes gemaakt en op Youtube gezet. Misschien wel leuk om hier in ieder geval die van de Phantom te delen... Hoewel het in het echt veel mooier klinkt dan op zo'n filmpje. 

Grijs!

'Jij kleurt je haar niet meer, hè?'... Dat vragen hoe langer hoe meer mensen aan me. 'Hoe oud ben je dan?'... Nog zo'n vraag die er vaak vlak achteraan wordt gesteld. Tja, heeft leeftijd ermee te maken? Neuh. Mag je pas na een bepaalde respectabele leeftijd als een zilveren vos door het leven gaan? Neuh. Nog zo iets... als man word je een zilveren vos (silver fox) genoemd als je mooi zilvergrijs bent geworden. Als vrouw is daar geen naam voor in het Nederlands. Ik wil mezelf ook geen zilveren moervos noemen. Klinkt toch niet? Een grijze duif dan maar? Of een grijze muis? Zo voel ik me (nog) niet. Of toch maar de Engelse benaming: a silver vixen? Daar kan ik wel mee leven, denk ik.
De beslissing om mijn haar niet meer te kleuren kwam ook zo maar aangewaaid. Ik heb niet eens gewikt en gewogen. De kapster had tien weken terug mijn haar anders gesneden. Een beetje a-symmetrisch, zeg maar. En daar kwam ineens een heel stuk grijs bovendrijven. Aan één kant maar. Heel typisch. Ik had natuurlijk gelijk mijn haar weer kunnen verven, maar ik vond het eigenlijk wel grappig. Ik werd nieuwsgierig. En nu ben ik heel benieuwd hoe het eruit gaat zien als ik donderdag weer voor een hakbeurt ga. Steeds een beetje grijzer en misschien ook wel steeds een beetje wijzer? Neuh, dat laatste niet, vrees ik.
En tja, als je eenmaal grijs haar hebt moet je ook je garderobe en je bril weer aan de nieuwe kleuren aanpassen. Toch? Ook niet erg. Een helderdere kleur lippenstift misschien, andere ogenschaduw. Ik vermaak me wel. :-) Back to my roots. Letterlijk!

Nog zoiets waar aan je merkt dat je een dagje ouder wordt... die generatiekloof. Die wordt ook hoe langer hoe breder. Dat voel je als je hoort dat de kinders een 3D printer hebben gekocht. Huh? Waarom?? Voor de leut om poppetjes voor Dungeons and Dragons te printen. Ok.
Of als je hoort dat ze hun auto's hebben laten stomen! Laten stomen?? Huh?? Ik wist van het bestaan niet eens af. Maar blijkbaar kan dat tegenwoordig,  met hele goeie resultaten. Nou, het zal me aan mijn achterwerk roesten of de auto kraakhelder is door te stomen of gewoon te wassen. Het kan me al niet schelen of ie überhaupt kraakhelder is. ;-)
Dan maar een beetje ouderwets. Maar ook weer niet zo ouderwets als Jan kan zijn. Die was laatst in de weer met floppydisks! Ja, echt, hè! Ik herkende het gekraak ervan nog. Wie gebruikt dat nou nog? Hij heeft er zelfs ooit in een grijs verleden nog een losse floppydisk-drive voor moeten aanschaffen. Vraag me niet waarom. Zo stokoud voel ik me nog niet in ieder geval. Ook al word ik al aardig grijs... ;-)

Gister lekker wezen wandelen bij het Noord-Aa. In de storm. Maar het was droog. En niet koud. En er was mooi licht. En blubber in het Prielenbos.
Vandaar de foto's.

Over baguettes en Griekse lekkernijen...

Ooit heb ik een uitzending gezien van 'Keuringsdienst van Waarde' over Franse stokbroden. Dat de stokbroden die je hier overal kunt kopen echt niet zijn hoe ze zouden moeten zijn. De echte baguette is gebakken met een speciaal soort meel etc. Nu kom ik zelden tot nooit in Frankrijk, laatste keer was in 1980 in Parijs en in 1994 op doorrit naar Zwitserland) maar ik wilde ze ook wel eens proeven. De echte dan, hè?
Donderdagmiddag had ik met Mariska in Den Haag afgesproken om weer eens lekker te gaan winkelen. Het is niet voor niks overal uitverkoop, toch? En laat er nou in de Oude Molstraat een heuse Franse boulanger zitten! Helaas maar tot 15.00 uur open, dus de baguettes waren al verkocht. Heb er nog wel twee andere broden kunnen scoren, tezamen met twee roomboter croissants. Ik had gelezen dat ze er verrukkelijke croissants gevuld met amandelspijs moesten hebben, maar helaas, ik viste weer achter het net. Nou, ik moet zeggen.... het is voor herhaling vatbaar! We hebben gesmuld van de croissants. En de broden hadden een ultieme knapperigheid. Yammie. Als ik weer in Den Haag of Delft ben, daar zit ook een winkel,... ik weet ze te vinden!

En nu we het toch over eten hebben... Vrijdag hadden we weer een etentje met de Scratch club. Dit keer bij Marianne thuis. Ze heeft voor ons Grieks gekookt. Stifado, Moussaka, Lamsvlees met appel, rijst, salade, brood. En als toetje kaneelijs met Baklava. Lekker, hoor, dat lusten wij wel. Naderhand hebben we nog gezamenlijk de Sound Of Music gekeken. Met allerhande commentaar erbij. Was gezellig. Toen we weer naar huis gingen bleek haar man de voordeur al op slot/knip te hebben gedaan. Waarschijnlijk dacht hij dat we via de achterdeur gekomen waren. Ik rukte hem open en het alarm ging af. Ik schrok me te pletter. Zoveel kabaal verwachtte ik niet. Ik moest ineens denken aan Hotel California van de Eagles: 'You can check out anytime you like but you can never leave' :-)
Op naar het volgende etentje.....

Freek en zomaar een koorochtend...

Vorige week woensdagavond zaten Jan en ik weer in het theater. Deze keer voor Freek de Jonge. We voelden ons behoorlijk jeugdig tussen al die zeventigers. De grappen waren leuk, ik kan niet anders zeggen. We hebben gelachen. Maar soms had ik een beetje plaatsvervangende bezorgdheid. Moet hij nog wel een avondvullend programma neerzetten? Hij wordt gewoon oud. Hij ziet er fragiel uit. We zagen hem vaak een beetje hijgen van vermoeidheid. Zou het wel goed gaan? Hoe later het werd hoe meer hij met consumptie sprak. En aan het eind zat ik zelfs de nooduitgang in de gaten te houden vanwege toch wel enig brandgevaar dat op de loer lag. Want ja, met clownsschoenen een trapje beklimmen om hoog op het podium een drietal wankele kaarsen aan te steken, terwijl er op de grond rondom het trapje grote stapels, in mijn ogen licht ontvlambare, papierrepen lagen.... Hmmmm. Ik had mijn vluchtroute al uitgestippeld! :-) Het ging gelukkig goed.

Donderdagochtend. Na onze koorrepetitie, (we zijn bezig met nummers voor ons concert in oktober ter ere van ons dertig jarig bestaan), hadden we een soort van nieuwjaarsbrunch. Maar niet voor we onze hersentjes hebben laten kraken over een heuse pub quiz!
In de pauze van de repetitie lagen er gekleurde stroken op onze stoelen. Zo ontstonden er vanzelf diverse teams. De algemene vragen gingen over Nederland en over dieren. Verder vragen over een regel uit een liedje waar je dan de titel bij moest bedenken. Dat moest je dan wel zachtjes overleggen. Want iets uitroepen in je enthousiasme is als voorzeggen aan de andere teams. Shhht! Er waren foto's van artiesten die je moest raden. 
Er waren geluidsfragmenten van intro's en reclame muziek. Er waren wat problemen met de geluidsinstallatie: of hij speelde te zacht of te hard met veel overmodulatie (pieeeepppp) waarbij je je handen over je oren moest houden. We zijn ook zo lekker technisch... Maar dat mocht de pret niet drukken. Het was erg leuk. Carolien, die de hele quiz in elkaar heeft gedraaid... Bedankt! Kudos!
Na afloop van de quiz (ik neem voor het gemak maar aan dat team GEEL heeft gewonnen!), hihi, haha, :-P, hebben we de tafels in een U gezet en hebben we met z'n allen genoten van de overheerlijke buffetbrunch. Lekker! Gezellig! Wederom een leuke koorochtend.

Als het mis gaat, dan gaat het mis....

Wat een ravage kan iemand binnen tien minuutjes aanrichten. Vanmorgen stootte ik een ovenschaal aan gruzelementen. Duizend stukjes uiteraard. Dus vegen, stofzuigen, nat dweilen. Wil ik thee zetten, pats, waterkoker stuk. Dan maar een kop thee in de magnetron opwarmen. Kop valt uiteraard ook om, dus de magnetron ook maar weer droog dweilen. Yakkie, dan heb je het wel weer even gehad, hoor.
Ik denk dat de waterkoker er maandag ook de oorzaak van was dat de stoppen doorsloegen. Maar dat wisten we toen nog niet. We kregen de boel ook niet meer aan de praat. Nieuwe stoppen erin op de groepen die toen net in gebruik waren, hielp ook niet. Dus ga je elk apparaat maar even uit het stopcontact halen. En maar proberen. Was het dan de koelkast? Ding van zijn plek, want uiteraard zit daar de stekker aan de achterzijde. Bleek het niet te zijn. Maar jeetje, wat een smeerboel achter de koelkast! Maar weer even schoonmaken. En dan ook maar gelijk de bovenkanten van de koelkast, de spullen die erop staan, de bovenkanten van de keukenkasten met de daarop gestalde rotzooi schoonmaken. Bwlaah, van het een komt het ander. Achteraf bleek het toch een kapotte stop van een groep te zijn die niet echt in gebruik was. Raar! Maar goed, je bent dan wel weer een hele ochtend verder.

Met Kiwi gaat het toch nog niet zo goed. Ze is nu de laatste drie zaterdagen opgenomen geweest voor bloeddrukmetingen. Is nog steeds niet omlaag gegaan. We vragen ons nu af of het niet ook stressgerelateerd is geweest. Het rare is dat ze tussendoor wel klachtenvrij is. Maar zodra ze thuis is van de opname is ze dus gewoon twee dagen van haar à propos. 's Avonds weer rondjes draaien en zo. Akelig om te zien.
Ook zien we op haar andere voorpootje weer een nieuw plekje met kanker. Onder haar kinnetje zit het ook al. Ik denk dat we vanaf nu maar niets meer doen. Tot ik zie dat het niet meer gaat met haar. Dat moment is nu nog niet. Maar gaat wel komen, helaas. Tot dat moment gaan we nog maar even van haar genieten en haar doodknuffelen. Excusez le mot! ;-)

Bijgaand een scrapje van Lorelai. Ik had dinsdag een bellenblaas voor haar meegenomen. Zo kon ik een boel leuke lieve foto's van haar nemen. Poseren doet mevrouw niet graag. Maar spontane foto's zijn des te leuker!

Gelukkig Nieuwjaar! *knor*

Maar het ging toch nog steeds niet goed met Kiwi. De avond erna liep ze weer wezenloos rondjes. Dus zo zaten we oudjaarsdag, klokslag 9 uur in de ochtend, weer bij de dierenarts. Zij wist ook niet wat ze er van moest denken. Vooral omdat de klachten pas 's avonds de kop op steken. Kiwi's bloeddruk was weer torenhoog. Zodoende hebben ze haar maar een dagje opgenomen om op verschillende momenten nog eens te meten. Conclusie...nog steeds te hoog. Wat blijkt nu, achteraf, na een hoop denkwerk en terugrekenen...ik heb blijkbaar, waarschijnlijk na onze terugkeer van de Moezelvakantie, te weinig Amlodipine gegeven. Moest zijn 0,375, heb gegeven 0,3.
Vraag me niet waarom. Ik kan me wel voor mijn kop slaan! Inmiddels heb ik, na overleg, het verhoogd naar 0,5. En sinds gisteravond, lo and behold, was ze vrij van de dwangmatige rondjes! Morgenochtend wordt ze weer even een dagje opgenomen voor een paar bloeddrukmetingen. Ik verwacht en hoop dat alles nu weer in orde zal zijn.
Het is 's avonds altijd nog wel spannend als ze opstaat en gaat lopen...

En net als je flink wat verjaardagen hebt en je hebt kaarten uit te printen, gaat na 4¾ jaar de printer stuk. Kassiewijle. Doe het maar lekker zelf, dacht ie. Deze had het nog lang volgehouden. Arggh, wat moet je dan. We hadden nog flink wat inktpatronen in voorraad. Zo zonde. Die passen uiteraard niet in een andere printer. We hebben dus maar precies dezelfde besteld. Ook makkelijk met aansluiten! Kabeltjes erin en vanaf de computer printen maar. Maar de wifi hebben we nog niet werkend gekregen. Die moet weer 'ergens' in het netwerk. Volgende keer maar even aan Alex vragen.... Ben benieuwd hoe lang hij dit keer meegaat.

Een nieuw jaar, 2019. Moge dit jaar voor iedereen een beter jaar zijn dan 2018. Wat een draak van een jaar was dat. Tweeduizendnegentien is het jaar van het varken. En zo voel ik me wel een beetje ook. Hoe ging die reklame van vroeger ook alweer: If you can pinch more than a inch....
Nou... I can squeeze more than a foot, so that's not good! :-) Ik ga weer even wat aan mijn lijn doen.
Wie doet er mee?
Een gelukkig nieuw jaar allemaal!