een jarig Jetje....

'Heb je je nog wel een beetje jarig gevoeld dit jaar' vroeg mijn moeder me laatst. Uhhh ja, eigenlijk de hele week wel!
Op mijn verjaardag zelf was er niemand thuis, behalve ik. Jan aan het werk. Mariska aan het werk. Zus, zwager en moeder van Efissos op weg via Thessaloniki naar Nederland. Hoewel ik normaliter mijn verjaardag alleen nog vier als het een kroonjaar is, zou ik het toch wel saai vinden als er niemand zou komen. Maar gelukkig, de scratchdames, Hennie, Patricia, Marianne, Marjan, Paulien en Lenie, waren van de partij. En het was gezellig. We hebben in de tuin kunnen zitten. Ik had een Lemon Merengue taart gebakken en nog wat bladerdeeg hapjes gemaakt.
Ik kreeg diverse telefoontjes van mensen die me feliciteerden. Ik had al een paar bossen bloemen gehad. Er werd nog een bos bloemen afgeleverd.
's Middags ging ik richting Schiphol om zus, zwager en moeder op te halen. Ik had al gelezen dat er een vrachtauto in de fik stond op de A4 en dat er aangeraden werd om via Utrecht naar Amsterdam te reizen. Dat heb ik maar gedaan. Je wilt toch op tijd aankomen, nietwaar? Maar ik ben zo'n tut, he? Navigatie ingesteld. Schiphol. Ik hoopte dat dat voldoende zou zijn, maar nee, ut ding vroeg om een adres. Had ik niet en kon het ook niet meer opzoeken want ik reed al. Nou ja, ik vind het wel, dacht ik. Ging allemaal prima, tot ik een afslag miste. Tenminste, ik nam een afslag die ik juist niet moest nemen. Zat ik in Amsterdam zelf. Keer om, keer om. Ok, nieuwe poging om weer richting Schiphol te komen. Onoverzichtelijke hoek om: shit, zit op de verkeerde baan, had anders voorgesorteerd moeten staan. Kon er niet meer tussen, dus nog maar een rondje. Pffff. Uiteindelijk toch op Schiphol aanbeland. En nog op tijd ook.
Familie opgehaald, (ze zaten onder de Griekse muggenbulten, de arme zielen) en weer in de spits richting huis. Even snel wat gegeten.
's Avonds kwamen Alex en Mariska me feliciteren. Al met al toch nog een drukke verjaardag.
In de loop van de week vielen er nog een paar verjaardagskaarten op de mat. Weer een jarig gevoel.
Donderdag uitgedeeld bij het koor. Daar mocht ik een koeklied uitzoeken en is er voor me gezongen. Voelde me weer jarig! En gisteravond werd ik mee uit eten genomen door Alex en Mariska bij SoSo. Daar hebben we heerlijk op het terras een hapje gegeten. Gezellig! En weer een jarig gevoel! Dus ja, ik heb me wel een beetje jarig gevoeld dit jaar! :-)
Oh oh oh, en weet je wat ik gisteravond ook nog gedaan heb? Even uitleg: ik kreeg toen we in Griekenland waren een filmpje toegestuurd door Mariska. Alex en zij hadden onze auto geleend om het automatische inparkeren uit te proberen. Hadden wij ons nog steeds niet aan gewaagd. Zag er gelikt uit. Hoe is het toch mogelijk, hè? De techniek staat voor niets.
En dat hebben we gisteravond ook nog even gedaan. Eerst heeft Alex het even voor gedaan en daarna heb ik het zelf uitgeprobeerd. Gaaf, zeg! Ging goed. Hij stond strak langs de stoep. Zo had ik het zelf never nooit kunnen doen. Bleek bovendien lang zo eng niet te zijn als ik dacht....

Hoppa!

Twee dagen nadat mijn moeder, zus en zwager naar Griekenland waren vertrokken zijn ook Jan en ik naar Thessaloniki afgereisd. Van daaraf was het nog bijna twee uur rijden richting Kozani, alwaar het huwelijk van nichtje Claudia en haar Griekse Agapi (liefje) Yiannis zou plaatsvinden. We namen onze intrek in Hotel Aliakmon, in het centrum, op loopafstand van de kerk. Daar had Claudia al veel kamers geboekt voor de Nederlandse bruiloftsgasten.
's Avonds was er eigenlijk nog een feest bij de opa en oma van Yiannis, maar zelf ben ik daar niet naartoe geweest. Ik had al een paar nachten slecht geslapen (spanning?) en was de reisdag al om 5 uur op. Ik was moeeee. Jan ook wel, maar hij sloot zich toch bij het feestgebeuren aan. Hij was pas om twee uur 's nachts 'thuis'. Brak! Het feestje was toen nog niet afgelopen, dat was pas om 4.30 a.m, hoorde ik later....

De volgende dag zijn we gezamenlijk met zus, zwager en moeder richting de Skepasmeno waterval gegaan. Google Maps wees ons de weg. Ging heel goed. Tot de weg die we moesten volgen onder water bleek te staan. (het had de dagen ervoor gegoten!). Ok, even omrijden dan maar. Maar moesten we nu echt dat smalle kleine snelomhoogklimmende bergweggetje op? Tja, Google gaf het wel aan. Ik vond het gelijk al drie keer niks. Laten we het nou niet doen! Jawel, Jan en Nico vonden dat het wel kon, hoor. Nico reed voor. Hobbel de bobbel. Met samengeknepen billen zat ik in die auto. Oeps, Nico kwam vast te zitten! Kon niet voor of achteruit meer. Met een hoop toestanden kwam hij weer los. Eindelijk werd besloten om toch maar terug te gaan. Met moeite werd er ergens een plekje gevonden om te keren. Pfff. Ik was blij dat we weer beneden waren. Ik ben gewoon niet zo avontuurlijk aangelegd.
Naderhand hebben we nog een prachtige rondrit rond het Politifou meer gemaakt. 's Avonds zijn we, samen met de rest van de Hollanders, door Claudia uitgenodigd voor een etentje in een restaurant. De eigenaar was uiteraard ook weer familie van Yiannis. Heel Kozani kent elkaar, heb ik het idee. :-) Ons kent ons. We hebben lekker gegeten. Veel geitenkaas uiteraard. Ik ging er haast van mekkeren. Ik hou ervan: hmmm, gevulde paprika's met geitenkaas. Smul! Claudia spreekt al heel goed Grieks. Knap! Het is trouwens sowieso een heel jonge gemeente, Kozani. Veel kinderen, veel jongeren. Dat viel me in ieder geval op. En stervens druk in het centrum, tot 'avonds laat. Totaal nog niet toeristisch. Authentiek.

Het werd zondag... de huwelijksdag! Spannend! Terwijl Claudia en Joke bij de make-up en de kapper zaten hadden wij 's ochtends nog tijd voor ons zelf. Google bracht ons lopend naar het gemeentelijke park. Viel een beetje tegen. Weinig bloemetjes. 's Middags was er geregeld dat we een hapje en een drankje in de lobby konden nemen. Dat heb ik maar gedaan vóór ik mijn jurk heb aangetrokken. Ik ken mezelf: ik ben een vreselijke knoeierd. Dat risico wilde ik niet nemen. Later, in vol ornaat, was het wachten tot de bruid in de lobby zou verschijnen. Wow, wat was ze mooi! Prachtig gewoon! Er kwam een heel gezelschap binnen; Cristos, (de 'best man') en vrienden en familie van Yiannis. Volgens een oud grieks gebruik moest Cristos Claudia's schoen geven, die dan zogenaamd veel te groot zou zijn. Deze schoen moest dan opgevuld worden met geld, veeeel geld, zodat ie beter zou passen. :-)

Er werden alvast wat officiële foto's gemaakt in de lobby. Claudia en haar ouders gingen met de auto naar de kerk. De rest liep er naartoe. Daar wachtte Yiannis al buiten op zijn bruid. Die met de auto al toeterend voorbij reed en nog maar eens een rondje reed. De kerkdienst (Claudia is Grieks-Orthodox geworden om in Kozani te kunnen trouwen) is een beetje langs me heen gegaan. Verstaan doe je het al niet natuurlijk. Af en toe hoorde ik een paar zinnen in het Duits en Claudia's naam. Na afloop stond er een bus klaar om de Hollanders naar de feestlocatie in Ptolemaida te brengen. Wat een enorme feestzaal! Moest ook wel. Ik hoorde dat er 230 gasten verwacht werden. Ook hier weer: buren van buren van buren etc. :-) Ook daar hebben we weer lekker gegeten. Een keuze menu met diverse salades en geitenkaas gerechten. Hmmm. Filodeeg rolletjes, gevuld met geitenkaas en overgoten met honing. Mjam. Ik hou ervan! Er speelde een live band. En al snel werd er gedanst. Ik heb twee keer meegedaan. Er is één dans bij die zelfs ìk nog een beetje mee kan doen. Bij een andere gingen mijn benen in de knoop. Hij ging ook steeds sneller... niet meer bij te houden!
Mijn moeder heeft, lichtelijk onder mijn dwang, ook nog een stukje, een simpele, mee gedanst. Ook die dans ging steeds sneller, dus we zijn er maar weer tussenuit gepiept. Zelf je voor dat ze zou vallen...Oehh.
De muziek was op het eind van de avond wel erg oorverdovend. We zijn toen met drie taxi's terug richting hotel gegaan.

De volgende ochtend hebben we afscheid genomen van moeder/zus en zwager. Zij gingen richting het schiereiland Pilion om daar hun vakantie voort te zetten. Een
ander aantal familieleden gingen naar Chalkidiki. Jan en ik zijn die dag in zuidelijke richting gereden, naar Meteora, op hoge rotspilaren gebouwde kloosters. Ik had dat laatst in een uitzending op tv gezien en wilde er per se naartoe. De weg ernaartoe was al schitterend. Zo'n mooie natuur met al die bergen! Noord Griekenland is echt mooi, zeg. Alleen zo jammer dat er zoveel achterstallig onderhoud is. Huizen worden niet afgemaakt. Afbladderende verf. Ingestorte huizen. Oude verroeste kapotte auto's. Laat de rotzooi maar liggen, joh! Waarom nou toch...
Wat kan ik zeggen over Meteora zelf.... Indrukwekkend! Haast bovennatuurlijk! Mystiek. Wat ben ik blij dat we gegaan zijn. Zo mooi! Een aanrader. We hebben het klooster 'Varlaam' bezocht. Dat is de een na grootste. De grootste wilden we ook nog bezoeken, maar daar was het superdruk. Busladingen vol.

En afgelopen dinsdag zijn we weer in Nederland geland, alwaar Alex en Mariska ons al stonden op te wachten. Weer thuis. Wat was het leuk! Claudia en Yiannis, ευχαριστίες
Het was geweldig! τύχη για

Wat vieringen....

Nichtje Géneviève werd bijna 8 jaar. Dus afgelopen zaterdag werden we alvast in Wassenaar verwacht. Het zou buiten gevierd worden. Aangezien het de dag ervoor zo koud was geweest, met een hoop wind erbij, had ik mijn maatregelingen getroffen; lange mouwen, vest en panty kousjes mee. Dat was in eerste instantie totaal niet nodig. Het zonnetje scheen uitbundig en het was heerlijk in de tuin. Tot de zon achter de huizen verdween en er een windje kwam opsteken. Vest aan. Het werd koud. Jasje erover heen. En kouder. Toch ook mijn panty kousjes maar aangedaan. Hielp iets. Eindelijk ging de barbecue aan. Bak, bak, ril, ril, eet, eet.. Gelukkig had Roxanne een heleboel kinderdekentjes te leen. Ik had een leuke van Disney om. Scheelde toch ook wel iets. Zodra de wind weer ging liggen werd het weer wat aangenamer, gelukkig. Misschien ben ik gewoon een koukleum...

Zondag waren Jan en ik 30 jaar getrouwd. Toch ook alweer een hele tijd. Eigenlijk niets bijzonders, onze parelmoeren huwelijksdag. We hebben wel mooie bossen bloemen gehad, zeg. En kaarten en gelukswensen.
Bedankt daarvoor! 's Avonds hebben we met Mariska en Alex bij Happy Moose gegeten. Wel binnen, buiten was ook deze dag te koud. Jammer, want je zit daar zo leuk aan het Noord-Aa. Op naar de volgende tien jaar. Als we veertig jaar getrouwd zijn dan geven we, denk ik, wel weer eens een feestje. Dan is het onze Robijnen huwelijksdag. Ik denk dat daar een mooi juwelen setje met robijntjes bij moet. Toch?? ;-)

Zielepiet....

We waren nog zo optimistisch toen we zaterdag naar de dierenarts gingen. Het verband mocht eraf. Niet wetende dat Kiwietje nu een kraag om moest zodat ze niet aan haar hechtingen kon likken.
Ach goss, het beestje. Nu is ze super zielig! Lopen gaat haast niet. Doet vast nog hevig pijn. Ze mist nu natuurlijk ook haar steunteen, dus lopen wordt sowieso moeilijker. Het eten gaat moeilijker met die kraag. Daar moet ze echt wel even mee geholpen worden. En na de maaltijd is ze gewoon om altijd haar snoetje te wassen. Ook dat gaat allemaal niet. Je ziet gewoon dat ze hevig ontdaan is. Van armoe likt ze de binnenkant van de kraag maar schoon. Ze wil ook per se op de bank liggen. Erop springen gaat nog net, maar er weer af is een drama. En ik ben natuurlijk ook niet altijd in de buurt om haar op te vangen. Triest! Maar hopen dat het in de loop van de week beter gaat. Zaterdag mogen de hechtingen eruit. Ik hoop dan ook dat ze haar kraag niet meer om hoeft. Sneu, zo sneu.

Na het bezoekje aan de dierenarts heb ik een citroencake gebakken. Alvast voor Vaderdag. En toen die in de oven stond zijn Jan en ik achter de computers gekropen om ons reisje naar county Donégal/Ierland samen te stellen en alles te boeken. Een hele uitzoekerij. Ik had op Google Maps al het een en ander gepind wat ik sowieso wilde zien. En daarom heen hebben we een vakantiehuis van een week in Letterkenny, een hotel in Killybegs en een hotelletje, hahahaha, in Lough Eske geboekt.
Naar dat laatste hotel kijk ik nog het meeste uit! :-) Verder is de vliegreis en de huurauto ook geboekt.
Leuk! Weer eens naar Ierland! Heb er zin in!

Toen dat allemaal geboekt was moest ik me nog haasten ook. Op naar het Wapen van Zoetermeer voor een optreden met mijn koor. Loes, een lid, vierde daar met familie en vrienden haar verjaardag en het leek haar wel leuk om ons een uurtje in te huren voor een concertje. Prima. Het optreden was buiten. De zon kwam, lekker warm. De zon ging, de wind kwam...oeps, frisjes. Zon, geen zon, wind, geen wind. Maar gelukkig geen regen. Ik hoop dat het een beetje geklonken heeft daar in de buitenlucht.

Hup, weer naar huis. Snel een chineesje naar binnen gewerkt. Thee gezet. En daar kwamen Mariska en Alex alvast op vaderdags visite. Op Vaderdag zelf ging ook niet. Jan moest weer zingen met zijn koor. Zij hebben gisteren bij Hoeve Ackerdijk in Schipluiden gezongen tijdens de Midden-Delfland Dagen. En zo blijven we bezig..... 

Kiwi, onze ouwe taaie...

Kiwi was inmiddels drie keer opgenomen geweest om haar bloeddruk te controleren. De hoeveelheid  Amlodipine die ze dagelijks moet krijgen is nu uitgezocht. Niet teveel en niet te weinig, 0,375ml. Daar reageert ze goed op, hoewel ze nog steeds de ene keer beter ziet dan de andere keer. Maar daar valt mee te leven. De afgelopen weken heeft ze ook Meloxidyl (een ontstekingsremmer met pijnstiller ineen) en een antibioticakuur (elk pilletje verstopt in een stukje cake) geslikt. Dat was nog even een probleempje. Ze kan alleen tegen Amoxibactin en liet dat nou net op zijn bij de dierenkliniek. Het heeft verdorie 9 dagen geduurd voordat dat weer voorradig was. Was wel even een minpuntje! Maar ja, ondanks al die medicijnen werd het gezwelletje niet minder.
Ik vond ook nog steeds overal een spoor van bloedspettertjes, dus het ging ook steeds open.
Er moest echt wat gebeuren! Laten zitten was geen optie. Het zou gaan woekeren, ontsteken, uitzaaien, pijn gaan doen (als het dat nog niet deed). Het zou dan sowieso einde verhaal voor haar zijn. Termijn niet bekend. Weken, maanden?
Opereren....ook riskant volgens de dierenarts. Deze operatie voor een poes in een goede conditie was geen probleem. Wel voor Kiwi met haar rare hartje, haar hoge bloeddruk etc. Kon ze de narcose aan?
De kans dat ze het niet zou overleven was sterk aanwezig. Nou, neem dan maar een beslissing...kiezen tussen twee kwaden.
Ikzelf was voor opereren. Zo snel mogelijk nu ze nog in de best mogelijke conditie zou zijn door de medicijnen die ze al slikt. En ik had ook eigenlijk al een beetje afscheid van haar genomen de afgelopen weken. Als ze dan toch zou komen te overlijden dan het liefst tijdens de operatie. Dan merkt ze er zelf niets van. En als het goed zou gaan, dan was het gewoon een bonus! Ik had Kiwi sowieso beloofd dat ze hoe dan ook weer thuis zou komen. In het slechtste geval zou ze in de tuin komen te liggen, bij de rest van de poezen.
Gisterochtend was het zover. Om kwart voor negen heb ik haar afgeleverd met lood in mijn schoenen en tranen in mijn ogen. Om tien uur zou ze geopereerd worden. Ik ben gelijk door naar de koorrepetitie gegaan. Een beetje afleiding! Maar ik sta in het koor precies op een plek tegenover een klok. Ik heb dus de hele ochtend naar de klok zitten/staan staren. Pfff. Kwart voor tien, ik werd al zenuwachtig. Tien uur...oh jee, ze begint nu. Half elf... zou ze nog leven? Elf uur...ik ben nog niet gebeld.... Is ze klaar en leeft ze dan nog? Half twaalf... nog geen nieuws....zeker uitgelopen? Twaalf uur.... toch nog maar even extra haar kattenbak verschonen. Steentjes eruit, schoonmaken, verrek, ik had toch nog een zak steentjes?? Mooi niet. Paniek! Op een holletje naar de Jumbo. Een ander merk steentjes gekocht. Oh jee, als ze daar maar intrapt. Ze is zo'n pietlut met verkeerde steentjes.... Maar ja, misschien leeft ze toch niet meer? Dan sta ik nutteloos die bak te verschonen. Eindelijk...kwart voor één...telefoon. Goed nieuws! Alles was goed verlopen! Haar hartje had zich rustig gehouden. Ze heeft een combinatie gehad van narcose en een ander gas.
Nou, dat heb ik geweten. :-) Om drie uur kon ik haar ophalen. Ze was klaarwakker en al heel druk in de mand. Eenmaal thuis heeft ze het eerste uur onrustig heen en weer gelopen op haar ingezwachtelde klompvoetje. Laat haar maar rustig op een kleedje liggen, zeggen ze dan. HOE dan?? Ze sprong op de bank, daarna op de rugleuning, op de armleuning, verloor haar evenwicht en viel op de grond. Ze RENDE door de kamer naar de keuken om te eten. (ik heb haar in maanden niet zien rennen). Ze leek Speedy Gonzalez wel. Een echte junk! Gelukkig was dat na een uurtje over. Verder heeft ze lekker liggen slapen. Ze snurkte als een bootwerker! Maar het gaat goed! Ze banjert door de kamer. Morgen mag het verband eraf. Ze vindt het knap irritant, die poot. Wat zal ze blij zijn! En wij ook. Ze is er nog!!! Juich!
Ik ga haar weer even knuffelen nu. :-)

Van klein naar groot...

Ik heb weer eens een ouderwets 'strontje' op mijn oog. Het ding heeft dagen over mijn oogbol geschuurd. Hoogst irritant en vermoeiend. Hoe kom je eraan, hè? Of liever: hoe kom je er af....
Het internet gaf aan dat ik diverse keren per dag een zo warm mogelijke kompres moest aanbrengen.
Nou, maar gedaan dan. Gedoe, geknoei en gedruip allemaal. Het heeft trouwens wel geholpen. Hij is 'rijp'. Nu maar hopen dat het zo snel mogelijk gedaan is met het onding. Ik heb me al dagen niet opgetut en zie er volgens mensen kaal, pips en ziekelijk uit. Ook vanwege mijn haar, denk ik. Dat is ook veel te lang en zit ook al niet. (wel al een afspraak voor een hakbeurt gemaakt bij de kapper) Een algehele-malaise-hoofd, zeg maar. En weet je, het kan me lekker niet eens schelen. Wat heerlijk toch, deze leeftijd. :-) Het maakt allemaal niet zoveel uit hoe ik eruit zie. Het komt wel weer goed. Ooit.

Ik ben me toch trots op mijn hanging basket! In maart hebben Hennie en ik een hanging basket workshop gevolgd bij een kweker in Kudelstaart. In mei konden we ze weer ophalen. Tot die tijd had de kweker ze bewaard en verzorgd. Dus eigenlijk hebben we ze pas sinds 5 mei thuis. Compleet met ons op het hart gedrukte verzorgingstips. Elke dag 5 liter water met een theelepel speciale mest erbij.
En inderdaad. Tot op deze dag heb ik trouw mijn emmertje water erop los gelaten. En op hete dagen zelfs twee. Ook mijn broekspijpen worden er kleddernat van want ik mors en ik spetter en de mand lekt. Maar je weet niet wat je ziet, zo mooi! Hele bossen worden het. Terwijl het aan het begin van die minuscule plantjes waren. Wat heeft de natuur toch een kracht.

Ahoi en in de kombuis....

Wat een mooie lente is het toch. Wederom liet het weer zich van haar beste kant zien afgelopen weekend. En dat kwam goed uit.
Jan was sinds vrijdagmiddag de hort op. Een weekendje weg met het koor Inspirited. Varen op een klipper van Harlingen naar Terschelling. Perfect weer, mooie temperatuur. Lekker windje erbij. Dus dat werd zeilen i.p.v. de motor aan te zetten.
En terwijl hij buitengaats was heb ik binnengaats, in mijn eigen kombuis, een buffet gemaakt voor mijn vriendinnenclubje.
Ik had via Facebook al een poll geplaatst met allerlei keuzes voor een buffet; India's, Thais, Marokkaans e.d. Meeste stemmen golden. Het werd Marokkaans. De meesten kenden dat nog niet.
Ik had het in 2012 al eens gemaakt voor 15 man. En ik had al mijn aantekeningen nog inclusief mijn boodschappenlijst. Hup, alles door de helft en gaan met die banaan. Easy peasy. Lekker, hoor, Marokkaans. Ik hou er wel van. Beetje zoetig. Totaal niet echt scherp. Ik had een kipgerecht met pruimen en amandelen, kefta in tomatensaus (gehaktballetjes), sperziebonen met een walnootsaus, couscous met kruiden, uien en rozijnen, komkommersalade met feta en za'atar, tomatensalade met rode ui en een aparte dressing. En uiteraard voor bij de thee een walnoot/dadelkoek. Die is zo lekkerrrr.

Als toetje was ik van plan nog iets van yoghurt met banaan, sinaasappelsap, honing, walnoot en munt te maken. Maar gelukkig had niemand er iets op tegen om maar gewoon een Cornetto naar binnen te schuiven. Nou niemand, Patricia lag een beetje dwars. Die wilde eigenlijk als enige nog wel een Marokkaans toetje. Maar zij had al eerder zomaar mijn hele fles olie over de keukenvloer gegooid en ze had ook al een glas water over de tuintafel gekiept.... voor straf kreeg ze ook gewoon een ijsje. :-)
Nee, hoor, Patries, geintje. :-) Je houdt je toetje te goed van me.
Het was een gezellig etentje. We hebben lekker
tot laat in de tuin kunnen zitten.

Ik had nog een heleboel eten over. Dat heb ik gisteren meegenomen naar mijn zus en zwager. Nico vierde gisteren op het laatste nippertje toch nog even zijn verjaardag. Vandaag issie 64. (ik moest gelijk aan het liedje 'When I'm sixty four' denken) Ook daar hebben we weer in de tuin kunnen zitten. Het was wel bewolkt maar de temperatuur nog steeds hoog. Tjonge jonge, wat boffen we het toch met het weer. Dat de zomer nu ook maar mooi mag worden!