We waren al vroeg op weg. Nel en ik stonden op de halte van de Randstadrail. Aan de overkant, op het andere perron, meende ik net Hennie naar beneden te zien lopen. Ze was aan de verkeerde kant! Maar al wie er op ons perron kwam: geen Hennie! He?? Dan was ze het zeker niet! Nog maar 2 minuten voor onze RR zou komen.... Maar eens bellen dan! Waar zit je?? Bleek ze aan onze kant beneden op ons te staan wachten! Maar ze redde het nog net. In de RR zat Patricia al, en later stapte ook Pauline in. Op DH centraal stonden Marianne en haar vriendin al op ons te wachten en gezamelijk gingen we met de trein naar Leiden. De deuren van de Pieterskerk gingen net open, dus we hoefden niet zo lang in de rij te wachten. Wat was het een koude wind!! We hebben snel een plekje gezocht op onze favoriete middentribune. Zo'n beetje bijna bovenaan, met goed uitzicht op de dirigent, Martin v.d. Brugge. Na het vastbinden van onze meegebrachte kussentjes op de harde houten planken waar we deze dag en avond zouden doorbrengen, zijn we op ons gemakje koffie gaan drinken. Tegen half 10 ging de koeienbel, het teken dat we gingen beginnen met oefenen. Er waren dit jaar 983 zangers, (waarvan 109 mannen) en 83 stuks orkestleden. De man op de contrabas kwam speciaal hiervoor over uit Duitsland! We gingen inzingen. Steeds sneller wordende toonladdertjes voor de articulatie. Probeer het maar eens heel snel te zeggen: boterbloemen plukken of binnenbanden plakken. T'is knap hoe Martin overal op let. Hij is dirigent over alle zangers, heel het orkest EN de solisten. Hij moet overal oren hebben. Maar hij doet het op zo'n leuke manier! Hier is een filmpje van de repetitie, Sunrise Sunset, misschien wel eens leuk om te zien hoe dat nou gaat:
De andere filmpjes heb ik op YouTube geplaatst. Sabbath Prayer uit Anatevka, Let the sunshine in, uit Hair.
En HIER kun je nog wat foto's bekijken. Ze zijn niet zo mooi geworden, helaas. Ik zal later de foto's die Patricia heeft gemaakt nog toevoegen.
Tussen de middag hebben we bij V&D een broodje gegeten. Was wel grappig, heel het restaurant kleurde paars. (Je werd geacht paarse kleding aan te hebben op de Scratch) En 's avonds zijn we naar 'onze' snackbar gegaan om een schnitzelschoteltje te eten. Het eten is daar prima, maar t'is er zo koud! De deuren staan er wijd open. En de ijzeren buizenstoelen helpen ook niet echt om je kont te verwarmen! Volgend jaar gaan we het maar eens ergens anders proberen. We kregen een tip dat het bij 't Gangetje lekker eten was. T'is eigenlijk een lunchrestaurant, maar ze hebben er ook een dagschotel. EN je zit er lekker warm! :-)
's Avonds was het concert. Er was geen kaartje meer te verkrijgen, helemaal uitverkocht! De kerk zat bomvol! En je voelt gewoon de opperbeste sfeer! De 'wave' ging al snel over de tribunes heen. De solisten zongen de sterren van de hemel. Vooral het nummer 'You'll never walk alone' samen met het koor als fluisterzachte achtergrond, langzaam steeds luider wordend....daar krijg je echt kippenvel van!
Patricia heeft tijdens het concert haar ouders gebeld. Die zijn al op leeftijd, dus die kunnen niet makkelijk naar zo'n musicalavond komen. Op deze manier hebben ze toch nog een aantal nummers mee kunnen luisteren en ze hebben ervan genoten. Leuk!
Het dak ging eraf bij 'Jesus Christ Superstar' en de nummertjes uit Grease. We hebben ons helemaal leeggezongen! Na afloop weer naar de trein en de Randstadrail. Deze keer met vermoeide gezichten, pijnlijke ruggen, gevoelige voeten. Maar het was het allemaal waard! We hebben het weer leuk gehad! Volgend jaar weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten