Naar 't Haagie...

Het hete weer hebben we ook weer achter de rug. Maar voor hoe lang?? Ik ben wel blij. Ik heb ineens weer stukken meer energie. Veel aan de wandel. Veel aan de schoonmaak. Moet ook wel want het is weer flink mis met kleine Kiwi. Aan alle kanten poppen er plekjes open aan haar pootjes en kin. Dat laat dan weer overal bloedspettertjes achter. Verder zit ze weer in een periode van hongerstaking. Mevrouw eet dan gewoon ineens niet meer. Dan denk je dat ze ziek is. Ze kijkt dan niet vrolijk naar je, maar chagrijnig. Hoe zie je dat dan, vraag je je misschien af? Nou, als ze in een goeie bui is dan staan haar mondhoeken omhoog. Is ze ontriefd, dan laat ze ze hangen en kijkt ze je 'vuil' aan. Maar sinds vandaag zijn we weer vriendjes nu ik een ander merk voer voor haar neus gezet heb. Ze smikkelt en smult weer. Ze kan er weer een aantal weekjes tegen. Ik heb inmiddels drie soorten voer in huis. Mevrouw houdt van afwisseling. Ach, zo lang ze er nog is....

Mango is weer van een heel ander kaliber. Die schept er genoegen in om gezellig na het douchen op je handdoek te komen staan zodat je haar na afloop ook even moet 'afdrogen'. Dan staat ze te draaien en te spinnen. Zo sta ik dus steeds met twee poezen tussen mijn benen. ;-P Geintje. :-)

Dinsdag hebben Mariska en ik (op haar vrije dag, oh, wacht, had ik al verteld dat ze al een heleboel maanden een andere baan heeft?? Bij deze!) een dagje Den Haag gedaan. Ze moest acuut op zoek naar een wind- en waterdicht soft shell jasje. De mijne had ik zowel aan haar als aan mijn moeder beloofd uit te lenen. Niet te weten dat ze beiden ongeveer tegelijkertijd op vakantie gaan (Mariska naar Engeland en mijn moeder met een cruise naar Noorwegen). Nou ja, Maris was toch al van plan er zelf eentje aan te schaffen, dus zodoende togen we naar Den Haag. Nou, jammer genoeg niet geslaagd. De keuze was te beperkt. Dat kan ze ook maar beter in Engeland doen. Daar zit in elk stadje wel een paar outdoor winkels. Moet lukken!
Lunchen hebben we weer bij de 'Haagsche Bluf' gedaan. Daar komen we wel vaker, maar we hebben nooit geweten dat ze er ook een buitenterras hebben. Zo, leuk, zeg! We zaten daar heerlijk. Zeker voor herhaling vatbaar. Een rustig plekje, zo midden in de binnenstad.

En nu ga ik maar eens aan het eten beginnen. Vanavond snijboontjes uit Cindy's en André's tuin. Laatst kreeg ik via Alex een 'pretpakket' vol groentetjes. Van alles wat: snijbiet, bieten, koolrabi, snijbonen, courgettes, rode uit, laurier, bramen, stengels maggi, aalbesjes. Het zag er feestelijk uit!
Ik heb van een hoop spul al een wokschotel gemaakt. Vanavond dan de snijbonen. En in het weekend ga ik waarschijnlijk van de bieten chips proberen te maken. Ik hou van groentechips. En de rode bietjes daarin vind ik het lekkerst. Dus ik ben benieuwd of het lukt. Lekker met een Griekse yoghurt dip erbij. Mjammie. Heb er nu al trek in.

Oh, moeder, wat is het weer heet!

Oh, moeder, wat is het heet! De thermometer geeft 35°C. aan. Dat is toch wel net efkes teveel voor mij. Ik heb dan ook gezorgd dat ik voor 11 uur vanmorgen alles heb gedaan wat ik moest doen. Nu zit ik binnen met angstvallig alle ramen dicht gebarricadeerd. De boze bloedhete buitenwereld op afstand houdend. En hoe langer het zo heet blijft, hoe beter. Kan ik mooi even de toch wel spannende serie 'La Casa de Papel' bingewatchen op Netflix. Ventilator aan. IJskoud komkommerwatertje erbij...Goed te doen! Zolang je verder maar gewoon niks doet.

Afgelopen zondag was het tijd voor de inmiddels jaarlijkse Paella-dag. Poeh, ik had weer veel te veel gemaakt. Maar ja, je rekent op elf mensen en twee tekstten er af. Kan gebeuren natuurlijk. Ziek is ziek. Allang blij dat het niet van mijn paella is, hihi. ;-)
We hebben wel weer veel teveel gegeten. Mijn moeder had een kersenchocoladetaart gemaakt. Mijn zus en zwager kwamen ook nog met tal van eterijtjes. De Sangria vloeide rijkelijk. Na twee glaasjes voelde ik hem al zitten en kreeg ik het bloedheet. Kan ook door een opvlieger gekomen zijn. Ja, laat ik het daar maar op gooien. Ik krijg daar weer meer last van. En ik maar denken dat ik er vanaf was...

En als je toch aan het schuilen bent voor de hitte, dan heb je ook tijd om alvast de vakantie voor te bereiden. We gaan dit jaar naar Lanzarote. Jan en ik zijn nog nooit op de Canarische Eilanden geweest, dus we zijn heel benieuwd. Tenminste..IK ben heel benieuwd. Jan heeft er nog niet zoveel gedachten aan besteedt en ziet blijkbaar wel waar we terecht komen. Prima! Ik maak wel een planning van wat ik allemaal wil zien en doen.... Google Maps is mijn vriendje daarbij.
Maar eerst ga ik volgende maand nog een aantal dagen naar Suzanne in Yorkshire. Daar liggen inmiddels ook al aardig wat voetstapjes van mij. Het is er zo mooi! En waarschijnlijk bloeit dan ook de heide. Even lekker kleppen met Suzanne! Ik kijk er nu al naar uit.

Over ouwe taarten...

Oh jeetje, er moet nu echt iets gebeuren. De afgelopen week heb ik me weer ondergedompeld in lekkere hapjes en taart.
Het begon al op maandagavond. Toen had ik een 'reünie' (lees hier: we lusten wel weer wat, dus laten we maar weer uit eten gaan) van het Spaanse clubje. En waar kun je dat het beste doen dan bij La Cubanita. Daar was het opvallend druk voor een gewone maandagavond. Was weer gezellig. Er werden weer een hoop herinneringen opgehaald.

Toen ik erna thuis kwam ben ik aan de slag gegaan met een aardbeienkwarktaart. Misschien had het handiger geweest als ik gewoon zo'n bijna-kant-en-klaar pak had gebruikt, maar dat wil ik dan weer niet. Waarom makkelijk doen als het moeilijker kan?
Dinsdagochtend, (hoera, ik was jarig! en nu dus echt een ouwe taart) heb ik de bovenlaag afgemaakt. Moest ook weer een paar uur opstijven.
Het bleek mooi weer te zijn, dus we hebben 's middags nog met wat familie in de tuin kunnen zitten. Bedankt voor de kaarten die ik heb mogen ontvangen! Blijf ik leuk vinden, post..

Ik had een paar dagen ervoor nog op Facebook geklaagd over het feit dat ik niet kan naaien. Niet met de hand en niet met een elektrische naaimachine. Ik prik mezelf altijd en het wordt dan een bloedbad. Prompt kreeg ik van mijn moeder een handnaaimachientje kado. Kijken of het nu de volgende keer wel gaat lukken. :-)

Woensdagochtend kreeg ik verjaardagsvisite van mijn vriendinnenclubje. Dus weer taart! Ik had nog extra gekocht maar die bleef over. Die moest in de loop van de dagen erna op.
Donderdag heb ik koek en chocola getrakteerd op het koor. Tja, dan blijft er ook weer over. En dat moet ook weer op....

En dan viert ook afgelopen zaterdag kleine Lorelai alvast haar derde verjaardag.. Hup, weer taart. Een blauwe deze keer. Een echte Frozen taart. Achgoss, die Lorelai. Het is echt zo'n meisje meisje. Helemaal gek op kettingen, armbanden, oorbellen en ringen! Staat rond te draaien met haar mooie sieraden. Vol bewondering.
Lief! Ze is echt de eerste in de familie die er een extreme voorliefde voor heeft.

Maar goed, de verjaardagen zitten er nu weer op. Nu maar kijken hoe ik dat extra gewicht er weer vanaf moet krijgen.....

Zon, zee en lekkere hapjes....

Zaterdag... Scheveningen, 33 graden. We hadden een etentje bij 't Zusje, ter ere van Jan en Joke's 30-jarig huwelijksjubileum. Laten we maar een beetje eerder gaan, dan kunnen we nog even over de boulevard en over de pier struinen, dachten we. En laten we voor de zekerheid ook maar met het openbaar vervoer gaan, want het zal misschien wel druk zijn op Scheveningen. Je weet ut niet. Het was ook nog Veteranendag en Parkpop. Verder nog het Circustheater, de bioscoop, de eettentjes en nog prachtig mooi zomerweer ook. Dat ging mensen trekken! En inderdaad: druk in de bus, rijen dik bij de parkeergarages. Wat een gekkenhuis!
Maar wel leuk om even rond te kijken. De pier is echt opgeknapt! Maar er was toch ooit sprake van achterstallig onderhoud? Iets met betonrot of zo? Is daar ooit nog iets aan gedaan? Ik mag hopen van wel. Het ziet er nergens echt nieuw uit. Maar goed, hij hield het wel.
Op het strand was het ook een mierenhoop van zonaanbidders. Bloedheet. Haast geen zuchtje wind.

Om half zes hebben we ons bij de rest van de feestgangers aangesloten. David en Claudia, beiden met aanhang, hadden de boel versierd met vlaggetjes en ballonnen. Zag er feestelijk uit.
Twee jeugdvrienden van Joke (eentje is slecht ter been) waren er nog niet. Maar die zouden zo wel komen... dachten we toen nog. Na een half uurtje werd er toch maar even gebeld. Ze bleken nergens een parkeerplek te kunnen krijgen! Alles vol! En maar rondjes rijden... Na nog een half uurtje  hebben ze het maar opgegeven en zijn ze maar weer naar huis gereden. Zo sneu!
Wij hadden inmiddels alvast het een en ander aan gerechtjes besteld. Het is een soort tapas restaurant, maar dan niet alleen met Spaanse gerechtjes, maar van alles wat. Heel internationaal. Het was nog even een klein probleempje om te onthouden wat je besteld had. Onderling werd er nogal eens wat gewisseld. Was weer erg smakelijk.
En omdat het altijd leuk voor het bruidspaar is om wat gezinsfoto's van deze heugelijke dag te hebben, hebben ze zich opgesteld in rijen van drie op de trap van het aangrenzende Kurhaus. Er speelde nog heel verdienstelijk een manspersoon op de daar aanwezige piano dus we hadden nog achtergrondmuziek ook. Het was een prettige avond!
En toen ging een ieder weer op huis aan. Maar jeetje, wat een massa mensen stonden daar bij de tramhalte en de bushalte richting Den Haag te wachten! Oeps. Jan en ik hebben de eerstvolgende tram de andere richting gepakt om bij het Zwarte Pad (beginhalte) weer in te stappen. Zodoende hadden wij in ieder geval een zitplaats!

Zondagochtend heel vroeg.... App'je van mijn zwager Nico. Hebben jullie zin om te komen barbecueën? Uhhh, ja, hoor. Doen we! Dus hup, ik heb wortelsalade en een tomatensalade en Javaanse pindasaus in elkaar geflanst en we zaten 's middags alweer lekker in het zonnetje. En weer eten, hè? Ik groei nog eens dicht! Ik ga er nu echt wat aan doen! Oh wacht...ik ben binnenkort jarig. :-/

Op de kiek.

En? Hebben we allen de laatste bloedhete dagen overleefd? Ik hou best van de zomer, maar de zomer kan ook overdrijven. Daar zit ik toch niet op te wachten, op temperaturen van 33 graden. Doe even lekker normaal. Als ik dat zou willen dan verkas ik wel naar het zonnige zuiden. Dan KIES je ervoor. Klaag klaag. ;-) Gelukkig is het hier maar steeds een paar dagen heet. We kunnen nu weer even opgelucht ademhalen.
Laatst was mijn achternichtje Géneviève bijna jarig. Ze is ook alweer 9 jaar. Al een flinke meid. We hebben lekker in de tuin kunnen zitten. Alle kinderen plonsden in het zwembad. Supersoakers werden gevuld. Dikke pret. Kleine Elaine-Mae zagen we nu voor de tweede keer. Nu met open oogjes. En laat ze nu donkerbruin haar en donkerblauwe ogen hebben! Die combinatie hebben we nog niet in de familie! Het is zo'n schatje. En onlangs vernam ik dat ze haar eerste lachje de wereld in heeft gestuurd.
Nu we allemaal bij elkaar waren leek het ons wel leuk om weer wat familiefoto's te nemen. Overgrootoma met haar achterkleinkinderen. Oma met kleinkinderen etc. Het idee was leuk. Toch?
Maar dan moesten wel eerst alle kinderen afgedroogd en in jurkjes gestoken worden. Probeer dat maar eens. Het lijken wel vlooien. Ze springen allemaal een andere kant op. Dan zijn er al twee in jurken en die gaan dan nog 'even' naar het speeltuintje. Is de rest klaar, dan zijn die bij het speeltuintje al weer de hort op. Zoeken. Kinderen via de tuin eruit. Andere kinderen via de voorkant erin. Lopen elkaar weer mis. Waar is die en die? Die is daar of daar... Sommige jurkjes werden weer nat, want ja...het zwembad hield toch zijn aantrekkingskracht. Uiteindelijk stond iedereen zo'n beetje op de foto. Iedereen kijkt dan wel weer allemaal een andere kant op. Of iemand heeft net zijn ogen dicht. Je kent het wel. Chaos! :-)
Maar ze zijn wel leuk geworden. Oordeel zelf maar.

Tapas!

Wat kunnen we toch stiekem zijn... In Spanje begon Hennie er al over dat ze na afloop graag hulp zou willen bij het maken van een digitaal fotoalbum. We keken elkaar eens aan en hielden ons wijselijk op de vlakte. We hadden namelijk onderling allang afgesproken dat er een album voor haar gemaakt ging worden. Hihi, wist zij veel...
Omdat ik de laatste weken toch last had van mijn zij en maar weinig puf en fut had, heb ik de taak maar op me genomen. Ik heb mijn eigen templates gebruikt. Zo kon ik meer foto's gebruiken. Ik heb eigenlijk zo goed als alle foto's kunnen gebruiken en dat waren er heel wat. Het boek was inmiddels afgedrukt, ingepakt, krullen erop en kon dus aangeboden worden. Tijd voor een tapas middagje! Het weer liet zich van haar goede kant zien. We zaten lekker in de tuin. Hapjes erbij..... Sangriaatje erbij...
Hennie was blij met haar boek in ieder geval. Ook weer gebeurd!

Inmiddels heb ik dinsdagochtend die echo gehad. Duurde wel even langer dan gepland. De assistente kon niet in de computer. Moest vier keer haar code veranderen van de ICT. Tijdens de echo zelf bevroor de hele machine. Deed niks meer. Moest weer helemaal opgestart worden. Intussen zag ik vanuit mijn linker ooghoek ook nog eens het licht uitfloepen. Maar dat hoorde blijkbaar. Ik dacht al: wat is dit voor een ballentent... :-)
Nou, de echo liet niks bijzonders zien. Mijn orgaantjes lagen er rustig bij. Geen stenen. Geen vernauwingen. Maar weer naar de huisarts. Omdat er uit mijn urine en mijn bloed ook niks kwam denkt hij nu aan een spier. Ik weet niet, hoor. Ik heb toch wel vaker verrekte spieren in mijn lijf gehad. Ook zweepslag in mijn kuit. En dat voelt toch echt anders allemaal. Op deze manier, van zeurderig, naar extreem, heb ik nog nooit gehad. Maar ja. Ik heb het idee dat het inmiddels wel wat beter gaat. Dus ik ben de Diclofenac aan het afbouwen. Ik kan naar de fysio als ik wil. Ik kijk het nog even aan....

Gedoe-tjes....

Op een mooie pinksterdag...waaah waaahhh... zat ik om 5 uur ‘s ochtends bij de huisartsenpost. Ik had zo’n pijn in mijn (achter)zij. Ik hield het niet meer. Ik had al sinds 31 mei een zeurderig pijntje. In Spanje was ik al verkouden geweest. Met hoestbuien erna. Dat ging weer over, (de hoestbuien nog niet echt), maar dat pijntje kwam er voor terug. Tja, dat negeer ik dan. Een pijntje gaat wel weer over, denk ik dan. Tot afgelopen zaterdagmiddag. Het was toen wel heel heftig. En zo bleef het ook. Ok, zaterdag... paracetamollen  slikken dan. Hielpen niet. Dubben, dubben. Wel of niet de huisartsenpost bellen? Tja, geen koorts. Nog  maar even aan/af zien. Zondag.... nog meer paracetamollen. Hielpen niet, maar misschien red ik het tot dinsdag?

Mooi niet.  Vanmorgen vroeg was ik het zat.  Pijn! Ik kon niet op of om. Weer misselijk. Bellen.... ik mocht komen. Zelf dacht ik aan een nierbekkenontsteking.

Urine en bloed onderzocht. Geen duidelijk uitsluitsel over ontstekingen. Dan had ik ook koorts moeten hebben. Niersteen dan? Dan had ik over de grond moeten kruipen van de pijn en die pijn zou moeten komen en gaan. Mijn pijn is hevig en constant. Tja. Dan maar flinke pijnstilling d.m.v.een injectie met Diclofenac. Wat een fijn spul is dat! Ik kreeg het idee dat ik een beetje high werd. De pijn zit er nog, maar het scherpe randje is er nu vanaf. Zo kan ik wel weer even door. Ook met de lading Diclofenac tabletten die Jan later bij de apotheek op kon halen. Morgen mijn eigen huisarts bellen voor een eventuele echo. Want nu is het alleen symptoombestrijding. Maar ik ben hier al even blij mee! Lekkere pinksterdagen! Bwllaahhh.

We hadden nog stormschade opgelopen vrijdagnacht op zaterdag. Wat ging het tekeer, hè? Een grote tak van de Magnolia was in tweeën gespleten en hing in twee helften in de kroon te wiebelen. Beetje link. Als ze eruit zouden vallen konden ze op iemand in de poort terecht komen. Dus Jan heeft, in die stormachtige wind, op een keukentrapje, halsbrekende toeren uitgehaald om die takken naar beneden te krijgen. Misschien toch maar eens investeren in een opklapbare uitschuifladdergeval? ;-) Lijkt me een goed plan.