Gluren, Bohemian, Jofel, Jacht....

Gluren bij de Buren... Dat was me wat. Daar stonden we dan met een half koor en een best wel grieperige dirigent. We hebben er het beste van gemaakt. De eerste keer dat we zongen zat de zaal van het verzorgingshuis best vol. Veel oudjes hadden zich naar beneden laten zakken, sommigen op hun pantoffeltjes. Hier en daar waren we de tekst ietwat kwijt. Ik had dat ook bij een nummer, dat ik merkte dat mijn gezongen 'midnight blue' niet rijmde op het woord 'fly' dat ik in de volgende regel moest zingen.  En daar sta je dan al zingend over na te denken. Er klopte iets niet. :-)
Na ruim een uur was het tijd voor ons tweede optreden. Tja, wat doe je in zo'n uur? Buiten woei de wind, dus dan ga je ook niet uitgebreid even winkelen of zo. Ik heb lekker zitten haken. Deed ik toch nog wat nuttigs.
De meeste oudjes bleven ook voor ons tweede optreden zitten. Er waren gelukkig ook nog wat mensen van buitenaf, zoals mijn moeder met Jan. De alten klonken deze keer iets minder dunnetjes, nu Lenie na haar werk de boel kwam versterken.
Na afloop weer een uur wachten.... pfff. Inmiddels was het al 15.45. Storm Ciara zou nu echt los gaan barsten! En dat konden we wel merken: er zaten nog maar vijf mensjes om ons laatste optreden aan te horen! Mensen van buitenaf wilden waarschijnlijk om 16.00 uur veilig thuis zijn...We hebben een deel van ons repertoire gezongen aangevuld met een aantal Nederlandstalige verzoeknummers; Sophietje, Peter, Ons Dorp, Pastorale. Dat ging erin als koek! Ook weer gebeurd, dat Gluren bij de Buren. Maar een volgende keer hoeft voor mij niet meer. Het kost te veel tijd.

Gisteren heeft een aantal van ons meegedaan aan een workshop Bohemian Rhapsody, tijdens de samenspelweek van het CKC. Stonden we dààr weer te zingen! Vierstemmig, met tien man. Nou, 1 man en 9 vrouwen. Ook daar hebben we het beste van gemaakt. :-) Het is maar goed dat we er geen concertzaal mee hoefden te vullen. Het ging niet echt jofeltjes, maar het was wel weer leuk om mee te maken. Vooral ook omdat we na afloop met zijn vijven zijn gaan eten bij Class by Jofel. En ook dat was weer gezellig en lekker! En omdat we graag met elkaar gaan eten hebben we gelijk maar een nieuwe gelegenheid verzonnen voor de volgende keer: ons scratchclubje blijkt tien jaar te bestaan! Dat gaan we dit jaar nog uitgebreid vieren! 
Omdat het ook nog Valentijnsdag was kregen we na afloop allemaal nog een rode roos mee naar huis. Leuke geste!

Rest mij nog om mijn moeder te feliciteren met haar 84e verjaardag! Ze is nu een jarig oud besje!
Gistermiddag zijn we nog even op nieuwe brillenjacht gegaan. Ben benieuwd welk soort ze gaat nemen... Wordt het een aparte vrolijke moderne (net als ze zelf is) òf wordt het een nette klassieke bril. Wat vinden jullie? Oordeel mee!

Gluren bij de Buren/ Sisters of Soul

Nou, dat wordt spannend... Morgen barst Ciara los, regen en storm, code oranje zelfs! Maar misschien is het een storm in een glas water en valt het allemaal mee.
Wij mogen met ons koor optreden tijdens Gluren Bij De Buren. Zoetermeer stelt zijn huiskamer/zaal open voor publiek voor allerlei optredens. Enjoy zingt 3 keer; om 12.45, 14.15 en 15.45 op de Gondelkade 33. Komt dat zien, komt dat zien. Nou, zien, ....kom in ieder geval luisteren. Trotseer het weer!
Door weer en wind zullen we daar staan. We zullen ons uiterste best doen want onze dirigent heeft flink de wind eronder. Vanmiddag ga ik nog maar eens de teksten doornemen. Die zijn hier en daar een beetje weggezakt. Dat komt omdat we bij Enjoy inmiddels met een nieuwe workshop zijn gestart: Ladies of Soul, of zoals op onze website staat: Sisters of Soul. De meningen zijn blijkbaar verdeeld . Maar zoals de wind waait waait mijn jasje.. het maakt mij niet uit hoe het heet. Sisters of Soul bekt lekkerder, dat wel. We hebben de wind in de zeilen en zijn al flink bezig geweest met een aantal nummers. Normaliter geen nummers die ik in het dagelijks leven snel op zou zetten, maar toch wel heel leuk om te zingen. Zo waait de wind weer eens uit een heel andere hoek.

Er waart een virus rond....

Er waart een virus rond. (Ik moet ineens aan de schotse komiek Billy Connolly denken die ooit een hilarisch stukje in een van zijn shows had: There's a bug going round. Tranen heb ik me toen gelachen.) Er waart dus een virus rond. En dan heb ik het niet over het Corona-virus dat momenteel China ontwricht. Nee, het doodgewone verkoudheidsvirus waart rond. Een hardnekkig virusje. Het heeft mij ook hard genekt. Veel langer dan gedacht. Normaal ben ik er wel weer met een paar dagen vanaf maar deze keer niet. En dan vraag ik me af: ligt dat aan het virus of ligt dat aan het feit dat ik een dagje ouder word?
Het begon met keelpijn, daarna een loopneus en hoofdpijn erbij. En traanogen! Ik heb nog nooit zulke traanogen gehad. Drie dagen en nachten lang, water, water, water. Mijn maag begon gezellig op te spelen. Beetje misselijk en oprispingen. Mijn neus stopte met lopen. Mijn ogen droogden op. Maar die droogden teveel op. Twee dagen lang had ik voor mijn gevoel zand in mijn ogen. Van het ene uiterste in het andere. Hoofdpijn kwam en ging, kwam en ging. Algeheel malaise gevoel zonder echt heel ziek te zijn. Geen hoge koorts gehad, geen spierpijn. Mijn maag- en darmkanaal was flink van streek en ik heb maar gewoon 'zieligjes' op de bank gehangen. Hoestend. Beetje Netflix kijkend. Er kwam toch niks uit mijn handen. Zo slap als een vaatdoekje. Nergens zin in. Nergens puf in. Bwlahh.
Maar ja, ook dat is weer voorbij. Ik ben weer in de running.

Had ik trouwens al eens verteld over mijn nieuwe hobby?
Ik kwam op het internet een filmpje tegen over het gieten van UV Resin. Een soort epoxy. Ik was laaiend enthousiast. Dat wilde ik ook! Ik ging eens kijken waar je de spullen ervoor kon kopen en ja, hoor, AliExpress had alles in huis. Voor +/- 15 euro kon ik uitproberen of dit een leuke hobby kon worden.
De spulletjes druppelden binnen. Ik kon beginnen. En het lukte ook nog eens! Je moet wel alle ramen tegen elkaar openzetten want het goedje stinkt als de neten als het onder het apparaat staat. Puur gif, lijkt me. Maar niet inademen! Mondkapje gekocht. Maar zo leuk om te doen. Ik heb al het een en ander gemaakt. En er staan zoveel mooie voorbeelden op het internet om te maken. Inmiddels heb ik al heel wat extra kleuren en spullen bij besteld bij Ali. Van het een komt het ander.... Ik heb inmiddels de platinum status bij AliExpress. :-)

Bovenstaand nog een scrap van Elaine-Mae. Die er een broertje bij krijgt. (Had ik ook nog niet verteld, toch?)

Januari is begonnen....

En zo zijn we alweer halverwege januari aangekomen. De tijd vliegt. Begin van deze maand zijn we met zijn viertjes naar Top 2000 live geweest. Altijd weer een feestje. Lekker meegeblèrd met een hoop hits. ' Ben' van Michael Jackson en 'Blackbird' van de Beatles werden deze keer ook uitgevoerd. Zulke mooie nummers! Bij sommige nummers was de man met de trombone wel heel overijverig. Hij blies zowat iedereen van het podium af. Als van ouds eindigden ze weer met het rijtje Go like Elijah, Viva la Vida en Hey Jude. Lekkere meezingers. Ik had geen idee dat ze daar elk jaar mee eindigden, maar ik las het terug op mijn blog. :-) De glupen!

Januari begon voor mijn moeder niet zo leuk. Een stevige verkoudheid mondde weer uit in een longontsteking. Gelukkig kreeg ze deze keer vrij snel een antibiotica kuur dus inmiddels is ze weer wat opgeknapt. Dus ja, ze kon best mee naar de markt, hoor. Normaliter lopen we altijd van haar huis naar de markt, maar nu heb ik de auto maar ruim halverwege geparkeerd. Daar was ze achteraf toch wel blij mee. Ze was moe en was blij dat ze weer even kon zitten. Maar ze heeft haar frisse neusje gehaald!

Vriendin Els ligt sinds 30 december voor de tweede keer in het ziekenhuis. Weer met een nieuwe bloeding in haar lever. Volgens de leverarts was het uiterst zeldzaam om twee keer achter elkaar een bloeding te krijgen. Maar zo zie je maar weer. En weer is ze geopereerd. Inmiddels zijn ze erachter dat er ook nog adenomen in haar lever zitten. Daar moet ze later in het jaar nog eens aan geopereerd worden, dan worden ze weg gehaald. Het herstel ging de afgelopen weken erg langzaam. Ze bleef maar koorts houden. En pijn. En misselijkheid. Heel sneu.
Gisteren zijn Jan en ik, na een lunch bij Karin en René, bij haar langs geweest in het ziekenhuis.
Een lekkere lunch trouwens! Twee gangen met liflafjes, mooi opgemaakt en tentoongespreid. Ik hou daar van. Ik heb er zelf het geduld niet voor maar het oogt zo mooi. Een plankje met courgette soep, een toastje met vissalade en een stukje brood met ook iets van vis. Daarna een bordje met een gefrituurd ei, wat garnaaltjes en een, ook met garnalen, gevulde tomaat. Smul.  Daarna diverse broodjes/croissantjes met beleg. En weer een mooi uitziend toetje. Een schattig oud kopje met lemon curdkwark, een potje met citroenvla en een chocoladerolletje erbij. Wat jammer dat ik er geen foto van heb gemaakt! Je zal er ter plekke trek in krijgen... Was erg lekker en gezellig.
Ok, het was tijd om van Montfoort naar het UMC te rijden. Ken je dat, het UMC? Wij waren er nooit eerder geweest. En wij wisten dus ook niet dat het zo'n uitgebreid terrein was. En kun je daar verdwalen? Ja, wij wel. Dat krijg je als je je niet voorbereid. Het was donker en er staan overal borden. Sommigen verlicht, sommigen niet. En we zien beiden niet zo denderend in het donker blijkt nu. Op zoek naar een parkeerplek. En je ziet soms wel P staan met rijen eronder voor wie die P was... Maar daar reden we dan alweer voorbij. Goh, waar we niet allemaal geweest zijn. Uiteindelijk hebben we hem bij het WKZ geparkeerd. Maar hoe moesten we toen naar het UMC komen? We zagen vanuit het WKZ een loopgang over de weg, ongeveer op twee hoog. Maar in de hal zagen we weer dat we met de lift naar -1 moesten voor het UMC. Stappen we in de lift: geen -1 op het bedieningsbord rechts. Huh? Maar aan het eind van de lift, aan de linker kant, zat nog zo'n bord met wèl -1 erop! WTF??? Wat is dit? Gaat de lift aan de ene kant wel naar beneden en aan de andere kant niet??
We kwamen in de kelder uit. In een soort machinekamer-achtig iets. Zitten we wel goed?? En verder geen kip, hè? Er hing een bordje UMC aan de muur: die kant op.We moesten een lange gang door, in de krochten van het gebouw. Beetje eng, vooral als je net de serie 'Stranger Ways' aan het volgen bent op Netflix. ;-) Aan het eind weer een lift in. Tja, waar naartoe? UMC stond er niet meer, wel een andere afkorting. Die maar proberen. Weer een vrij donkere gang in. Niemand te zien. Nu maar richting de uitgang, want als er een uitgang is, is er dus ook een ingang! Ja, toch? Jippie, we waren bij de hoofdingang! Verder zoeken naar D4 oost. Dat stond wel redelijk netjes aangegeven gelukkig. De juiste kamer gezocht en ja, hoor, daar zat Els. In haar privékamer. Ik schat dat we er zo'n 20 minuten eerder hadden kunnen zijn dan nu, na onze expeditie Robinson....
Ah, die Els. Gelukkig ging het alweer wat beter met haar. Ze was net die dag voor het eerst koortsvrij. Ze zat flink op haar praatstoel. Ze hoopt aanstaande woensdag weer naar huis te mogen, als het goed blijft gaan. Dat hopen we dan maar. Het jaar begint niet echt goed voor haar. En het is ook niet leuk om te horen dat je nog een keer geopereerd moet worden. Maar ja, die adenomen moeten er gewoon uit. Die kunnen voor nog meer bloedingen zorgen. Weg ermee! Komt goed, Els, komt goed!

Hoi kerst, dag kerst...,

Het zag er naar uit dat ik dit jaar niets van kerstconcerten zou zien. Tot ik hoorde dat Patricia in haar eentje naar het kerstconcert van de Sprinter Singers zou gaan. Lenie is lid van dat koor. En op het Enjoy kerstontbijt hoorde ik van nog iemand dat ook zij mee zou zingen, niet als vast lid maar als kerstprojectlid. Van september tot en met december kan je dan kerstrepertoire instuderen en dan met twee concerten mee zingen. Lijkt me erg leuk, dus dat ben ik volgend jaar ook van plan.

Op het laatste nippertje heb ik nog een kaartje kunnen reserveren. En wat een leuk concert was het! Voor de pauze zong het koor diverse kerstnummers, samen met het Orke(r)st en soms samen met een soliste. Nella Fantasia vond ik erg mooi klinken. Na de pauze stond er ‘Little Lion, Little Lamb’ op het programma. Een cantate voor kerstmis, bestaande uit een negental, mij onbekende, nummers. Ook wel eens leuk, dat niet geijkte. Ze hebben prima gezongen en Patricia en ik hebben ervan genoten. 

En zo rolden we de kerstdagen in. De dagen ervoor had ik al besteed aan het maken van Rocky Road Cake, bladerdeegballetjes met zelfgemaakte amandelspijs, spicy nuts, peperroomsaus met champignons etc.

Eerste kerstdag kwamen de kinders en mijn moeder met haar vriend. Allemaal te laat!! Pffff. Op zo’n dag heb je best een strakke planning in je hoofd. Wanneer moet wat en hoe laat. En dan druppelen ze allemaal laat binnen. Maar goed, dat soort dingen moet ik dan loslaten, hè? Knarsetandend probeer ik dan de kerstgedachte vast te houden... :-) Ik ben gewoon veel te plannerig.....Maar ik probeer het gewoon goed te laten verlopen, weet je.

Het was trouwens wel gezellig. Ik had zo’n kletsdoosje gekocht en aan de hand van die vragen kwam er best wat los. Grappig! 

Het was een fijne tijdinvulling. Het avondmaal ging eigenlijk heel goed. Alles was gelukt. Dit jaar geen dopjes van thermometers in het vlees. Alle pommes duchess waren tegelijkertijd klaar nu ik weer twee ovens heb. De stoofpeertjes waren weer lekker. Jammer dat ze nu op zijn. Verder had ik tomaten- en kippensoep, varkenshaas, spinaziesalade à la Jamie Oliver, erwtjes en appelmoes. IJs toe met slagroom en koffieboontjes. Niks bijzonders, maar makkelijk en toch lekker.

Ik had voor bij de middag borrel spicy nuts gemaakt en die vergat ik neer te zetten. Dus in die trommel zit ik nu in te graaien.  De toastjes met Stilton met port en met ananaskaas gingen er ook goed in. 

Tweede kerstdag hebben Jan en ik de restjes opgegeten.  Het was toch een lanterfanterdag. Lekker, hoor. Even niks. Een beetje tv gekeken. De musicals ‘Oklahoma’ en ‘Guys and Dolls’ gezien. En nog veel meer muziekprogramma’s gezien. Ik wist niet dat Queen aan het toeren was met Adam Lambert als zanger! Geweldig! Verrassend. Ze geven eind mei een concert in de Ziggodome. Helaas kunnen we niet, anders hadden we zeker gegaan. 

Nu gaan we weer richting het nieuwe jaar. 2019 was een prima jaar. Stukken beter dan 2018 in ieder geval. Laten we hopen dat 2020 voor iedereen een topjaar gaat worden! In ieder geval komt er weer een uitbreiding in de familie: nicht Roxanne is weer zwanger. Nummertje vier komt er aan in de zomer! Ben benieuwd wat het gaat worden! We zullen het zien.... :-)
Voor iedereen de beste wensen alvast!

Er gaat soms wat mis.....

Tussen de keuken en de kamer hangt bij ons elk jaar zo'n kerstslinger met lampjes erin. Vorig jaar had ik er een snoer twinkellichtjes bij gehangen, en dit jaar had ik een nieuw tussenstuk dennengroen gekocht. Misschien was het wel leuk om dan de oude lichtjes eruit te halen en een extra snoer twinkellichtjes erbij te doen. Daar begon de ellende al. De Driesprong had ineens twee kleuren twinkellichtjes, dus ik moest eerst weer thuis kijken welke ik al had. En weer terug om ze te halen.
De oudere gewone lampjes moesten eruit. En die zaten uiteraard allemaal vast en in de knoop. Daar ben ik twee uur mee bezig geweest, met die ^#$@#$ slinger! Maar hij hing!
Ik ben voor de kerstboom naar Praxis gegaan. Daar kun je makkelijk parkeren, hoef je niet zo te slepen met je boom. Hij voelde dit jaar veel zwaarder aan dan andere jaren, maar dat kan ook aan mij liggen.
Achterbank plat, voorstoel plat, boom erin. Sjorren, proppen, gelukt!
Thuis heb ik er vier centimeter af staan zagen, want zo stond dat op de gebruiksaanwijzing. Hup, in een emmer met water om een nachtje in de schuur te acclimatiseren. Ja haa, je trapt zo'n boom op zijn zieltje als je hem in ene keer in de kamer zet. Kan ie niet hebben, wordt ie gestoord van! Pappen en nathouden dus.
Volgende dag... Er moest een gat in zijn stam geboord worden voor de standaard. Diep de kast ingedoken en onder allerlei andere troep de boormachine opgeduikeld. Maar waar waren de boren?? Die zaten er natuurlijk weer niet bij. GRRR. Weer de kast in. Gereedschapskist opgeduikeld. Allerlei boren, maar geen houtboren! En een gat boren in hout met een betonboor of een ijzerboor werkt niet, kan ik je vertellen. De boom liep hoogstens een deukje op. Jan maar eens een appje gestuurd... Waar zijn de houtboren??? Geen sjoege. Boom maar weer terug gehesen in de emmer met water, die uiteraard omkieperde. Sloffen zeiknat. En probeer dan ook nog maar eens die gereedschapskist weer dicht te krijgen. Elk dingetje heeft zijn eigen plekje en verschuif je iets dan gaat ie never nooit meer dicht. *%#$$%^.
Jan komt thuis. Nogmaals gevraagd naar de houtboren. Weer lauw sjoege en hij ging naar het koor. Ik weer de kast in. We moesten toch ècht houtboren hebben. Ergens!! Werkelijk alles overhoop gehaald. Nog een verdekt opgestelde gereedschapskist gevonden! Met jawel, houtboren! Jippie, ik kon weer verder. Gat erin, boom in de standaard gehesen en hup, alvast de streng lichtjes erin die we vorig jaar hadden gekocht. Maar hmmmm, dit waren wittige lichtjes en de slinger in de keuken was nu volledig warm gelig. Dat ging hem niet worden! Ik zat me er al gelijk weer aan te ergeren.
De volgende morgen weer naar de Driesprong een nieuwe streng gekocht en de rest van de dag de boom opgetuigd en de kamer versierd. Hè hè, klaar. En dan ben je dus drie dagen bezig met een boom. En heb je dus drie dagen een vreselijke rotzooi in de kamer.
Ik had voor mijn moeder ook een boompje gekocht. Zo'n cipres-achtig ding. Zelfde soort als vorig jaar, want daar had ze de versierselen nog van. Vorig jaar hadden ze de ballen en versierselen er in geplakt, hij was toen kant en klaar gekocht. Maar nu zaten er dus nog geen haakjes aan de ballen. Die moesten we nog even kopen. En dan komen we terug en dan sta ik bij haar aan te bellen. Ze was uiteraard niet thuis, want ze stond dus naast me met de sleutel. Ik had echt niks meer nodig. Bij haar ook de boom opgetuigd.
Boom op het dressoir... boom op de grond stond beter...boom staat scheef, nee, rieten mand is scheef. Wig ertussen... Boom recht. Toch maar op een tafeltje. Met tafeltjes slepen. En net toen ze de telefoon vast had om hem terug te zetten gaat ie rinkelen. Telefoon van schrik een zwieper door de lucht. Pffff.
Maar het is allemaal gelukt. Ik heb ook nog twee stukken met kerstgroen, bellen en lichtjes voor aan onze deuren gemaakt. Ook weer gebeurd. Maar nu ben ik er wel even klaar mee, met kerst.
Nou, niet echt met kerst... met de versierselen.

Vanmorgen hebben we met het koor gezellig een kerstontbijtje gegeten met zijn allen. Altijd weer leuk. Oh god, dat is waar ook. Nog zo iets... ik had gisteravond nog voor het koorontbijt van die met Philadelphia gevulde salami rolletjes, gedipt in bieslook, gemaakt. Want dat gaat snel en is makkelijk! Tja, toevallig gisteren weer niet. Mijn garneerspuit gaf halverwege de geest. Zat ineens een breuk in. Ik kon met mijn duim pompen wat ik wilde maar hij dacht: doe het zelf maar. De spuit spoot niet meer. De Philadelphia kwam er aan alle kanten uit. En krijg dan die rolletjes maar eens vol. Met één hand zo'n rolletje openhouden, met de andere hand de plastic huls vasthouden en met mijn buik de pomp naar beneden duwen. Wat een ge-etter. Ik was er zo klaar mee! Maar goed, het was weer gelukt. En het was een gezellig ochtendje waar we ook nog een aantal kerstnummers hebben gezongen.
Fijne kerstdagen allemaal! 

Drankavond....

“Komen jullie ook naar onze drankavond aanstaande zaterdag?, aldus zwager Nico zomaar ineens. Drankavond? Hoezo dan? En wat bedoel je daarmee? Zuipen, zuipen, zuipen? Niks voor mij, joh. Maar nee, gewoon een borrel en wat hapjes, voor de gezelligheid. Gewoon, omdat ze met de kerst andere plannen hadden. De kinderen en kleinkinderen zouden ook komen. “Ja maar, Roxanne moet toch zaterdag de hele dag werken en zondag zouden ze Joséphines verjaardag vieren. Die heeft het dan toch veel te druk? En dan ook nog een borrel... weet je het wel zeker...op zaterdagavond??” Ik had het idee dat het op kwam als poepen en verwachtte halfjes dat het uiteindelijk niet door zou gaan. 

Maar afgelopen woensdag lag ik in bed en dacht nog eens goed na. Waarom nou toch zo spontaan een borrel? Op zo’n onmogelijke dag. Tot het me ineens daagde: ze zijn ooit in december verloofd. Licht weer aan. Ipad erbij. Blog geraadpleegd en ja, hoor. 14 december, hun 45e verlovingsdag! Zaterdag dus. Met voorbedachte rade dus. En tegen ons niks zeggen, hè? De gluupjes. En dan lig je gelijk een paar uur wakker. Te denken. Over een felicitatiekaart die dan gemaakt moet worden enzo. :-)

En zaterdag werd het feestje gevierd. Met champagne en taart. Met nog een uitgebreide maaltijd erbij ook. Gezellig! Er kwam nog een oud fotoalbum boven tafel. Zo leuk om weer door te kijken!

En we kregen ook nog een totaal onverwacht nieuwtje te horen, maar daarover later meer.... ;-) Wel een leuk nieuwtje, hoor.

Ik kreeg ook Die zelfde avond nog een niet zo leuk bericht: vriendin Els was met spoed in het ziekenhuis opgenomen. Ze was van de trap gevallen en had een bloeding in haar lever opgelopen. Met gillende sirenes werd ze naar het UMC gebracht en daar met spoed geopereerd om de bloeding te stoppen. Jemig, daar schrik je van. Inmiddels gaat het weer een beetje met haar, gelukkig.... het herstel heeft zijn tijd nodig. 

En zondag zaten we weer met zijn allen in Wassenaar. Nu op het feestje van Joséphine. Zij werd 11 jaartjes oud. Ook al een hele jongedame. En weer taart. En weer hapjes. Ik groei nog eens dicht.

En dan moet de kerst nog komen.....