Een steen van down under....

Even terug naar mijn verjaardag in Juli.... Tja, wat zou ik nou eens als kadootje aan Jan vragen? Een ring met een opaaltje leek me wel wat. We waren op dat moment toch in de buurt van een juwelier, dus ik dacht: 'laten we er maar gelijk eentje gaan uitzoeken'. Mooi niet, hè? Kant en klare ringen waren niet op voorraad. We konden er wel eentje laten maken... We kregen twee uur uitleg over het hoe en wat. Kregen 3 grote dozen met daarin wel iets van 150 verschillende soorten opalen te zien. Een héééleboel informatie over de voordelen van de één ten opzichte van de andere soort. De juwelier sprak met grote passie over zijn edelstenen. Hij is gespecialiseerd en houdt echt van zijn vak. Dat kon je wel merken. Het duizelde me op het laatst. Wat moest ik nou? Ik had er verder nog niet eens lang over nagedacht....

We hebben alle informatie even laten bezinken en na een week zijn we terug gegaan. Ik wist inmiddels wat voor soort opaal ik wilde (een Australische) en welke soort zetting. (een dichte). Weer kwamen de dozen tevoorschijn. Het echte uitzoeken kon beginnen. Moeilijk, moeilijk... Zoveel verschillende kleuren, zoveel maten, zoveel keus! Geen eentje leek op de ander. Na anderhalf uur had ik er twee uitgezocht. Eentje als reserve. Want doordat ik een dichte zetting wilde, die (hoewel zachtjes) eromheen getikt moest worden, zou het kunnen dat de opaal door de trillingen zou kunnen breken... Ok, spannend.

Toen begon het wachten.... in september zou ie klaar zijn. September ging voorbij. Oktober ging voorbij. Maar eens een berichtje sturen. Ring zelf was klaar, alleen de steen moest nog gezet worden. November ging ook bijna voorbij. Inmiddels had ik op Instagram gezien dat hij met een megaklus bezig was. Hij heeft een juweel in de vorm van een blad ontworpen EN gemaakt voor bij een schilderij van Bosschaert. Speciaal voor een tentoonstelling. Prachtig. Daardoor kwam hij wel mega achter op zijn andere opdrachten. Tja, dan is mijn ringetje maar een heel eenvoudig ringetje. Lang zo leuk niet om aan te werken. Kon ik me wel voorstellen.. :-)

Maar goed, hij is toch afgekomen! En niet met mijn uitgezochte steen! Die kreeg ik inderdaad mee in tig stukjes. Gebarsten bij het zetten....Er zat een andere mooie steen in. Ik ben blij met het resultaat!

Voor wie eens wil kijken hoe dat gaat... het slijpen van een opaal.... is hier een filmpje. De afgelopen maanden verslond ik dit soort filmpjes van Black Opal Direct. Zo gaaf hoe die Justin van zulke gekke rare klompjes steen zulke mooie edelstenen eruit weet te slijpen! I'M GOING IN! 

Sinterklaas....

Sint komt en Sint gaat... en zoals elk jaar stond ik in de keuken om verse bruine bonensoep, broodjes met frikandelpan, een kaas/uien/gorgonzola quiche en een appel-perencake te maken. De (kleine) kadootjes voor een ieder had ik al in het mondkaploze tijdperk gedaan. Ja, ik hou van vooruit plannen!

Ook de 12-regelige gedichten waren binnen een middagje peinzen gepiept en geprint. Eigenlijk liep het allemaal gesmeerd.

Mijn zus en zwager waren er dit jaar niet bij. Zij vierden Sinterklaas bij het gezin van Roxanne. Daar was ook neef Thierry met Lorelai. Het zal me een drukte geweest zijn met alle zenuwachtig gespannen kinderhartjes. Ik zie het zo voor me. :-)

Hier in huis bleef het rustig. Alleen mijn moeder, Mariska, Alex en wij. En omdat mijn moeder altijd wel ge'entertained' wil worden (een spelletje ofzo) had ik aan Alex en Mariska gevraagd om hun virtuele bril mee te nemen. Oma wil graag alles meemaken en dit kende ze nog niet. Door onze verhalen werd ze toch wel een beetje onrustig. Waarom moest ze blijven zitten dan? Waarom mocht ze er niet mee rondlopen? 

Mariska deed een spelletje voor. Wij konden meekijken op de laptop. Oh nee, dat leek haar niks. Met dat soort spelletjes had ze niks. Ok, iets anders dan. Een 360° filmpje via Youtube. Ahhh, ze ging parasailen. Boven water met bergen in de verte. Dat vond ze wel mooi. Maar dat was niet wat ik voor ogen had. WIJ wilden ook een beetje ge'entertained' worden! Ja, toch? Er werd dus een achtbaan filmpje opgestart! ;-) Ik zat klaar om een video opname van haar te maken. Nu ging het gebeuren, dachten wij allemaal. De spanning nam toe. Bij ons dan, hè... :-) Nou moe! Lauw loene! Mijn moeder zat er heel stoïcijns bij..... Niks geen gegil. Niks geen onverwachte bewegingen. Viel een beetje tegen, hoor. Zou ze misschien gewoon haar ogen dicht gehouden hebben??? ;-)

even boodschapjes doen

Jan had afgelopen week nog vrij dus besloten we even boodschapjes te gaan doen. Streekprodukten!

Doesburg staat bekend om zijn mosterd, dus hup...daar gingen we. En ja, ik weet het: Doesburgse mosterd is ook te koop bij AH en Jumbo, maar toch is het leuker om mosterd in dat schattige kleine Doesburgse winkeltje te kopen. Leuk stadje ook. Schattige geveltjes. Knus. We hebben er een beetje rondgekeken en rondgelopen. 

Op naar de Posbank in Rheden. De auto hadden we geparkeerd bij het natuurcentrum de Veluwezoom.

Want daar verkopen ze weer mijn favoriete honing: Lindehoning. Zo lekkerrrrr. Ook weer een paar potten van in de auto gelegd. Toen een plan de campagne gemaakt. Wat doen we? Boven op de Posbank bij het restaurant lunchen en daarna een wandeling over de hei maken? Of in de Brasserie bij het natuurcentrum een hapje eten en een wandeling door de bossen maken? Gekozen voor het laatste want de herfstkleuren zijn nog steeds zo mooi. De hei ziet er nu toch grijzig en kalig uit. 

Bij de brasserie hoefden we nog nèt geen DNA af te staan om een broodje te mogen eten. Ik heb er zo'n rothekel aan om die QR code èn je ID te laten zien aan Mien Huppeltut EN je wordt ook nog geacht om een code in te scannen en aan te geven aan welke tafel je plaats gaat nemen. Ik vind het allemaal te ver gaan....

We hebben de witte route gekozen voor onze wandeling. Prachtig! Door bossen, beetje klimmen, mooie vergezichten, dalingen. We hebben genoten. Deze route zou ook geschikt zijn als de heide bloeit. Misschien ontloop je dan de meute op de Posbank zelf. Ondanks dat het een egaal grijze lucht was bleef het wel droog gelukkig. We hebben totaal iets van 14.593 stappen gezet. Dat voelde ik 's nachts wel. Sinds de corona doen mijn benen 's nachts pijn. Raar. Maar gaat ook wel weer over.

Ik heb soms wel weer wat reuk terug. Pfff.

Kerstshow en aan de wandel

Voor mijn corona was ik nog gezellig (mondkaploos), samen met mijn moeder, naar de kerstshow in de Driesprong geweest. Altijd wel weer even leuk, vind ik. Toch was er weinig nieuwe meuk. Wel heeel veeel vogeltjes ornamenten. Zou ik best willen kopen, maar ja. Vogeltjes met veertjes uit hun poepertje in combinatie met onze Mango, de poes? Ik weet niet of dat wel goed zou gaan. Me dunkt van nie. Ik zag wel weer leuke pieken. Ik had vorig jaar al een nieuwe had gekocht maar ik wist niet meer in welke kleur. Dan maar weer twee nieuwe in twee kleuren gekocht. Ik zie wel welke ik ga gebruiken. Van de rest maak ik wel weer wat anders. Pinterest staat bol van de leuke ideeën. 

Mijn moeder zag een schattig nepboompje staan. Deze heeft ze gekocht samen met een bijpassend snoer cluster twinkellichtjes. Ik heb er wel weer zin in, in kerst!

Pal na mijn corona zijn Jan en ik een wandeling gaan maken in het Westerpark. Mooi, hoor, met die herfstkleuren. Zeker met het zonnetje erbij. We namen de rode route. Ik zei nog: 'Jeetje, wat ligt dit (waarschijnlijk vers geasfalteerde) paadje hoog. Met al die blaadjes zie je de rand niet en verzwik je zo nog je enkel'. En prompt, drie kwartier later... wie lag er uitgestrekt  met haar benen hoepla in de lucht? Yep, ikke. Pijnlijke enkel. Gelukkig was dat twee dagen later alweer over. Alleen mijn ene arm had ik overstrekt in een poging om mijn mobieltje niet de grond te laten raken. Daar heb ik wel langer last van gehad. Ach, gaat allemaal wel weer over. Het was een mooie wandeling. Jammer dat ik niks rook. Geen herfstgeuren, noppes. OF ik ruik helemaal niets, OF ik ruik een oude asbakkenlucht. Ik heb inmiddels wat lelies in de kamer gezet. Elke dag ruik ik er even aan om mijn reukvermogen weer een beetje aan te wakkeren. Hoop dat het helpt...

We blijven positief! :-)

Wat een spetterend optreden was het laatst met ons koor in het verzorgingshuis! Helaas kreeg het een staartje. Nou, zeg maar staart. We stonden er als allemaal gevaccineerden, allemaal klachtenloos en we hebben keurig onze QR code laten zien bij binnenkomst. Want ja, dat is de toekomst toch…veilig naar binnen kunnen met de qr code?

Tot een paar dagen later een koorlid het bestuur belde met de mededeling dat ze Covid had en dat ze waarschijnlijk die zondag besmettelijk was geweest. Oeps… De volgende positieve meldde zich de dag erna. 

Het hield de gemoederen behoorlijk bezig in de koor whatsapp groep. Elke dag kwam er wel één of twee nieuwe gevallen bij. Best fascinerend om van zo dichtbij mee te maken. Ik had voor mezelf een briefje gemaakt met de kooropstelling zoals ik me zo’n beetje kon herinneren. Elk lid kreeg een rondje om haar voorletter als er een positieve test was. (Ik ben dat I’tje op de tweede rij rechts) Ikzelf deed op de vijfde dag een thuistest..negatief. Mijn buurvrouw links had de ene dag nog een negatief, de volgende dag positief. Buurvrouw rechts was al positief getest. Hmmm. Toch maar even een officiële pcr test doen. Nog steeds negatief! Dag 7…nog steeds geen klachten. Ik dacht echt dat ik de dans ontsprong! Had gekund toch? Het leek echt puur willekeur wie wel of niet besmet was. Maar de maandag… hee, een kuchje… de dinsdag werd ik wakker met een snotneus. Testen… ja, hoor: alsnog positief! Om mijn I’tje moet er nu ook een rondje! En dan te bedenken dat er inmiddels ook twee ziek waren met een negatieve test… oftewel gewoon griep. (De kartelrandjes)

Maar goed, sinds dinsdag zit ik op de slaapkamer in isolatie. Ik wil Jan niet aansteken. Ik heb nu wel meegemaakt hoe makkelijk en ongemerkt dat gaat. Ik heb hier mijn eigen coffeecorner. TV met

netflix/youtube/plex. Jan heeft me voorzien van maaltijdjes en snoeperijtjes. Heb me best wel rottig gevoeld. Zwaar verkouden. Vooral donderdag…een dag met hevige hoofdpijn die niet weg te bikken viel met paracetamollen. Ook een dik opgezet rood traan-oog is me niet bespaard gebleven. Heel vermoeiend. Ik ben mijn smaak niet verloren. Wel mijn geur. Ik ruik nog wel mandarijn als ik hem vlak voor mijn neusgat hou. Maar ik weet niet of dat echt zo is of dat ik gewoon een levendige fantasie heb en DENK iets te ruiken. In ieder geval gaat het inmiddels weer goed met me. Maandag mag ik weer de wijde wereld in. En dat lonkt! Maar hopen dat ik verder niemand heb aangestoken. Dat is het nadeel van alsmaar negatief testen.  

Van de 19 koorleden zijn er uiteindelijk 9 positief getest met Covid. 

Ik heb wel zelf wat conclusies getrokken. Thuistesten zonder klachten…. Werkt niet. Het haalt eventuele besmettelijkheid er niet uit. Met klachten ben je al te laat en mag je ze sowieso niet eens gebruiken. 

Qr code (nog even en het is voor elk lullig wissewasje!)… werkt niet, ik was er al op tegen, nu absoluut op tegen. We gaan zien hoe de toekomst zich gaat ontvouwen. Het blijft een fascinerende tijd! 

Leuks! (voor mij dan, hè)

Hè, werd het leven net weer wat leuker, krijgen we weer dat mondlapjes gedoe. Ik ben er zo klaar mee. Maar ja, we blijven lachen ook al zie je dat dan niet meer. Pfff.

In ieder geval hebben we wel weer wat leuke dingen achter de rug. Zo was er die lunch afspraak met ons scratch clubje. Dat moest ook op tijd gebeuren want Marjan kreeg de week erna een spiksplinter nieuwe knie. Ook Hennie zat op hete kolen. Haar dochter was hoogzwanger en was inmiddels ingeleid. De dag voor de lunch is zij uiteindelijk bevallen van een schattig klein meisje, Gioia genaamd. Haar naam betekent 'vreugde' in het Italiaans. Mooi toch? 

Verder is dochter Mariska jarig geweest. Zij trakteerde ons op een lunch bij Hudson. Nou, daar zeggen wij geen nee tegen. Tja, wat moet je nou toch geven aan het feestvarken? Ze kwam zelf al met een ideetje; een door haar uitgekozen diamond painting pakket. Zo besteld en ontvangen. Geen idee waar ze het geduld voor heeft om te priegelen met die kleine steentjes. Ik moet er niet aan denken zelfs. Om het verjaardagsbudget aan te vullen kon ze ook nog een breipatroon van Stephen West en nog een ander breipatroon wat ze graag wilde hebben uitkiezen. Dan zou ik het 'even' bestellen via Ravelry. Paypal had ik niet, maar ik kon ook 'gewoon' met een creditkaart bestellen. Nouuuu. Creditkaart erbij en gaan. Dacht ik. Ik ben bijna een half uur bezig geweest. Ik kwam in een loop terecht en werd van het kastje naar de muur gestuurd. ICS herkende mijn creditkaart niet, terwijl het wel een Visa kaart is. Via de ANWB kwam ik niet binnen. Heb wachtwoorden moeten veranderen. Kwam toen wel binnen, maar dan was het weer niet gekoppeld aan Ravelry. Werd om een 3D wachtwoord gevraagd. Moest codes invoeren. Pling hier, pling daar. Moest weer opnieuw beginnen, want mijn tijd was om. Kwam weer hetzelfde uit. Zweet op mijn rug! God, wat een ellende was dat. Op den duur heeft Alex het maar 'even' gedaan. Ook hij had bij één patroon moeite maar hij kwam toch verder aangezien hij Paypal heeft. Uiteindelijk gelukt!

Blijkt dus wel dat ik ook wat begin te slingeren op de digitale snelweg. Ik word ook een daggie ouder! ;-)

Mijn eigenste moeder heeft op haar 85e ZELF een nieuwe DAB radio uitgezocht en besteld. Want ja, dit was volgens de website een hele makkelijke! Stekker erin en klaar! Nou geloof ik dat nooit zo, maar inderdaad. Stekker erin, antenne erin, klokje instellen, stations laten scannen en stations als favorieten instellen. Iets meer tijd dan de 5 minuten die ze op de website aangeven, maar toch ;-) Het was zo gepiept. Het duurde nog langer om te bepalen welke radiozenders er als favorieten in moesten worden gezet.

Het leuke is dat ze nu ook weer CD's kan afspelen. Kon ze altijd al, maar ze wist niet meer hoe dat vorige torentje met wisselaar ook alweer werkte. Alhoewel, die oude wisselaar spuugt de cd's niet meer uit. Moet ik ook nog even naar kijken.... Komt goed. 

En we hebben zondag met het koor weer uitbundig gezongen voor de mensen in Albrandswaard. Wij blij, zij blij. En wat ging het lekker. Nu maar hopen dat we dit kunnen blijven doen. Dat er dalijk niet weer niet gezongen mag worden. Behalve in de kerken dan, hè.... ook zo lekker krom allemaal. Grrr.

En vanaf nu alleen maar leuke dingen, hoor.....

Inmiddels is mijn moeder voor de tweede keer met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Zelfde hevige klachten. Weer door de molen gegaan. Er kwam weer niks uit. Fysiotherapie aan huis geweest. Bleek ook niet haar evenwichtsorgaan te zijn. Inmiddels heeft ze ook nog zo'n 24-uurs-holter voor haar hart gehad. Daarvan is de uitslag nog niet binnen. De duizelingen blijven komen en gaan. Maar ze raakt er nu aan gewend. Nou ja, goed is het niet natuurlijk.... Afwachten maar weer. 

En dan kom je op de koorrepetitie en dan hoor je dat een gewaardeerd koorlid plotseling is overleden. Zoiets hadden we nog niet eerder meegemaakt. En daar hou je ook geen rekening mee. Iedereen was helemaal ondersteboven. Twintig jaar heeft ze bij ons gezongen. Een vriendelijk, positief mens met prachtige ogen en altijd hele leuke kettingen om. Zo zal ik me haar herinneren. We hebben bij haar uitvaart mogen zingen. Was niet makkelijk. Ik hoorde om me heen hoe moeilijk het soms was om een noot eruit te krijgen. Maar we hebben choristisch elke keer de brok in de keel door kunnen slikken en toch onze laatste taak volbracht. Het was mooi. Het was goed. Fijn dat we dat voor de familie hebben kunnen doen. 

Tja, en toen was het tijd voor de volgende crematie. Tante Riek, tante van Jan, is niet meer. Ze heeft 96 jaren vol mogen maken. Het blijkt dat ze het zelf niet geloofde... 96 jaar...IK??? NEEEEE. :-) Was ook weer een mooie dienst. In Amsterdam. Mooie toespraken, mooie muziekstukken. En als laatste lied hoor je ineens 'De steppe zal bloeien'. En dat zit ik dan zo mee te zingen. Ik wist totaal niet hoe ik dat nou kende. Was het een psalm? Een kerklied? We bleken het ooit, minimaal 35 jaar geleden, ingestudeerd te hebben bij mijn eerste koor 'The Light of the World Singers', voorloper van het koor Inspirited. Intussen het lied nooit meer gehoord of gezongen. En dat blijkt dan toch nog ergens in je hersenpannetje opgeslagen te liggen. Nou ja, dat geeft weer hoop voor ons nieuwe voorjaarsproject bij Enjoy: Franse chansons. Heerlijk! Daar kijk ik echt naar uit! Ik heb al flink wat suggesties doorgegeven aan eentje van het bestuur. Ik ben wel weer toe aan wat leuke dingen. Ik ben deze afgelopen periode wel een beetje beu nu. Teveel stress. Morgen maar eens een kaas-uien-gorgonzola taart bakken voor het eerste uitje: een gezellig 'kletspraatjes-met lunch' momentje met de scratchdames.