Op een (nee, twee) mooie pinksterdag(en)

Wat een mooi weer was het met Pinksteren, hè?
De eerste dag hebben we bij Jos en Nico in de tuin kunnen zitten. Genietend van het zonnetje en onze blauwe drankjes (Hugo Blue). Lekker, hoor, dat smaakte weer goed. Eén zo'n glaasje blauw spul is voor mij wel genoeg. Ben altijd bang dat ik een half uurtje later teut op de tuintafel zal staan dansen. Ben niks gewend, hè? Het risico was maar klein, er zat maar 7% alcohol in, dus waar hebben we het over. Het staat altijd wel zomers en feestelijk, zo'n glaasje 'antivries'.
We konden ook nog onze borden vullen met allerlei Chinese gerechten. Smul. Ook dat ging er prima in. Altijd fijn als je zelf niks hoeft te koken, toch?
In de avond werd het toch wel wat fris in de tuin. De zon was al weg, en er stak een windje op. vlak voor we weer naar huis gingen heb ik nog een paar stekjes meegekregen van een hele mooie Clematis die zij in de tuin hebben staan. Een roze met dubbele bloemen. Ben benieuwd of het gaat lukken om hem op te kweken. Ik doe mijn best. De natuur moet de rest doen.

Tweede pinksterdag werd weer een zonnige dag. Achter-achternicht Loes uit Zaandam wilde graag naar de Japanse Tuin in Den Haag en vroeg of wij mee wilden. Tuurlijk! Er werden plannen gemaakt om ook nog ergens te lunchen. Dat viel niet mee. Er was een hoop dicht. Uiteindelijk had zij een tafeltje kunnen reserveren bij Mama Kelly, op de Binckhorst. Nooit van gehoord. Maar onze navigatie bracht ons er keurig naartoe nadat we eerst Loes van station L. v. NOI hadden geplukt.
We kwamen op een groot bedrijventerrein uit. Je moet echt weten dat daar zo'n leuk restaurant zit. Net zoiets als Bink Rooftop waar we een tijdje geleden zijn geweest met Alex en Mariska.. Moet je ook weten, denk ik. Mama Kelly is een trendy zaak. Met een groot terras waar we wederom lekker in het zonnetje hebben gegeten. Dat is ons ook weer prima bevallen. Voor herhaling vatbaar. Je kunt een uitrijkaart krijgen voor het parkeerterrein. Nu stonden we buiten het gebied. Ach, was ook goed te doen.
Na afloop van de lunch zijn we dan richting Clingendael gereden. Een laatste plekje voor de auto kunnen vinden en door de bosjes van Zanen richting de Japanse Tuin gelopen.
We waren niet de enigen! Maar de tuin stond er weer prachtig bij. De azalea's bloeiden, de Rhododendrons in de omgeving ook. De gele bleken het lekkerst te ruiken. Een zwoele lucht.
Een mooie middag! In prettig gezelschap. In een mooie omgeving. Wat wil een mens nou meer?

Kiwi

Achgoss, onze Kiwi. Er is inmiddels heel wat gebeurd in haar normaliter zo kalme leventje.

Vorig weekend... zag ik ineens bloedspetters overal. Het gezwelletje aan haar poot was opengesprongen. Dat duurde gelukkig maar kort. Maar ze had wel haar sporen achtergelaten. We hebben het wollen vloerkleed voorlopig maar even opgerold en achter de bank gelegd.

Afgelopen dinsdag laat... Verrek. Kiwi loopt overal tegenaan. Ze zag niks meer! Blind! Wat is dit dan? Jeetje, wat nu? Ze stiefelde wel op haar gemak overal naartoe, maar alles op gevoel. Botste met haar kop tegen de kast, kon haar etensbakje niet vinden. Wij waren meer in paniek dan zij. We hebben nu maar een kattenbak in de huiskamer gezet. Dan kan ze in alle rust in de kamer vertoeven. We hebben natuurlijk ook nog een Mango die vaak op Kiwi's rug springt. Als ze niks ziet schrikt ze zich dalijk het apelazarus. We houden de poesjes voorlopig maar even uit elkaar. Weer een aanpassing in huis. Geeft niks.
Maar onze zorgen groeiden alleen maar.

Woensdag...We hadden al een afspraak staan voor een longfoto om het Feline Lung Digit Syndrome aan te tonen of uit te sluiten. Ze kon gelijk blijven voor een aantal bloeddrukmetingen.
Daar kwam inderdaad een veel te hoge bloeddruk uit. Ze is nu aan de medicatie daarvoor. Ze hadden ook bloed geprikt om te kijken of het aan haar schildklier lag. Maar daar kwam niets uit, was goed.
Toen we haar op gingen halen besprak de dierenarts ook de longfoto. Daarop was een massa naast haar hartje te zien waarvan ze niet precies wist wat het was. Ook haar hart had een rare vorm, plat.
De longfoto hebben we naar een specialist door laten sturen voor een second opinion.

Donderdag... Tijd voor een echo van haar hartje. Daarvoor kwam er een externe specialist met eigen apparatuur die toevallig die middag ook in de praktijk was. Kiwi kon erbij ingepland worden. We moesten wel met zijn tweetjes komen om te helpen want er waren geen assistentes beschikbaar op dat tijdstip. Achgoss, ut beestje. Ze is zo lief, hè? Liet alles in eerste instantie zomaar toe. Buikje scheren, gel erop, elektrodes aan haar (zweet)voetjes. Jan hield haar armpjes vast, ik haar beentjes. Ze gaf zich helemaal over. Dat duurde drie kwartier. Haar hartje lag inderdaad plat, ze heeft een galopritme en het slaat soms even over. De hartspier was verdikt. Er werden foto's en filmpjes gemaakt. Ook van haar bijnieren. Die zagen er goed uit, geen verdikkingen. Het was klaar en ze mocht haar mand weer in. Totdat de specialiste een paar foto's over wilde maken. Pff. Beestje weer uit haar mand, weer vasthouden. Nou, toen had Kiwi het helemaal gehad! Begrijpelijk. Ik voelde zo de stress door haar beentjes gaan. Zo sneu.
Maar goed, de echospecialiste zou die avond de foto's doorkijken en haar bevindingen doorspelen naar de dierenarts.

En die belde net op. De longspecialist had goed nieuws. Geen tumoren in haar longetjes. De massa naast haar hart was een ietwat opgezette lymfklier. Was verder geen probleem.
De echospecialiste voorzag ook geen probleem voor een eventuele operatie. Nu is het dus alleen zaak om haar bloeddruk naar beneden te krijgen. Toch nog wel goed nieuws dus...
Volgende week woensdag wordt ze weer een dagje opgenomen voor een paar bloeddrukmetingen. Dan kan eventueel de medicatie nog wat aangepast worden.
We hebben het idee dat ze 's ochtends nog wel wat ziet, maar dat het in de loop van de dag slecht wordt. Hoe groter haar pupillen, hoe slechter ze ziet. En ze heeft ook nog staar, dus ze kunnen niet door haar oog kijken of haar netvlies losgelaten is. Het kan nog herstellen als haar bloeddruk lager wordt, maar het kan ook zo blijven.
Nou ja, als zij zich aanpast, dan doen wij dat ook. Dat doen we gewoon voor het liefste poesje van de wereld.
Het gezwelletje moeten we voorlopig in de gaten houden. Eerst even rust in de tent. Kiwi is vandaag ook een beetje van slag. En Jan en ik hebben het ook wel eventjes gehad nu. We zijn moe. Het zijn al genoeg rottige weken geweest!

Je hebt zo van die dagen....:-/

Je hebt zo van die dagen....
Dan word je gebeld met de mededeling dat een vriendin een hersenbloeding heeft gehad en in coma in het ziekenhuis ligt. Je schrikt je helemaal de tandjes. Zoiets verwacht je niet, toch?
Die dag heb ik voornamelijk op de bank doorgebracht, uit het veld geslagen en wachtend op verdere berichten. Inmiddels is ze geopereerd en hebben ze d.m.v. een clip het gesprongen bloedvat kunnen hechten. Nu na ruim een week is ze eindelijk van de beademing af en begint ze een beetje te reageren. Het is wel heel erg vermoeiend voor haar allemaal. Het kan nog alle kanten op. In ieder geval gaat ze niet achteruit. En het is een vechter. Dus er is hoop. Elk sprankje is meegenomen.We wachten af.
Bij elke PLINGGG van mijn Whatsapp spring ik op. Blijft spannend....

En dan kom je woensdag thuis. Ligt er een rouwkaart op de mat. Ik schrok me weer een hoedje natuurlijk. Maak hem open. Kon weer mijn ogen niet geloven. Huh? De moeder van een vriendinnetje van Mariska was overleden. Zelf uit het leven gestapt. Onverwacht. Vreselijk toch? Aardig mens was het. Ik snap er niks van. Ze woonde vlak achter ons. En het rare is: we hebben de sirenes van de ambulance en de brandweer (aftakeling persoon) gehoord. We zeiden al tegen elkaar: dat klinkt niet best. Niet wetende dat het voor haar was. Gisteren was de afscheidsdienst. Heel druk bezocht. Zoveel mensen om haar heen die haar mochten. En dan toch zo'n beslissing. Ik kan er met mijn pet niet bij.....

En dan ga je met Kiwi naar de dierenarts om haar nageltjes te laten knippen. Blijkt ze bij haar ene teen een gezwel te hebben. Kanker. Haar teen moet geamputeerd worden. Om te kijken of haar hartje de operatie wel aan kan moet er eerst een echo gemaakt worden. Het wachten is voor een afspraak, dat moet weer een externe arts doen. Nu las ik op het internet over het Feline Lung Digit Syndrome.
Hierbij ontstaan primair tumoren in de longen die uitzaaien naar de pootjes. Daar hebben ze het in de dierenartspraktijk helemaal niet over gehad.
Als dat bij Kiwi het geval is, dan wil ik liever dat ze eerst een foto van haar longen maken. Dalijk maar even bellen of dat het niet kan zijn. Als dat wel zo is dan wil ik niet dat ze nog geopereerd wordt. Dan gaan we voor pijnstilling tot het niet meer gaat. Dan is het einde verhaal. Voorlopig ligt ze nog lekker in het zonnetje. Zucht.

En dan gaat de vaatwasser ook nog stuk. Is wel het minst erge, hoor. Hij is tien jaar geworden. De Miele-man heeft nog gekeken of hij nog opgekalefaterd kon worden, maar dat kostte te duur. Vanmiddag komt de nieuwe. Blij toe. Ik vind afwassen met de hand drie keer niks. Heb de laatste dagen alleen maar makkelijk gegeten, luie-wijven-voer, veel van mijn, wel zelf gekookte, diepvriesmaaltijden. Met zo weinig mogelijk afwas. Bwlaahhh.

Lente!

Wat een mooie lenteweek hebben we achter de rug! Lente? Het voelde als zomer. Heerlijk.
Veel kilometers gemaakt. Met de benenwagen. Niet eens zo zeer met de auto. Hij heeft wel een lekker ritje richting Montfoort gemaakt. Daar zijn we naartoe gezoefd vanwege de verjaardag van zwager René. Tjonge, wat een verschil is het toch met onze oude auto.

Patricia vierde ook afgelopen week haar verjaardag. Haar 91-jarige moeder vond het leuk als wij bij haar thuis Patries's verjaardag zouden vieren. We waren een beetje bezorgd daarover, want ja... ineens een kamer vol met kakelende vrouwen. Zou dat niet te druk voor haar zijn? Maar ze heeft het goed doorstaan en vond het gezellig. Mooi.

En door het mooie weer konden we gisteren ook nog de tuin opknappen. Er had een kamperfoelie het loodje gelegd. Die had zich jaren geleden rond de regenpijp een weg naar boven geklommen. Was toen prachtig. Bloeide heel mooi, rook lekker. Maar nu hing hij er als een zielige bos stro bij. Daar is Jan lang mee bezig geweest om dat allemaal naar beneden te krijgen. Ik heb erna gelijk een nieuwe kamperfoelie geplant, de Hall's Prolific.
Een oude klimop hebben we ook weggehaald. Werd ook veel te groot. Jeetje, wat wortelt dat allemaal diep. Ook dat was ooit een kamerplantje. Is ook gaan woekeren. Weg ermee.

Een scheefgegroeide hibiscus op stam is ook een kwartslag gedraaid en staat ook weer in het gareel. Ik hoop dat hij het overleeft. Ik zag Jan nogal flink te keer gaan met een spade op zijn wortels. De komende weken maar even flink vertroetelen. De Hibiscus heb ik het dan over, hè! :-P

Verder heb ik elke dag de tuin aan moeten vegen. Soms twee keer per dag. De Magnolia is alweer uitgebloeid. Door het warme weer was de bloei kort maar krachtig. Vegen, vegen, vegen. Rommel, rommel, rommel.

Jos en Nico hadden een sierappeltje over. De Malus Evereste. Niet op stam zoals ik eigenlijk wilde. Maar nu heeft hij een ander plekje in de tuin gekregen en bloeit hij al. Hij kan vijf meter worden dus die moet ik echt elk jaar even korter wieken... Niet vergeten, Ien!

En verder ben ik zo blij met de bollenmand die ik begin november heb gevuld. Wat een uitbundige bloei! En het gaat maar door. Elke dag zie ik weer nieuwe tulpen en narcissen. Echt een aanrader om die workshop te gaan doen! Ik hoop dat ik ook zo'n plezier aan mijn hanging basket mag beleven.
Spannend. Die kan binnenkort ook opgehaald worden bij de kweker.
Eerst morgen maar eens naar van der Spek. Kijken voor een japanse esdoorn en een paar nieuwe hortensia's. Ik geloof dat ik morgen weer mijn winterjas aan moet??

Ode aan Queen...

Gisteravond zijn Jan en ik weer naar het theater geweest. Deze keer naar een show van Leo Blokhuis en Roel van Velzen met zijn band. Zij namen de muziek van Queen onder handen. Ze speelden niet alleen allerlei Queen nummers, maar vertelden ook hoe sommige delen van de muziek van Queen tot stand gekomen zijn. Net als het intro van Bohemian Rhapsody. Dat koorpartijtje. Dat blijkt alleen de stem van Freddie Mercury te zijn. Wist ik niet. Zijn stem is in sequens opgenomen. Elk regeltje tekst wordt dan drie keer opgenomen. Daarna hetzelfde riedeltje tekst een tikje hoger, ook weer drie keer hetzelfde opgenomen. Daarover heen nog een keer drie maal hetzelfde riedeltje maar net weer anders gezongen. En nog een keertje van hetzelfde....En voila, een koortje van twaalf stemmen!
Roel deed dat even voor. Gaaf, zeg!
Blijkt dat tegenwoordig de meeste popgroepen van deze techniek gebruikt maakt en dan 'live' een band met de sequens mee laten lopen. Nooit geweten.
Wat ook leuk was dat er ook uitleg werd gedaan over de muziekinstrumenten die Queen gebruikten.
En ja, de muziek zelf, hè? Er kwamen een hoop nummers voorbij. Ik vond ze niet allemaal even goed gezongen. Hier en daar een beetje onverstaanbaar. Maar de sfeer was prima. En de show werd op humorvolle wijze aan elkaar gepraat. Je moet trouwens geen last hebben van epilepsie, hihi. De lichten kwamen nogal vaak het publiek in en schenen dan in je ogen. Kan niet goed voor je hersentjes zijn....
Maar al met al was het een hele leuke informatieve muzikale avond. Die uiteraard eindigde met Bohemian Rhapsody waar het publiek de sequens voor had ingezongen! En als toegift..... Love of My Life! We hebben lekker meegezongen, Jan en ik.

Van onderen!

Van onderennnnnn! Dat riepen Els en ik zaterdag toen zij en Antoine gezellig kwamen lunchen. Niet dat de lunch nou zo zwaar op de maag kwam te liggen, hoor. Ik had een citroencake, kippensoep, een gevuld turksbrood (volgende keer geen kipfilet maar rosbief of Surinaams gehakt erop) en broodjes luie-wijven-gehakt gemaakt. Nee, dat was niet de reden dat we 'van onderennnn' riepen.
Nu de gemeente een hoop bomen achter ons huis heeft gerooid, waar we erg blij mee zijn, willen we nu ook onze tuin aanpakken. Eén boom is er al uit. De Gelderse Roos had zelf al het leven gelaten.
Een jarenlange aanval van rupsen had hem, denk ik, uitgeput. Geeft niet, hij maakt weer plek voor een nieuw boompje, misschien een Malus Evereste op stam. Ik moet nog op zoek....
Pal naast de inmiddels prachtig bloeiende Magnolia stond een uit de kluiten gegroeide conifeer. Was vroeger ooit een kamerplantje geweest die ik, na ik hem binnen zat was, met mijn domme kop buiten in had gegraven. Maar hij had het wel erg naar zijn zin in de tuin. Hij werd groter en groter, maar ook lelijker en lelijker. Aan de onderkant bruin en aan de bovenkant erg donker groen. En elke keer ergerde ik me als ik uit het raam keek. Hij moest er uit! Maar ja, als je dat tegen Jan zegt dan duurt het nog jaren. Want 'zonde', en 'weet je het wel zeker 'en zo. En toen waren daar Els en Antoine die nietsvermoedend kwamen lunchen. :-P En Antoine is wel van het aanpakken.
'Heb je een zaag?' werd er gevraagd. Als de wiedeweerga heb ik hem gepakt en binnen een poep en een scheet lag de conifeer op zijn kantje. Zo, hopla. Ook weer gebeurd! Bedankt, Antoine!
Jan heeft de boom nu in stukken gezaagd. Wat blijft er weinig over, zeg. Zo'n grote boom en zo'n zielig hoopje takken en stammetjes. Er is nu weer plek voor wat anders. Heb mijn oog al laten vallen op een Hortensia Harlekijn. Binnenkort ook maar eens naar op zoek.
En ik heb nu zo'n mooi uitzicht vanuit de kamer op de Magnolia. Zonder die storende conifeer voor mijn neus!

Wat was het trouwens een mooi weertje dit weekend, hè? Zomaar al buiten kunnen zitten.
Gister nog een uur door het Balijbos gewandeld met mijn moeder. Halverwege werd ze toch wel moe en hebben we eventjes op een bankje in de zon gezeten. Toch iets van 3,5 km gelopen. Welke 82-jarige kan dat nog? Zijn er niet meer zo veel.... Ik hoop dat ze dat nog lang kan doen.

Pasen ....

Hopla, de paasdagen zijn ook weer achter de rug. En van lenteachtige paasdagen was geen sprake. Jakkie, fris en nattig. Waar blijft nou toch die lente? We wachten al zo lang.
Eerste paasdag was een rustig dagje. Jan had twee optredens met zijn koor, nog aan elkaar verbonden met een lunch ook. Dus die drukte mooi zijn paassnor. Een beetje onhandig wel, want ja, de kamer moest ook nog heringedeeld worden voor de familielunch op tweede paasdag. Dat hebben we maar 's avonds gedaan.
Het leek me wel weer eens leuk om gezamenlijk aan de dis te zitten i.p.v. een lunchbuffet neer te zetten. Maar eigenlijk moet ik dat niet willen want ik heb er gewoon niet echt plek voor. Met de eettafel in de lengte en een tuintafel ernaast, net als met de kerst, moest het lukken. De tuintafel is helaas een tikkie smaller dan de andere tafel, dus daar was weer minder plek om eetspul op de plaatsen. We waren ook nog eens met zijn negenen. We zaten dus een beetje vacuüm. Ut ging allemaal net. Zitten waar je zit en verroer je niet, zoiets.... Bij normaal gebruik is dit huis prima, maar op hoogtijdagen....bwlaahh.
We hebben wel lekker gegeten weer. Zelf had ik als voorafje pastinaak soep met appel en roquefort gemaakt. En nog halve eieren met pesto, coburgerham en tomaat op een bedje van veldsla. Ik had het me verder gemakkelijk gemaakt: kant en klaar spul. Ja, de sinaasappels voor de verse jus heb ik nog wel zelf uit staan te persen. Mijn moeder had een salade gemaakt en mijn zus had gehaktballetjes en kwarteleitjes met een laagje eromheen van amandelen, peterselie bieslook en nog andere dingen die ik nu vergeten ben. Lekker, hoor. Maris en Alex kwamen aan met een appelkruimeltaart voor bij de koffie.
We hebben het ons goed laten smaken.
Vanmorgen was het tijd om naar de Zumba te gaan. Kwam goed uit, dan kon ik die chocolade-paas-ei-buik er weer aftrainen. Ik moest vandaag betalen dus ik sta klaar om nog even geld te halen. Pak mijn tas en wil mijn pinpasje alvast pakken. Huh? Ik vond alleen mijn hoesje. Pasje pleiten. Hoe kon dat nou weer? En het rare is: gisteren hadden we het er nog over gehad met de visite. Ik zei nog: hoe vaak komt het nou voor dat je je pasje kwijt raakt. MIJ NOOIT. Oeps. Dus wel. Zoeken, zoeken. Tas binnenste buiten gekeerd. Geen pasje. Jaszakken nagekeken. Geen pasje. Ik kreeg het steeds warmer. De tijd tikte ook door. Nog eens mijn tas doorgezocht. Nog eens mijn stapel andere pasjes doorgezocht. (het worden er steeds meer, ik begin er een hekel aan te krijgen). Zumba maar afgezegd. Nog maar eens mijn andere tassen doorgezocht, tegen beter weten in. Daar KON ie gewoon niet inzitten. Maar ja, je weet maar nooit. Nee, hoor, geen pasje. Wat nu? Nog maar eens mijn jaszakken. Nog maar eens mijn tassen. Mijn boodschappentassen dan?? Nee. Blokkeren dan maar? Ik loop naar de telefoon en wat zie ik daar op de grond liggen, nog net met een oranje hoekje onder de tafel vandaan? Juist. Vraag me niet hoe ie daar kwam. Waarschijnlijk heb ik hem onderste boven gehouden en is ie uit het hoesje gevallen. Maar wanneer dan? Dat moet dan eergisteren geweest zijn. Raar! Maar wel een opluchting dat ie boven water is. Je gaat zo aan jezelf twijfelen. Pfff.