Viva España!

Dinsdag... 

5 uur, Jan bracht ons, na Marianne opgehaald te hebben, naar Rotterdam Airport waar Marjan, Hennie en Lenie inmiddels ook al aangekomen waren. Na een rustige vlucht hebben we in Alicante de huurauto opgehaald, een Kia Carens, waar we allemaal compleet met koffers en tassen, met wat passen en meten in konden. Na pakweg een uurtje rijden, en na ook nog eens tassen met boodschappen in de al overvolle auto te hebben gepropt, kwamen we aan bij Hennie’s huis. Dat ligt op 600 meter hoogte op de berg nabij Pedreguer. Een heerlijk huis met alles erop en eraan, zwembad erbij. Goed toeven, hoor! Na september was het niet meer bewoond geweest dus we hebben even gezwabberd, gesopt en gedweild. Tussendoor hebben natuurlijk alvast van het Spaanse zonnetje genoten tijdens de lunch.

Woensdag.... 

Naar Denia. Omdat Hennie als ze hier vakantie viert ook wel eens wat te doen wil hebben, zijn we eerst bij de Hollandse club gaan kijken of dat wat voor haar was. Onderweg reden we met een noodgang over een verdekt opgestelde drempel heen waardoor we zowat met ons koppen het dak raakten. We hadden hem geen van allen aan zien komen en schrokken ons een hoedje. Een sombrero, in ons geval! Prompt had ik de slappe lach.
Die Nederlandse club heeft iets van 200 leden. Mensen die allemaal óf tijdelijk óf permanent in de omgeving wonen. Ze organiseren er van alles. Maar het is best moeilijk om zomaar in je eentje daar op af te stappen. Met ons erbij was de drempel wat minder groot. Na wat te hebben gedronken hebben we gelijk kaartjes gekocht voor een film-en tapasavond op vrijdag.
Na ons Hollandse bakkie pleur zijn we verder gereden naar de binnenstad van Denia. Ook daar hebben we weer rondgekeken en hebben we op een terrasje wat gegeten en gedronken. Denia heeft een burcht en daar zijn we ook naar toe gelopen. Marjan bleef beneden wachten. Bovenaan gekomen beet Marianne ineens in het stof! Lag languit, gestruikeld! Uit alle hoeken kwamen mensen aangesneld om haar overeind te helpen. Gelukkig viel de schade mee. Niks gebroken. Maar je schrikt toch.
‘ s Avonds hebben we op Hennie's binnenterras gebarbecued..

Donderdag....

Naar Xabia! Een leuke stad aan zee. Prachtig weer, zon met hier en daar een wolkje. Iets van 28 graden. Gewandeld op de promenade, uiteraard weer winkeltjes gekeken. Daarna de auto in op zoek naar de oude binnenstad die erg gezellig moest zijn. Toen we door een smal straatje reden kwam er ineens een luidkeelse ambulance achter ons aan. Zwaan kleef aan... Jeetje, wat nu? Hennie probeerde aan de kant te gaan en boem! Oh jee, dat klonk niet goed! Iets geraakt.
De schade bleek uiteindelijk mee te vallen. Een krasje. Door de schrik toch maar naar huis gegaan. De binnenstad komt nog wel een keer. ‘s Avonds gegeten in het restaurant ‘ The Black Flame’, onder aan onze berg.

Vrijdag....

Regen, regen, regen.... wat nu? Huppetee, naar een groot overdekt winkelcentrum in Ondara. Winkeltje in, winkeltje uit. Je kent het wel als vijf vrouwen de hort op zijn. Hoe moeten eigenlijk alle aankopen weer mee terug naar huis? Lenie bleek trouwens een schoenentik te hebben. Uiteindelijk kocht zij iets van vijf paar stappers! En we zitten al aan onze taks kwa kilo’s. Dat zou nog even een dingetje worden. Bij een tentje heerlijke tapas gegeten.
‘s Avonds soep met brood voor we richting Denia gingen voor ons filmavondje/tapasavondje. Uiteraard waren we even de weg kwijt, dus rijden, rijden, rijden. Tja, en dan heb je plaatsen achteraan. Met allemaal koppen (zelfs eentje met getoupeerd haar)voor je. 'Le concert' heette de film. Een Frans/Russische film. Als je dan maar hier en daar een paar woordjes ondertiteling kunt lezen ben je al snel de draad kwijt. Niet getreurd. Ik vermaakte me wel met mijn Apple watch. Op mijn gemak mijn hartslag opgenomen. Mijn ‘ breath’ app gebruikt om goed in- en uit te ademen. Daarna nog eens mijn hartslag opgemeten...lager! Maar eens een ecg'tje gemaakt. Zag er prima uit. Mooi regelmatig allemaal. Ik had nog geen flatliner! Emailtjes gelezen, foto’s gekeken. Ik zat mijn tijd uit te zitten. Na afloop nog van een tapasbuffet gegeten. Dat was prima te pruimen!

Zaterdag....

Hè, jasses, weer regen? Het kan verkeren. Wat nu? Marjan en Marianne wilden liever thuis blijven. Hennie, Lenie en ik wilde wel naar de markt in Jalón. Het zou immers later droog worden, toch? Nou, mooi niet. Regen, regen, regen. Niet getreurd. Eerst maar eens een kopje koffie in het plaatselijke restaurantje. We waren niet de enigen die voor de regen schuilden. We schoven maar aan bij een paar Duitsers. Ineens liep er een klein Spanjaardje met een koeienbel te klingelen. Wat krijgen we nu? Een gratis rondje?? Nee, hij voerde een show op. Liet wijn in zo’n schenkkan met tuit over zijn voorhoofd naar zijn mond lopen. Grappig. Mensen wilde met hem op de foto. Was het een beroemdheid?? Welnee, het bleek gewoon de baas van het spul te zijn.
Het regende nog steeds. En waar waren nou al die markttenten trouwens? We zagen er maar een paar. Hup, dan maar een wijn bodega in. Druk! We hebben wat wijntjes geproefd. Daarna nog maar een broodje gegeten in het zelfde restaurantje als eerder.
We namen een andere weg terug naar huis. Een smalle bergweg. Oepsie. Toch wel spannend, die kleine bochtige weggetjes. Inmiddels werd het droog en begon het zonnetje alweer te schijnen.
Thuis lekker aan de Sangria gegaan. Dat was nog even wat. Hele discussies werden er in de keuken gevoerd over wat er nou eigenlijk in moest/kon. De meningen waren verdeeld. Het ging er hard aan toe. En ik had weer de slappe lach op het terras toen ik het allemaal aanhoorde.
Na onze maaltijd bij The Black Flame, hebben het spelletje ‘ kletspraatjes’ gedaan. Oh oh, dan hoor je nog eens wat van elkaar. Ook daar lagen we weer in een deuk. We hebben het gezellig samen. We lachen wat af.

Zondag.... 

Naar Benidorm. Maar eerst nog even naar het uitzichtspunt, de Mirador, boven op Hennie’s berg. 360 graden zicht op de omgeving. Het was helder en zonnig. We konden Ibiza zien liggen. We vervolgden onze weg naar Benidorm. Wat een stad. Een en al hoge torenflats en hotels. Harde muziek op de terrassen. Zelfs schaars geklede dames, dansend op de tafel, om maar mannelijke gasten binnen te lokken. Duo-scootmobiels reden rond. De Benidorm bastards? Overal toeristen. Maar we hebben nog wel lekker met onze voetjes in de zee gelopen. Marjan niet, want zij had haar waterschoentjes niet bij zich. Zij liep ter hoogte van ons mee op de boulevard.
Lenie reed weer terug. Voor het eerst in de huurauto. Ging hartstikke goed. Onderweg nog even een prima menu gegeten bij restaurant Montgo.

Maandag.... 
Op naar de markt in Denia. En weer dendert Hennie met een noodgang over een verkeersdrempel heen wat haar nu toch echt wel de bijnaam Hennie Hobbel geeft! :-) Best een flinke markt heeft Denia. Wel veel dezelfde zooi. Kleding, meestal zweterig polyester, tassen, schoenen etc. Weinig groente en fruit. Ik had gehoopt nog grote zakken rozemarijn, tijm en oregano te scoren, maar helaas. ‘s Middags hebben we in de tuin gezeten. Er werd bezit genomen van het haar van Lenie door een enorme zwarte kever. Paniek in de tent!

Dinsdag....

Om half elf zijn we via een provinciale weg richting Valencia gereden. En Valencia is een grote stad. Druk! En ik had al gelezen dat parkeren in de garages in de binnenstad een crime zou zijn. Super krappe plekken, smalle in- en uitritten. De reviews logen er niet om. Ik vond het bij voorbaat al eng en dat bleek het ook te zijn. Maar Lenie reed en die is van nature al gewoon stoer en die flikte het gewoon! Kudos!
Na eerst een lekker kopje koffie/ cappuccino op een terras te hebben genomen zijn we de stad in getrokken. Aan het begin was er nog iets van een plan de campagne, maar dat werd al snel weer overboord gegooid. Dat heb je met 5 neuzen die allemaal de andere kant op wijzen. Kan ik niet zo goed tegen. Je hebt al zo weinig tijd... zonde om dan doelloos rond te hobbelen. Na ik voor mezelf had besloten om gewoon zelf nog een keer een stedentrip Valencia te doen, kon ik het loslaten.
De gebouwen zijn mooi. We zijn in een markthal geweest waar ik voor een prikkie een grote zak oregano heb gekocht. Ruikt lekker!
De magen begonnen alweer te rammelen, dus maar even een broodje gegeten. 
een stukje kathedraal gezien. Lenie, onze bikkel, is 200 treden omhoog, de toren in geklommen. Doe ik de volgende keer wel.
We hebben nog even in een basiliek een paar Maria gebeden aangehoord. Daarna was het tijd voor een lekker ijsje. Ja, toch? Je bent niet voor niks in een warm land.
Op naar de auto. Google maps wees ons de weg. Met nog maar een paar procent accu op mijn iPhone! We moesten snel zijn...
En toen met de auto, de parkeergarage uit zien te komen....vreselijk smalle paadjes, echt doodeng! En dan kom je ook nog eens midden in de spits terecht. Druk! Rijen dik overal. Behoorlijk spannend! Lenie rijdend, ik vanaf de achterbank met Google maps op mijn iphone in de oplader aanwijzigingen gevend. Pfff. Wat een drukte. Maar wat een oase van rust toen we uiteindelijk op de tolweg richting Pedreguer reden.
We zijn weer bij ‘the Black Flame, wezen eten. En dat nemen ze daar nogal letterlijk. Mijn kippen sjasliks waren behoorlijk zwartgeblakerd. Nou, de paprika’s en uien voornamelijk. Sommigen waren burned beyond recognition. De bijbehorende maiskolf was ook niet gaar en te pruimen. Daar heb ik wel een salade voor gehad. Verder een *u* verhaal, dat als ze de paprika’s opnieuw zouden grillen op charcoal dat ze dan net zo zwart zouden zijn...
Nee, dat was niet netjes. Binnenkort maar eens een recensie schrijven.... ;-)

Woensdag.... 
Het was weer tijd om op huis aan te gaan. We hadden pas een late vlucht, dus we hebben eerst het huis weer op orde gemaakt, de laatste boodschapjes gedaan, in het laatste Spaanse zonnetje geluncht, en de rit terug richting Alicante gemaakt. Wat een fijn en rustig vliegveld is dat. We hadden geen vertraging en landden om 22. 40 op Rotterdam. Daar stonden onze mannen, die een week lang ons hebben moeten missen, ;-), al op ons te wachten.
We hebben het allen erg leuk en gezellig gehad. We hebben veel gelachen, veel gekletst, samen gegeten ( dat doen we sowieso al graag) en een hoop gezien en meegemaakt. En allemaal dankzij die lieve en hartelijke Hennie, die ons uitnodigde en gastvrij heeft ontvangen in haar Spaanse vakantiehuis! Fijn om nu te weten hoe ze erbij zit als ze weer terug gaat om vakantie te vieren. Gracias, Hennie! Je bent een topper!

En hier is nog een filmpje:

Elaine-Mae

En daar is ze dan: Elaine-Mae. Geboren tijdens de halve finale van het Eurovisie Song Festival.
Dat was wel even een druk avondje. Luisteren en kijken naar de liedjes op tv, commentaar leveren via Messenger met mensen die ook aan het kijken waren, Twitter in de gaten houden (ik moet altijd lachen om wat er zoal gezegd wordt), en nieuws over de aanstaande bevalling horen via mijn zus. Een hele spannende avond kan ik je wel vertellen! :-)

Gisteren hebben we haar mogen bewonderen: Elaine-Mae Xaviërra Zephyrine Giselle Siobhàn.
Een schattig klein, 3440 gram wegend, poppedeintje. Wat zet Roxanne toch altijd fraaie exemplaren op de wereld! Alles der op en der an. Het is toch elke keer weer een wonder. Een mooi rond koppie met een enorme bos met zwart haar. Daar kun je toch uren naar kijken? Ze lag heel tevreden slapend op mijn arm. Ze had dan ook net de maaltijd genuttigd. Af en toe smakte ze nog een beetje na. Net alsof ze wilde zeggen: Hè, dat smaakte lekker.
Ze leek totaal niet onder de indruk van de geluiden op de achtergrond; muziek, kinderen, elektronische geluidjes, gepraat. Daar went ze wel aan. Het is nu gewoon een druk gezin.
Als alle kinderen er zijn, dan zijn ze met z'n zevenen! Ik hoop dat Roxanne, zeker nu ze net bevallen is, haar tijd kan nemen om tussendoor wat te rusten.
Ik ben in ieder geval blij dat ik de baby nog even heb kunnen zien en dat ik de kraammand met kadootjes nog heb kunnen geven, voor ik naar Spanje ga.
Ik ga maar eens inpakken.....Adios!

Van alles wat...

En als je dan binnenkort met zijn allen op vakantie gaat naar Spanje, tja, dan moet er ook een voorbespreking komen. En dat doen we dan op onze eigen wijze: met taart, hapjes, en een gezamenlijke maaltijd! Want van eten houden we allemaal wel. We zijn nu op de hoogte van alle ins en outs en we hebben ook al een beetje besproken wat we allemaal willen gaan doen. Voor wie wil, zijn daar markten, winkelcentra, uitzichtpunten, boottochtjes, wandelingen, kerkjes en tuinen. En de nodige restaurantjes ook. Hoewel er ook een bbq aanwezig is, dus omkomen van de honger doen we niet! Ik vind het best wel spannend. Ik ben het niet gewend om 24/7 zoveel mensen om me heen te hebben. Zal wel een beetje druk aan mijn hoofd worden. We zullen zien....

Gisteravond zijn Patricia, Hennie, Marjan en ik naar een optreden geweest van het Zoetermeers Musicalkoor. Zij hadden een sing-a-long avond georganiseerd. De opbrengst van de kaartverkoop ging naar het Kankerfonds. Mooi!

Het was een erg leuke avond. Het publiek zat in het midden, de dirigent ( Freek, hij is ook ooit nog dirigent van ons koor geweest) en de pianiste hadden zich voor het publiek opgesteld en het koor (met twee oudleden van ons eigen koor) aan weerszijden. De teksten werden op een scherm weergegeven. 

We hebben prima mee kunnen zingen. Een enorm aantal musicals zijn ons wel bekend. De meest bekende kwamen voorbij: Les Miserables, Sound of Music, Sister Act, Lion King, Phantom of The Opera, Mamma Mia, Joseph and the Amazing Coloured Dreamcoat, Ja Zuster Nee Zuster.

Verrassend vond ik een net nieuw nummer: Total Eclipse of the Heart. Ik wist niet dat dat een musical nummer was, maar dat blijkt uit ' Dance of the Vampires' te komen. 

Erg leuk was ook een medley van Doe Maar. Ik hou er wel van, van wat nieuwe nummertjes. Die andere musicals, hoe mooi soms ook, kennen we nu wel. Tijd voor wat nieuws!

Inmiddels zijn we ook weer naar Kudelstaart gereden om onze hangmanden op te halen. Jeetje, wat waren onze stekjes al flink uitgegroeid. Een aantal bloeiden zelfs al. Zou het dit jaar weer zo'n succes worden? Ik hoop van wel. Elke dag 5 liter water met een lepeltje mest erin moet de klus klaren. Ik doe mijn best. En als ik in Spanje zit hoop ik dat Jan het niet vergeet!

Welke ook ongelooflijk uitbundig staan te bloeien zijn mijn oude Clivia's. Prachtig, toch? Ze hebben blijkbaar een goed jaar....

En vanmorgen, stipt om tien uur, zat ik weer klaar om kaartjes te bestellen voor het nieuwe theaterseizoen. Mwaah, dit jaar viel het aanbod me een beetje tegen. Maar de kaartjes zijn binnen van de voorstellingen die ons wel wat leken! 

Vol verwachting klopt mijn hart....

We wachten allemaal op de komst van baby Yuki. Deze maand gaat ze geboren worden, nicht Roxanne's en Dion's kindje. Ze komt, voor zover ik weet, niet echt Yuki te heten, maar zo wordt ze nu nog wel binnensbuiks genoemd. Ik ben zo benieuwd. Altijd weer leuk zo'n kleintje in de familie. Ik ben er helemaal klaar voor. De traditionele mand met kadootjes staat klaar. Was ook nog even een dingetje; het inpakken der presentjes. Ik had bij TK Maxx prachtig kadopapier gekocht. Was er helemaal weg van. Met een glittertje erin. (Ja, hou ik van.... ) Maar ik had er beter een muur mee kunnen behangen zo dik was het. Plakband bleef niet plakken. Vouwen sprongen er in en gelijk weer uit.. Een draak van een papier! Frustrerend! Maar het ziet er wel leuk uit. Echt meisjesachtig. Dat maakt alles weer goed. Ik hoop dat Yuki nog voor mijn aankomende Spanje-reisje geboren gaat worden. Het zal erom hangen... spannend! Arriba arriba. Ándale, ándale!

Vol verwachting klopt mijn hart, zoals het plaatje al zegt. En hoe vaak mijn hart klopt is ook al geen verrassing meer. Ik krijg er gewoon melding van op de iWatch. Na mijn vraag aan de kinders of zo'n ding nou handig is, werd ik een dag later gelijk van een exemplaar voorzien om het zelf uit te testen. Alex had er nog wel een te leen, blijkt. Dus nu loop ik al bijna een week met zo'n ding om. Ik vind hem best groot, ik vind hem best grof. Ik ben gewoon een klein klokkie gewend. Maar wat is het leuk en wat is het handig! Notificaties komen binnen van email, iMessage, Messenger, WhatsApp en Facebook. (ik pak nu niet meer voor elk wissewasje mijn telefoon of iPadje.) Het weerbericht en de weersverwachting van elke stad kun je zien. Mijn Stocards (klantenkaarten) werken prima in de winkels. En dalijk, als Apple Pay in Nederland uitgerold wordt, wordt het nog gemakkelijker met betalen ook.. Ik heb ook al een keer 'gewalkie talked' met Mariska. Geinig! Ik heb mijn dagelijkse doelen ingesteld kwa beweging. Daar herinnert hij me ook aan. Je kunt leuke achtergrondjes instellen zodat je bij elke outfit een bijpassend schermpje hebt. En oh, Aliexpress staat BOL van de leuke horlogebandjes. Ik ben om, hoor...:-) En eigenlijk verbaast me dat niet. Ik hou gewoon wel van dat soort gadgets. ;-) En nee, nodig is het allemaal niet. Ik weet ut. Maar het is gewoon LEUK!

Het hele eieren eten....

En dan kom je terug uit Sevilla en dan zie je dat het een week later ineens al Pasen is. IIeeekkks! Normaal neem ik ruim de tijd voor het plannen van een paasbrunch. Zoek ik op Pinterest en in kookboeken op mijn gemakje allerlei lekkere receptjes op, versier de boel en doe alle boodschappen. Nu had ik nog niks bedacht en nog niemand uitgenodigd. Maar om Pasen nu maar zo voorbij te laten gaan....zeker als het ook nog eens zulk mooi weer zou zijn....Nee.
Dus op het allerlaatste moment iedereen uitgenodigd voor een, dan maar simpele, lunch. En dan sta je nog wel een zaterdag in de keuken. Want ja, geen kippensoep uit een pakje bij mij. Vers! En geen gekochte cake maar mijn eigen gebakken lievelings citroencake. Gehaktballetjes uit een pakje, maar dan wel weer met eigengemaakte Javaanse pindasaus erbij. Mijn zus kwam aan met eigengebakken gehaktballetjes met pindasaus uit een pakje. Hihi, precies andersom. Op Pinterest kwam ik een gerechtje met ei tegen, ei met uitgebakken bacon en cheddarkaas. Mwahhh, de cheddar die je hier in Nederland kan krijgen smaakt nergens naar. Volgende keer maar een ander soort kaas erop doen. Mijn moeder maakte een zalmsalade en Mariska had peppadews gevuld. Met ook nog een zelf uitgeperst sinaasappelsappie erbij lieten we het ons weer lekker smaken.
Ben zo blij dat we lekker in de tuin hebben kunnen zitten!

Tweede paasdag hebben we lanterfantend doorgebracht. Moe! Een beetje dit, een beetje dat. Een oude iPad Mini leeggehaald en klaar gemaakt voor gebruik voor Jan. Het hoesje voor de nieuwe is inmiddels gearriveerd uit China. Toen ik het bestelde bestonden er nog geen iPad Mini 2019 hoesjes. Inmiddels wel, zag ik. Het hoesje 4 past op zich goed, maar aan één kantje werd de volumeknop steeds ingedrukt. Irritant. Jan had het geduld om met een vijl een stukje er af te halen. Ook weer opgelost!
Hier nog een, ja wat is het... een filmachtig iets... van eerste paasdag.

Sevilla....

We zijn weer terug uit Sevilla. Het waren mooie dagen. Dagen waarop ik menig medetoerist op de foto heb moeten zetten. Dagen waarop ik ook weer als vraagpaal diende om mensen de weg te wijzen. Dagen waarop ik een Frans liedje live heb moeten zingen voor een opdracht van een groep scholieren. Dagen waarop ik een buikschuiver heb gemaakt. Dagen waarop we lekker buiten tapas hebben kunnen eten. Dagen waarop de soep zomaar ontplofte. En dagen waarop een Aziaat zowat op mijn schouder sliep. Ach ja. Maar laat ik bij het begin beginnen....

Zondag:
Na een rustige vlucht landden we zondagavond op Sevilla. De hele vlucht zat ik in mijn Sevillagids te lezen en aan de andere kant van het gangpad zat een vrouw de hele tijd maar te schrijven en te schrijven. Bij het uitstappen gaf ze haar notities aan ons. Het waren insidertips voor Sevilla. Waar we het beste konden eten, wat we perse moesten zien, wat erg lekker was nu het paastijd was etc. Zo vriendelijk! Dat verwacht je toch niet? Mille gracias.
Onze taxichauffeur (Suntransfers, aanrader!) stond al op ons te wachten. Hij bracht ons naar ons Hotel Itaca, door allerlei piepkleine steegjes heen. Ik had er nooit durven rijden...
Het hotel was netjes, ruime kamers, kamer 105, (even genoteerd voor als we later nog eens terug gaan), goeie wifi, en een prima ontbijt. Onze kamer lag aan de voorkant, uitkijkend over het steegje. Wel wat gehorig, want kakelen doen die langslopende Spanjaarden de hele dag en nacht. Het hotel ligt pal om de hoek van de Metropol Parasol dus die zijn we dezelfde avond nog even van beneden af
gaan bekijken en we hebben ook nog even de binnenstad by night gezien.

Maandag:
We waren van plan om woensdag naar het Alcazar te gaan, dus we dachten slim te zijn om maandagvroeg alvast kaartjes voor de woensdag te gaan halen. Online kregen we het niet voor elkaar, althans niet voor het goede tijdslot. Wij in de gewone wachtrij. Rij mensen voor ons, nog grotere rij mensen achter ons. Na bijna een uur wachten bleek dat we alleen kaartjes voor dezelfde dag konden kopen bij de kassa. Dus de plannen werden omgegooid. Vandaag het Alcazar. Altijd mooi. Prachtige architectuur, mooie tegelwanden die waarschijnlijk als inspiratiebron gaan dienen voor breipatronen die Mariska wil gaan ontwerpen. Ze houdt van geometrische patronen! Intussen ging het regenen en niet zo'n klein beetje ook. Maar we liepen droog. En als het droog werd, het waren maar buien, gingen we naar buiten de tuinen in.

Dinsdag:
Door de wirwar aan steegjes hebben we onze weg gezocht richting de Torre del Oro. Een wandeling langs de rivier gemaakt. En nog even gezorgd dat we op de Live Webcam te zien waren. Vlakbij was ook de stierenvechtersarena, Plaza de Toros de la Maestranza. Daar was ik de vorige keer nog niet geweest, dus hebben we daar een bezichtiging gedaan. Wat een enorm ding! Ze waren druk bezig met het klant en klaar maken voor de eerste wedstrijd stierenvechten van 21 april. Daar willen we dan weer niet bij zijn.
Onze wandeling ging verder over de brug richting de Triana wijk. Daar hebben we de overdekte markt bezocht. Via de andere kant van de rivier weer terug gelopen. 's Avonds zijn we de Metropol Parasol op gegaan. Apart, zeg! Mooi uitzicht over Sevilla!

Woensdag:
Hup, nog voor openingstijd in de rij voor de kathedraal en de Giralda. Bij binnenkomst zijn we eigenlijk gelijk de klokkentoren opgeklommen. Was een goeie zet, want toen wij weer naar beneden gingen kwamen de toeristen in drommen omhoog. Het is erg DRUK in Sevilla, had ik dat al gezegd? Maar ook weer mooi uitzicht en de weg naar boven ging van een leien dakje. Niet door trappen te beklimmen maar lopend over schuine hellingen. De kathedraal op zich is natuurlijk wel een beetje over the top met al dat zilver en goud wat er blinkt.
's Avonds hadden we al eerder kaartjes gehaald voor een Flamenco show in de wijk Santa Cruz. Een erg leuk wijkje met piepkleine steegjes en winkeltjes en terrasjes. Onderweg ernaartoe, ik liep met mijn telefoon in mijn handen want ja, Google moest ons de weg wijzen door alle steegjes heen, kwam ons een gezin tegemoet met een kindje. Het kindje struikelt over een opstapje en gaat op zijn platte plaat. Ik kijk naar het huilebalkje en zie zelf hetzelfde, in mijn geval, àfstapje niet. Hopla, ik maakte zelf ook een buikschuiver. Knietjes pijn (ik kan er nog steeds niet op zitten) en krassen op mijn telefoon. Gelukkig niks gebroken.
De Flamenco show, we zaten op de eerste rij vooraan, was leuk. Zelf vond ik de show die ik in Granada heb gezien veel sfeervoller en meer bezieling hebben. Maar het was toch een aangename verpozing.

Donderdag:
We werden beiden al aardig moe. Dit zou een vrij rustige dag worden. Op ons gemakje naar het Plaza de España en naar het park Maria Luisa. Ook daar weer rondgekeken. Zo'n mooi plein, hè? Er kwam een groep Franse jeugdigen op ons af. Ik nam aan dat ze met z'n allen op de foto wilden, maar nee. Ik moest voor een opdracht die ze hadden gekregen voor de camera een Frans liedje zingen. Frère Jacques dan maar. Pas later dacht ik eraan dat ik beter een andere had kunnen zingen, zoals Cent Mille Chansons. Maar ja, dat is achteraf praten.
's Middags hebben we eindelijk even een paar uurtjes gewinkeld. Eigenlijk alleen in El Corte Inglès, een groot warenhuis. Daar kregen we ook nog eens een toeristenpasje voor een cumulatieve korting. (aanrader!)
Mariska heeft er een vest, truitje en een jurk gekocht. Ikzelf een t-shirtje, een paar schoenen en een riem voor Jan.
's Avonds zouden we nog een keer naar Plaza de España lopen om te zien hoe het verlicht zou zijn. Maar we hadden geen puf meer. Zullen we dan nog naar dat ene straatje gaan, daar wat winkelen, eten en een ijsje eten? We lagen alletwee uitgeteld op bed en wilden en konden geen poot meer verzetten.
Gelukkig had ik wat cup-a-soupjes in mijn koffer gegooid en mijn waterkoker had de afgelopen dagen ook al flink dienst gedaan als theevoorziening. Soep met overgebleven stokbrood dus. En toen ontplofte er dus een beker! Je schrikt je de tandjes. Te heet water. Overal soep. Dus redderen met een handdoek. Oeps. Kan gebeuren.
Vrijdag:
Heel vroeg op. En alvast wat ontbijt bijeensprokkelen want de taxi zou zo komen. Ik ging maar eens kijken of hij er al was. Ook in het steegje aan het eind van ons eigen steegje waar hij ons had afgezet op de heenweg. Niks te zien, behalve een pal voor onze deur geparkeerd zwart Mercedes busje met daarin een mooie gesoigneerde spanjool in een goedzittend pak. Waarschijnlijk een vertegenwoordiger ofzo. Dat kon hem toch niet zijn? Maar weer even naar binnen. En wie komt er ook binnen stappen? Onze Zorro. Bleek toch onze chauffeur te zijn. Een heeeel ander type dan op de heenweg! ;-) Na een prettige rit, met Flamencomuziek op de achtergrond (Paco de Lucia, nu ook als achtergrondmuziekje gebruikt op ons filmpje) kwamen we weer op het vliegveld aan. Ik zat in het vliegtuig naast een Aziaat. Die sliep al voor we de lucht in gingen. Zijn schouder hing al steeds tegen mij aan en zijn kop lag ook al bijna op mijn schouder. Hmmm. Om nou te zeggen: knus.....:-)
Ach, hij zal wel heeeel moe geweest zijn.
En zo zijn onze dagen geweest. Zoveel gezien, zoveel gelopen. En nog hebben we niet alles gezien wat we wilden. Het Casa de Pilatos, de Feria markt, het Palacio de Lebrija, het moet allemaal wachten tot de volgende keer. Want we komen er zeker terug. Misschien hebben we dan ook wat meer tijd hebben om te winkelen! 

Even tussendoor....

De Magnolia heeft dit jaar weer prachtig gebloeid. Het mooiste is hij als hij volop bloeit en de zon schijnt. Daar kan ik echt van genieten. Helaas hebben we dat maar één dag meegemaakt dit jaar. De rest van dagen heeft hij gesleten met regen en wind. Op zijn mooiste glorie dag heb ik deze foto's gemaakt. Inmiddels is hij weer op zijn retour. Hij valt uit. Voor je gevoel sta je voor Jan met de korte achternaam te vegen. Je draait je om en er ligt weer een bloesemtapijtje. Maar ja, hij was het toch wel weer waard.

Woensdag hadden we kaartjes voor Youp van't Hek. Uitverkochte zaal. Ik kan wel om die man lachen. En je kon ook echt merken dat hij er zelf ook zin in had. Dit was alweer de één na laatste voorstelling van dit seizoen. Ik ga in juni nog een keertje met Alex en Mariska naar het theater en dan zit het er weer op. Ben al benieuwd wat er volgend seizoen weer allemaal te beleven is... Musicals, muziek, cabaretiers... Ik hou er van!



Waar ik ook van hou: vakantie. Er zijn er al twee geboekt. Eentje met dochterlief. Ik was al vijf jaar niet meer met haar de hort op geweest, zag ik op mijn (geheugen)blog. Tja, wat zullen we dan weer eens doen? Als vanouds naar Dublin? Of zal ik haar eens een hele mooie stad laten zien waar zij nog nooit geweest is? Ze had er wel oren naar. Binnenkort gaan we dus naar... Sevilla. Olé!
Een ander tripje, ook naar Spanje maar in een ander gedeelte, wordt gemaakt met mijn scratchclubje.
Eén daarvan, Hennie, heeft een tweede huis nabij Denia en zij was zo lief ons daar uit te nodigen. Tja, daar zeggen we geen NEE tegen, toch? Inmiddels zijn de vliegtickets geboekt. Spannend! Olé nummer twee!
En arme Jan maar werken. Tja, iemand moet op de poesjes passen, toch? Nee, hoor, Jan en ik gaan ook nog wel ergens naar toe dit jaar. Weet nog niet waarheen. Weet nog niet wanneer. Opties genoeg.
Ierland is altijd een goeie optie. Stelt nooit teleur. Vorig jaar was county Donégal prima bevallen. Er is daar nog veel meer te zien waar we nog niet aan toe waren gekomen.
Heb ook al zitten mijmeren over een rondreisje met een huurauto rond Madrid, Toledo en Salamanca. Jan murmelde al iets over de Baltische staten; Estland, Letland, Litouwen. Mwah, niet mijn favorieten, maar ik ben wel weer te porren voor een stedentrip St Petersburg/Moskou. Leek hem ook wel wat.
Waar ik zelf ineens helemaal weg van was: Vietnam. Op Pinterest kwam ik een foto tegen van een in juni 2018 nieuw geopende brug; The Golden Bridge, bij Da Nang. Toen ik dat zag dacht ik gelijk: Ik wil daar lopen!!!! Een brug die ondersteund wordt door twee gigantische handen. Ik ben gelijk gaan kijken of het al een onderdeel was van één of andere rondreis door Vietnam. Er is trouwens nog veel meer moois te zien in Vietnam. Het heeft mijn interesse gewekt in ieder geval. Maar tot nog toe geen reizen met die brug erin, helaas. Dus dat wordt dan waarschijnlijk pas volgend jaar. Ik hou het in de gaten. Lijkt me zo gaaf!