Weekendje weg...

We wilden er nog eventjes tussenuit. Het werd een weekendje Kootwijk/ Hoge Veluwe. Zaterdagochtend hebben we eerst nog een bezoekje gebracht aan schoonzus Karin die onlangs aan haar arm is geopereerd. Na de thee heeft Jan nog even een proefritje gemaakt op zwager René's elektrieke fiets. Gewoon om eens even te kijken hoe dat voelt. Jan heeft een nieuwe baan gevonden in Alphen a/d Rijn en is dan van plan om ook eens de fiets te pakken. Wie weet besluit hij wel tot aankoop van zo'n nieuwerwetse fiets. Lijkt mij logisch, maar wie ben ik?
Onze rit ging verder. Richting Kootwijk. Daar hebben we geluncht bij 't Hilletje. Waren we al eens eerder geweest en dat was ons prima bevallen. Ook deze keer hebben we weer gesmuld.
Na afloop wilden we een wandeling maken. Op naar Radio Kootwijk. Jan wilde dat gebouw waar de eerst radio uitzendingen tussen Nederland en Indië van start gingen wel eens zien. Hallooo, Bandung!
De natuur is echt nog in de slaapstand. Beetje kaal. En zeker met de grijze lucht zag het er allemaal wat saai uit.
Op naar ons hotel in Hoenderloo, Hotel Buitenlust. We waren daar nooit eerder geweest maar het was er prima toeven. Onze kamer was net gerenoveerd, het rook er zelfs nog nieuw. Mooie badkamer ook. Maar waarom zaten er toch twee stopcontacten vlak onder het plafond?? Zo'n gekke plek. Ik heb trouwens nog nooit in zo'n hoog bed geslapen. Ik had bijna een opstapje nodig. Ik had er heerlijk kunnen slapen ware het niet dat Jan weer zo aan het snurken was.... :-/ 
's Avonds hebben we ook in het hotel gegeten.
's Ochtends, na het ontbijt, (ook weer prima, niks te klagen) en na het uitchecken, zijn we richting de entree van het park de Hoge Veluwe gelopen. Daar hebben we twee fietsen gepakt en zijn we richting het Jachthuis Sint Hubertus gereden. Het was toen nog frisjes met lichte bewolking. In de verte zagen we al wat blauws. Fietsen, fietsen, fietsen. De Hoge Veluwe is groter dan we dachten. Wel mooi, hoewel we voor ons gevoel toch net een beetje te vroeg in het jaar waren. 
Het noorden en het midden van het gebied hadden we inmiddels na een paar uur doorkruist. Er moest ook wat aan water in het gebied zijn. Richting zuidoost. Laten we daar naartoe fietsen, dachten we nog onschuldig. Fietsen, fietsen, fietsen. We begonnen onze zitbeentjes al een beetje te voelen. Aan het eerste watertje hebben lekker in het zonnetje gezeten. Prettig plekje, heel rustig.
We reden verder naar de volgende waterplekken. Dachten we. Fietsen, fietsen...fietsen. De Veluwe bleek minder vlak te zijn dan we hoopten. En waar was dat watertje nou? We reden wel ergens over een bruggetje. Maar geen water te bekennen. We kwamen ook langs geblakerde heidegebieden. En afgebrande bomen. Daar was waarschijnlijk die brand van juli 2018 geweest. De natuur moet zich nog herstellen daar.
Het fietstempo kwam allengs lager te liggen (hijg hijg puf puf) en mijn derrière stond inmiddels ook in vuur en vlam. Sommige stukken op de terugweg naar Hoenderloo hebben we maar even gelopen.
Bij een ander rustplekje zag ik ineens in de verte vier reebokjes die met elkaar aan het geiten waren. Een hoop geren, een hoop gespring. Ze hadden er lol in. Leuk om te zien. Voordat ik mijn mobieltje had gepakt waren ze alweer weg.
En zo kwam onze Veluwe dagfietstocht weer tot een einde. Het was een mooie dag. En ook vandaag heb ik nog steeds lijfelijke herinneringen: zadelpijn!

Hanging Baskets!

Woensdagavond... weer tijd om naar het Stadstheater te gaan. Deze keer, samen met Mariska, naar Pieter Derks. Een vrij jonge cabaretier waarvan ik zomaar aannam dat hij alleen een jong publiek aan zou spreken. Bleek niet zo te zijn. De zaal was gevuld met een heel divers gezelschap. Van jeugdig tot grijs en bejaard. Was weer een leuke avond. Ook weer voor herhaling vatbaar. Beschaafde humor en to the point!

Zaterdagochtend... vroeg! Tijd voor onze Hanging Basket Workshop in Kudelstaart. En met mij bedoel ik mijn zus, Hennie en Marjan en ikke. Extra vroeg op pad omdat het daar de vorige keer best moeilijk parkeren was toen het erg druk was. We waren nu de eersten. Gaf niks. We konden koffie pakken en alvast de kas in om te kijken welke soorten stekjes er deze keer waren om de mand mee te vullen. We zagen een aantal soorten die we vorig jaar ook hebben gebruikt en die uitbundig groeiden, zoals Petunia's en Verbena's. Hangbegonia's, Fuchsia's en soorten waar ik nooit van gehoord had. Allerlei kleuren, hangend en opgaand, grootbloemig, kleinbloemig en alles ertussen in. Maak daar maar eens een keuze uit. Jammer dat je ze niet allemaal kwijt kan! En onthou maar eens welke stekje je wààr hebt gestoken in je mand. Zitten de kleuren wel netjes verdeeld?
Deze keer waren er minder 'mandenmaaksters'. Een stuk of 14 totaal. Wel zo prettig. Je kunt het zo beter volgen wat de tuinder allemaal aan informatie geeft. En intussen hoorden we de regen maar op het glazen dak kletteren. Bah, wat een pietenpruimweer de laatste tijd!
De manden zijn weer in elkaar geflanst. Hier en daar met een beetje hulp. De stekjes zien er nu nog petieterig uit. De manden blijven nu nog in goede handen achter bij de tuinder. Hij verzorgt ze tot we ze in Mei op mogen halen. Hennie en ik weten al hoe dat is. Mijn zus en Marjan, die de mand voor het eerst hebben gemaakt, zullen hun ogen uitkijken. Niet te geloven hoe ze dan al gegroeid zijn!
We hopen dat we er weer net zoveel plezier van zullen hebben als vorig jaar. Wat een bloemenpracht was het toen....(zie de laatste foto)

Leuke avondjes...

Afgelopen woensdag hebben we een hele leuke avond gehad in het Stadstheater. We hadden kaartjes voor The Bootleg Sixties. Een avondje muziek uit de zestiger jaren. Met een prima coverband uit Engeland. Op de achtergrond foto's en filmpjes uit die tijd. Dus het oog had ook wat. Grappig dat er zelfs van Zoetermeer opnames waren uit die tijd. Een hele gave avond, waar we stevig hebben meegezongen met alle bekende hits. Een aanrader. Volgende keer gaan we weer.

En zaterdagavond kregen we bezoek van Els en
Antoine. We eten om en om bij elkaar. Deze keer hebben we het ons gemakkelijk gemaakt en hebben bij de chinees gegeten. Zij en Antoine hadden toevallig een heel warm plekje naast de verwarming. Die broeiden weg. Hup, bij Els ging het vest uit.
En zowat ook haar onderliggende t-shirt! Die ging zomaar gewoon bijna een striptease weggeven in de zaak. Kan toch allemaal maar niet, Els?? ;-P
Na de maaltijd, de rest van de toko was allang leeg, liepen we naar huis. Na nog wat napraten wilden ze maar eens op huis aan. Antoine had de autosleutels in bewaring aan Els gegeven. Een hoop gerommel in haar tas. Ritsjes open, vakken doorzoeken... Nergens te vinden! Die moesten eruit gevallen zijn en nog bij de chinees onder de tafel liggen. Antoine op een holletje weer naar de toko toe voor ie zou sluiten. Els nog een paar ritsjes open...Ohhh, ik heb hem toch! Jan weer op een holletje naar de toko om Antoine te berichten, die nog steeds op zijn knietjes lag te zoeken... Oh oh, die Els. Ik weet niet wat ze die dag had....:-)

Het knapt toch wel weer op....

Al een hele lange tijd is ons (huur)huis aan het verloederen. De buitenkant niet, hoor. Dat wordt keurig netjes bijgehouden. Maar de binnenkant. Keukenlades die door het gewicht van de inhoud door hun rails waren gezakt. Voorfrontjes die òf eraf òf los zaten. Kranen die bijna niet meer open of dicht te draaien waren. Maar ja, ut spul is natuurlijk al 24 jaar oud. En elk moment verwacht je nog dat de woningbouwvereniging de boel zou komen renoveren. Echt renoveren dan, hè? Nieuwe keuken ofzo, Maar nee, hoor. Keukens blijken niet meer na zo'n 17 jaar, zoals vroeger, vernieuwd te worden. En zonder zo'n onderhoudsabonnement doen ze binnen al helemaal niets. Dit jaar, en alleen voor dit jaar, hebben we zo'n abonnement dus maar eens afgesloten. Inmiddels zijn de kranen en de keukenlades vernieuwd. Nu gaan we op de lijst kijken wat we verder nog kunnen laten doen. :-) De grepen op de keukenkastjes hebben we ook vernieuwd. Die zijn nu fancy goud. Een heel ander aanzien. Net nieuw...kuch kuch. :-)
Maar goed, nieuwe kranen dus. Mooie (nu nog) glimmende kranen. De toiletruimte moest nodig eens aangepakt worden. Het behang zat er ook al 24 jaar op. Met de nodige kringen van waterschade van twee eerdere lekkages. Normaliter erger ik me er even aan, draai me om, en vergeet het dan weer. Zo gaat dat met alles dat stuk is, gaat of verloedert in of aan het huis.
Zo'n lullig nieuw kraantje was wel het startschot om eindelijk eens te gaan klussen. Hup, behang eraf. Ging als een speer. Zo gebeurd. Klein hok. Voordeel. Hup, witsel erbij. Twee maal witten. Spetter, spetter, klieder, klieder. Netjes! Nieuwe sterretjeshemellamp aan het plafond. Gaaf ding! Drie standen met de aan/uit knop te regelen. Leidingen, plankje en hangdecoratie chroom gespoten. Gatsie, wat een stinkspul. Het begon al op te knappen. Er moesten ook nieuwe toiletartikelen komen. Ik had van dat iriserende spul (zie foto hiernaast) in mijn hoofd. Helaas kon ik dat nergens krijgen.
Gelukkig wel een prullenbak en wat potjes ervan in een donkerdere kleur. Een daarvan, een iriserende pot met kaars, heeft een nieuw leven als pleeborstelhouder gekregen. Ik hoop niet dat ie nu in een identiteitscrisis terecht komt. Shit happens, toch? De wc rolhouder, zeepfles en haak is ook vervangen. En uit dezelfde serie nog een handdoekrekje en een zeepgeval voor in de badkamer gekocht. Staat wel weer gelikt. En kan weer minstens 24 jaar mee....;-)
Maandag heb ik behangen. Groen. Mijn kleur. Oh, poeh, hee, ik heb me toch een spierpijn. Wat een klein onhandig hok om te behangen. Tig hoeken. Een trap die je met moeite kwijt kan en korte armpjes. Geen goeie combinatie, kan ik je vertellen. Ik heb zelfs spierpijn in mijn billen. Maar het zit erop. Een echte beroepsbehanger zal wellicht meewarig zijn hoofd schudden, maar ik vind het netjes zat. Alles hangt, alles glimt. Nu nog op zoek naar een bijpassend matje en wat nep plantjes.
Eigenlijk moet nu de kamer ook hoognodig aangepakt worden. Gewit, behangen, nieuwe vloer. Nieuwe bank, nieuwe stoelen. Alles. Maar waar moet je met het zooitje naartoe? Zie er als een berg tegenop.
Mijn schoonzus en zwager kwamen vandaag langs voor de lunch en vertelden dat je dan een container kan huren om de boel in op te slaan. Daar gaan we maar eens over nadenken....
We hebben geluncht bij van der Valk in Nootdorp. Jeetje, wat was het er druk. Bijna geen parkeerplek te vinden. Bleek dat er buffet was. Wist ik niet van tevoren toen ik een tafeltje boekte. Wij waren vrij laat dus we hebben maar gewoon à la carte gegeten. Was lekker, was gezellig.

Afscheid oom Chris

Precies op de verjaardag van mijn moeder is een oom van Jan, oom Chris, overleden. Hij mocht 98 jaar oud worden. Op zijn kaart staat dat hij pottenbakker, schilder en levenskunstenaar was. Ik vond hem altijd wel een apart type, ja. Hij kon de meest brutale vragen op je afvuren. En bij een begroeting kreeg je niet alleen een hand en een kus maar hij drukte je ook aan zijn hart. Zo was oom Chris. Jan heeft hele goeie herinneringen aan de logeerpartijen bij tante en oom in zijn jeugd. Zwemmen in het Braassemermeer, helpen in de pottenbakkerij. Met ons trouwen heeft oom Chris poesjes gemaakt. Die gaven we na afloop van het feest als cadeautje aan de gasten mee. Ik heb ze nog steeds. Ook de vaas die hij maakte en die we als cadeau kregen bij ons trouwen. Ik zie tante Els nog een gedicht voordragen waarbij ze elke keer een roos in de vaas deed. Iets over rozen en het 'het minnen en het kozen'. Lief!
Hij hield erg van oude auto's, dus hoe passend was het om hem op deze dag van afscheid te vervoeren in een oude Citroën. Met op het dak een bloemstuk waar grote Magnolia takken als een gewei uit staken.
Tijdens de dienst werden natuurlijk de nodige herinneringen opgehaald door de kinderen en kleinkinderen. Mooi om te horen. En na de dienst is hij begraven bij zijn vrouw met wie hij 70 jaar getrouwd is geweest. Het was mooi. Het was goed.
Jan is nog even bij het vroegere huis aan het Braassemermeer gaan kijken. Ook voor de laatste keer.
In de auto hebben we nog even hartelijk gelachen over een vraag die oom Chris blijkbaar aan Jan had gesteld tijdens onze 25-jarige bruiloftsviering. Dat had Jan nog niet eerder aan mij verteld. Ik ga hier niet vertellen wàt hij vroeg maar het was een, oh zo typische, oom Chris vraag! :-) 

Bijgaand een scrap van deze markante man. Ik was er ooit in 2010 al aan begonnen, maar had hem nog niet afgemaakt. Ik weet ook niet hoe ik aan de foto's gekomen ben. Maar het zijn wel hele mooie!

83 en de Scratch

Wat geef je iemand die 83 wordt? Ze heeft alles al. En als ze het niet heeft dan koopt ze het wel. Ja, een eierwekkertje stond nog op haar niet bestaande lijstje. Naahhh, is niet leuk. Gelukkig kwamen mijn zus en zwager op het idee om dan twee kaarten voor het theater te bestellen. Voor een avondje uit! En daar was moeders (want om haar ging het vrijdag) blij mee. Drie en tachtig jaar oud. Maar dat geef je haar nog lang niet. Ok, ze gaat wat meer piepen en kraken, het nieuwe is ervan af, zeg maar...maar toch, ze is nog goed geconserveerd. 's Avonds zijn we met z'n zessen naar de chinees gegaan. Waren we voor eventjes ridders van de tafelronde. We hebben nog eventjes voor haar gezongen ook. Maar ik denk dat ze toen het liefst weg wilde kruipen, hihi



Zaterdag was het weer een Scratch Musical dag. Dit jaar, omdat één van ons clubje ernstig ziek is en daardoor niet mee kon, hebben wij ook niet meegezongen maar zijn we 's avonds wel naar de uitvoering geweest. Niet voordat we uiteraard samen eerst uit eten zijn geweest bij 'den Bierbengel'.
Daar ziet het tijdens etenstijd paars van de mensen. (Iedereen is in het paars gekleed tijdens de Scratch) Tijdens de scratch dagen serveren zij tussen 5 en half 8 uitsluitend een scratch menu. Was lekker. Ik had een Carpaccio met Gulpener mosterd en oude Boerenkaas, een kogelbiefstuk met pulled knolselderij en tijmsaus en een kopje koffie toe. We hebben het ons weer lekker laten smaken.
In de Pieterskerk hadden we goeie plekken. Het was trouwens volle bak. Een 80 koppig orkest, bijna 900 koorzangers en alle publiekskaarten waren uitverkocht. 
Je hebt allemaal je eigen voorkeuren kwa musicals. Ikzelf ben helemaal weg van de Phantom of the Opera en Fiddler on the Roof. Oh, the Phantom! Met het grote orgel erbij! Dat vult de kerk met geluid. Overweldigend. En dan ook nog samen met twee extra zangeressen erbij. Ja, dat was toch wel HET muziekstuk van de avond. 
Ik heb een aantal filmpjes gemaakt en op Youtube gezet. Misschien wel leuk om hier in ieder geval die van de Phantom te delen... Hoewel het in het echt veel mooier klinkt dan op zo'n filmpje. 

Grijs!

'Jij kleurt je haar niet meer, hè?'... Dat vragen hoe langer hoe meer mensen aan me. 'Hoe oud ben je dan?'... Nog zo'n vraag die er vaak vlak achteraan wordt gesteld. Tja, heeft leeftijd ermee te maken? Neuh. Mag je pas na een bepaalde respectabele leeftijd als een zilveren vos door het leven gaan? Neuh. Nog zo iets... als man word je een zilveren vos (silver fox) genoemd als je mooi zilvergrijs bent geworden. Als vrouw is daar geen naam voor in het Nederlands. Ik wil mezelf ook geen zilveren moervos noemen. Klinkt toch niet? Een grijze duif dan maar? Of een grijze muis? Zo voel ik me (nog) niet. Of toch maar de Engelse benaming: a silver vixen? Daar kan ik wel mee leven, denk ik.
De beslissing om mijn haar niet meer te kleuren kwam ook zo maar aangewaaid. Ik heb niet eens gewikt en gewogen. De kapster had tien weken terug mijn haar anders gesneden. Een beetje a-symmetrisch, zeg maar. En daar kwam ineens een heel stuk grijs bovendrijven. Aan één kant maar. Heel typisch. Ik had natuurlijk gelijk mijn haar weer kunnen verven, maar ik vond het eigenlijk wel grappig. Ik werd nieuwsgierig. En nu ben ik heel benieuwd hoe het eruit gaat zien als ik donderdag weer voor een hakbeurt ga. Steeds een beetje grijzer en misschien ook wel steeds een beetje wijzer? Neuh, dat laatste niet, vrees ik.
En tja, als je eenmaal grijs haar hebt moet je ook je garderobe en je bril weer aan de nieuwe kleuren aanpassen. Toch? Ook niet erg. Een helderdere kleur lippenstift misschien, andere ogenschaduw. Ik vermaak me wel. :-) Back to my roots. Letterlijk!

Nog zoiets waar aan je merkt dat je een dagje ouder wordt... die generatiekloof. Die wordt ook hoe langer hoe breder. Dat voel je als je hoort dat de kinders een 3D printer hebben gekocht. Huh? Waarom?? Voor de leut om poppetjes voor Dungeons and Dragons te printen. Ok.
Of als je hoort dat ze hun auto's hebben laten stomen! Laten stomen?? Huh?? Ik wist van het bestaan niet eens af. Maar blijkbaar kan dat tegenwoordig,  met hele goeie resultaten. Nou, het zal me aan mijn achterwerk roesten of de auto kraakhelder is door te stomen of gewoon te wassen. Het kan me al niet schelen of ie überhaupt kraakhelder is. ;-)
Dan maar een beetje ouderwets. Maar ook weer niet zo ouderwets als Jan kan zijn. Die was laatst in de weer met floppydisks! Ja, echt, hè! Ik herkende het gekraak ervan nog. Wie gebruikt dat nou nog? Hij heeft er zelfs ooit in een grijs verleden nog een losse floppydisk-drive voor moeten aanschaffen. Vraag me niet waarom. Zo stokoud voel ik me nog niet in ieder geval. Ook al word ik al aardig grijs... ;-)

Gister lekker wezen wandelen bij het Noord-Aa. In de storm. Maar het was droog. En niet koud. En er was mooi licht. En blubber in het Prielenbos.
Vandaar de foto's.