Bij Thomas is de Cook op.....

We hebben een week van wikken en wegen, denken, uitzoeken en overleggen achter de rug. Dat krijg je als de één een echte weegschaal is en de ander een kreeftje met een weegschaal als ascendant. Moeilijk om dan zomaar beslissingen te nemen. Wie hakt de knoop door?
Het gaat hier om onze Lanzarote reis die niet doorgaat vanwege het faillissement van Thomas Cook.
In juli had ik al helemaal tot in de puntjes uitgezocht in welk hotel, op welke dag en van welk vliegveld we wilden gaan. Bij de meeste reisburo's was alles vol (hoofdzakelijk de vlucht vanaf Rotterdam), maar we konden nog wel, ook van Rotterdam, via de Vakantiediscounter.  Prima.
Na de boeking hoor je dan pas welke reisorganisatie je trip uitvoert. Thomas Cook dus. Achteraf helaas voor ons. Tja, wat nu? We werden netjes op de hoogte gehouden van de stand van zaken via de Vakantiediscounter. We konden onze reis omboeken of een claim indienen bij de SGR. Tja, wat zullen we doen? Nogmaals onze reis ingetikt en warempel... nog steeds plek, zelfde hotel, zelfde dag, zelfde vliegtuig, maar.... de prijs was een derde omhoog gegaan! 650 euries meer! Ja, dahag!
Maar eens kijken hoe de prijzen waren als we het uitstelden naar april/mei... Je zag letterlijk de prijzen voor je ogen stijgen! Nou, zeg. Wat nu? Andere plannen maken dan maar. Tja, als we dan toch de reis gingen uitstellen, konden we misschien beter in de lente naar Madeira gaan? Dat moet rond die tijd prachtig zijn met al die bloeiende bloemen. We gaan sowieso niet voor een echte strand vakantie, we willen aan de wandel! Ok, ik weer het internet opgedoken en heel Madeira uitgeplozen, gebied uitgezocht waar ik wil zitten, dingen die ik wil bekijken, een hotel uitgezocht wat bij ons past, datum gepland, prijzen vergeleken....Poeh. Daar gingen ze weer, hopla, ze schoten weer omhoog! Tja, dat krijg je met vraag en aanbod. Vijftig duizend mensen willen hun reis omboeken. Dat geven ze ook toe bij de Vakantiediscounter: reisorganisaties hebben nu hun prijzen verhoogd en zij moeten die volgen.
Andere data bekeken... Madeira moet vanaf Amsterdam. Bij de ene datum was de vertrektijd en maatschappij nog niet bekend. Bij een andere datum zag ik weer dat je dan met de TAP vlogen met een tussenlanding op Lissabon. Reistijd 10 uur 55! Nah, dat zal toch wel niet??? En dalijk boek je die reis met de onbekende vertrektijd en zit je alsnog in dat TAP toestel....
En dan gaan we zo twijfelen. Waar doe je goed aan? Toch omboeken en gewoon weten dat je nu de hoofdprijs betaald? (voelt niet goed). Bovendien...omboeken doen ze op basis van vertrek. Als we NU omboeken, met de prijs van nu, dan kunnen ze niet garanderen dat we dezelfde prijs krijgen van dit moment, maar wel de prijs op de dag dat zij gaan omboeken. Kan dus ook weer hoger zijn! Het zal nooit in ons voordeel zijn. En trouwens, ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben. Niet van dat vage. Nou moet ik wel zeggen dat wij moeilijker zijn dan andere mensen. Waarschijnlijk zijn er zat mensen die denken: maakt niet uit waar en in welk hotel we zitten. als de zon er maar schijnt en we maar met vakantie kunnen! Waren we maar zo. Maar nee. :-)
We hebben nu de knoop doorgehakt: we hebben de claim bij het SGR neergelegd. Kan ook 'even' duren. Ik las op het internet dat toen Travelbird failliet ging (een vrij kleine maatschappij) het uitbetalen van de claim soms wel een jaar in beslag nam. Zal nu dus nog wel langer gaan duren. Maar dat vinden we weer niet erg. Dat geld komt wel weer terug, ooit.
Inmiddels hebben we een weekje Ardennen geboekt. Ook mooi in de herfst. Lanzarote, Madeira... ze blijven toch waar ze liggen. Ze lopen niet weg. We wachten nog wel even met boeken tot die 50.000 andere 'gedupeerden' hun reisjes hebben geboekt. Het is al met al toch maar een luxe probleem, toch?

Zaandam en Zing je Rijk....

Mijn achterste achternicht Loes werd 70 en vierde haar verjaardag in hartje Zaandam. Het was even de vraag of mijn moeder en ik de tocht ernaartoe zouden kunnen maken aangezien ze zich niet zo goed voelt de laatste tijd. Maar op het moment suprême hebben we het erop gewaagd. En naar de binnenstad van Zaandam te moeten rijden vind ik best een dingetje. Dagen van tevoren had ik al uitgeplozen via Google Maps hoe ik moest rijden en vooral waar ik zou moeten/kunnen parkeren. Het werd 'de Burcht' aan de overkant van de Zaan. Een groot parkeerterrein, volgens het internet nooit druk. In de auto tikte ik het adres ervan in op de navigatie en we gingen op weg. Bij Amsterdam stuurde hij me rechtdoor, terwijl ik voor mijn gevoel voor Schiphol eraf moest. Uiteraard had ik verzuimd om mijn telefoon in te pluggen voor Google Maps. Ik kon het dus niet controleren. Tja, wat nu? Eraf en de rest van de weg uit mijn geheugen rijden? Of toch maar blind de navigatie volgen? Aan mijn moeder heb ik in dat geval noppes. Die zit, die kijkt en die kletst en die let niet op. :-)
Dan rij je toch maar rechtdoor en dan zie je dat er links ineens een nieuwe extra baan is, die niet op de navigatie te zien is. Hmmm. Toch maar doorrijden. En ik kwam gelukkig goed uit. Ik zie de afslag die Google Maps had aangegeven. Maar de navigatie gaf weer rechtdoor aan. Twijfel, twijfel. Toch maar weer rechtdoor. Keurig bracht ie me naar het enorme parkeerterrein.
De looproute naar het restaurant was geen probleem. Maar wat hing er toch een rare weeïge lucht in Zaandam! Mijn moeder rook niks. Ineens schoot het me te binnen, ik joeg met mijn luide kreet mijn moeder de stuipen op het lijf... OOOHH, chocolade van de Verkade fabriek!
Het feestje was in een leuk zaaltje met uitzicht over de Zaan. Er was taart! Heleboel taart! Er waren twee violisten die verschillende deuntjes speelden. Loes had flink uitgepakt! Ze straalde van oor tot oor. Mooi om te zien. Ik denk wel dat ze het naar haar zin heeft gehad.... 70 jaar.
De terugweg duurde bijna twee maal zo lang. Wat een crime is de A4 in de spits, zeg! Je zal er elke dag moeten rijden. Bwlaah.

Zaterdag was de dag van de 'Zing je Rijk' scratch in de Ichthuskerk in Scheveningen. De hele dag, vanaf 10.00 uur, de zes ingestudeerde nummers oefenen met de rest van de zangers. We waren met z'n veertigen. En soms werden er gedeeltes 8 stemmig gezongen. Soms ook 10 stemmig, maar dat bleek niet de bedoeling. :-)  Onze dirigent voor de dag was Oz Sasha. Hij heeft ons vriendelijk en met humor door de moeilijke partijen geloodst. Onze eigen dirigent, Peter, speelde de begeleiding op de piano. Maar oh, wat klinkt het toch mooi als er mannenstemmen bij zijn. Ik heb er echt van genoten. En in een kerk zingen is sowieso al heel prettig. Een verademing eigenlijk. De tent waar we normaal repeteren geeft niks mee. Is daar eigenlijk helemaal niet geschikt voor.
De generale repetitie aan het eind van de dag ging nou niet echt helemaal soepeltjes. Maar de echt uitvoering, met wel iets van 25 mensen publiek, ging stukken beter. Ik vind dat we best trots mogen zijn op het uiteindelijke resultaat.. Een dagje repeteren met zangers die niet op elkaar ingespeeld zijn, die thuis wel of niet hebben geoefend, een dirigent die je niet kent en dan de hele pittige partituren. Het kwam toch allemaal wel samen. Het geeft een goed gevoel waar we weer eventjes op kunnen teren. We hebben er opnames van, maar ik weet niet of ik die zomaar mag delen, dus dat doe ik maar niet. Ik ga dalijk weer even luisteren en kijken....

En dan is Thomas Cook failliet! En laat onze reis naar Lanzarote daar nu net onder vallen.... :-)
We hebben al een mailtje ontvangen, maar er is nu nog niets bekend over het wel of niet doorgaan. Even afwachten maar...

Het moet niet gekker worden....

"De tuin is overdekt. Neem eventueel een plaid mee vanavond" appte het appje dat ik zaterdag van mijn jarige schoonzus kreeg. Viert ze het in de tuin?? Jemig! Dat had ik niet verwacht. Zo goed was het weer niet. Het zou zelfs gaan regenen. Oeehh. Ik was tot de tanden bewapend met warme sokken, laarzen en een donzen jasje. Het viel mee met de temperatuur. Mijn meegebrachte plaid kon in de tas blijven.
Ik heb allerlei typische hapjes gegeten. Gekarameliseerde druiven, blauwgeaderde kaas gedoopt in chocoladesaus, ik geloof nog iets van brie of camembert met karamelsaus, toastjes met stilton en port (erg lekker). Altijd wel leuk om dat soort dingen te proeven!

Maandag- en woensdagmiddag hebben we hier thuis 'geoefend' voor het Zing Je Rijk project. Tja, wat doen we nu? De erg hoge sopraan 1 partij of wagen we ons aan de veel moeilijkere sopraan 2 partij? We hebben ze beiden uitgeprobeerd en nu weten we het nog niet. We zien wel. We hebben eigenlijk meer zitten praten en snoepen dan dat we echt serieus bezig waren. Het was zelfs zo gezellig dat het maandag flink uitliep. Oeps, het was al zes uur voor de dames opstapten. Het eten had ik nog niet klaar dus ik had me bedacht dat ik wel even een chineesje kon gaan halen. Is de toko dicht! Sta ik daar voor Jan met de korte achternaam. Ach, een broodje kroket uit de oven is ook lekker, toch? Jan is niet moeilijk. Hij eet wat ik hem voorzet. Wel zo gemakkelijk.

Vandaag eten we weer eens uitgebreid Indiaas. De Balti Beef staat te pruttelen. Het ruikt hier verrukkelijk. De citroenrijst is klaar om gekookt te worden. De bloemkoolcurry is ook al bijna klaar. De raita is gemaakt. Nu dalijk nog een kwestie van de naanbroden bakken. Ik heb er nu al trek in!
Ik werd op het idee gebracht door Patricia. Zij kwam maandag met twee Indiase kookboeken aan. Die had ze gevonden bij het oud papier in haar flat. Zonde om weg te gooien, toch? Ze zijn aan mij wel besteed. De Indiase keuken is mijn favoriet.

En oh ja, ik heb het bovenaan tot de tanden bewapend zijn.... Schrik ik vannacht wakker van geweerschoten! Ta Ta Ta Ta. Ik heb er vier gehoord. (er bleek achteraf 18 maal geschoten te zijn). Wat is dit toch voor een rare wereld? Eerst geloof je je oren niet. Hoorde ik dat nou echt? Maar ja, als je dan politieauto's met sirenes hoort... Maar eens Twitter en de Alarmeringen erop nageslagen en ja, hoor.... Er was weer geschoten bij een of andere nachtclub. Was ook niet de eerste keer. Niemand gewond. Er bleken ook nog tientallen (!) mensen in het restaurant boven de club aanwezig te zijn. Huh? Om drie uur 's nachts? Aan het eten? Wat doen die daar nog??  Normale mensen slapen dan. Een rare, rare, wereld wordt het. Ik vind het drie keer niks! :-/ Maar wat kun je er aan doen.....

Aan vakantie toe! :-)

Ik ben inmiddels alweer een week terug uit Yorkshire en ik ben al weer aan vakantie toe. In rap tempo volgen de dingen elkaar weer op

Dinsdagmiddag, in de bloedhitte, hadden we de crematie van de vader van de Antoine, de jeugdvriend van Jan. De goede man is 90 jaar geworden, dus best een respectabele leeftijd. Het was een mooie dienst in Delft. Het koor waar hij ooit lid van was heeft een aantal nummers uitgevoerd. Er was een dia-presentatie met foto's van zijn hele leven gemaakt. En beide zonen hebben wat verteld. Een mooi en waardig afscheid.

Woensdag kwam 's ochtends Paulien een bakkie doen (met uiteraard Engelse koekjes erbij) en 's middags zat ik weer bij mijn zus in de tuin een bakkie te doen (ook weer met taart) want zij was een jarige Jet.

Donderdag was onze eerste koorrepetitie. Een weekje eerder vanwege ons jubileumconcert in Oktober. En ja, er moet geoefend worden! Vooral met de choreografie die bij sommige nummers in het leven is geroepen. Dat is hier en daar nog wel een dingetje. Tekst, noten EN beweging. Linkerbeen vooruit of was het nou het rechterbeen eerst? Dat moet in mijn hoofd nog tegendraads vertaald worden, want ik ben links. Dus als je daarmee bezig bent, dan is de tekst weer weg.... Komt goed, komt goed! We hebben nog wel wat weekjes.

Maar ja, er moet ook geoefend worden voor het project 'Zing Je Rijk', waar een aantal van ons aan meedoen. Zes, ietwat jazzy nummers, vaak 8 stemmig, moeten we ook nog onder de knie zien te krijgen. En daar is nog minder tijd voor. Best pittige nummers. Maar ik heb al behoorlijk vaak geoefend, dus ik durf het inmiddels wel aan. Nummers als Let's Do It, Tea For Two, I Got Rhythm, Summertime, Over The Rainbow en mijn absolute favoriet Autumn Leaves. Ik heb er zin in!

Zaterdag hadden we een etentje bij Els en Antoine in Houten. Het was wederom mooi weer, dus het kon in de tuin. Heerlijk 'geplaatbakt'. ;-) In de verte werd het wel steeds donkerder en uiteindelijk begon het toch nog even te spetteren. ( de bekende druppel op de gloeiende plaat?) Dochter Babette en vriend Brent (ja, al 5 maanden verkering, lief!) hebben nog schepijs gehaald. Mjammie. Uiteraard hebben we ook weer herinneringen opgehaald aan vroeger. En hoe verweven onze levens eigenlijk zijn. Mooi is dat toch. Dat moeten we koesteren. Was weer gezellig. Volgende keer weer bij ons!

En maandag, gloeiende gloeiende.... borsten! Weer tijd voor een mammogram. En weer was er wat op te zien, dus aansluitend gelijk een echo. En weer was het vals alarm, gelukkig. Een extra cyste van 4 mm in mijn linkertiet. Ik heb er nu twee. Elke twee jaar komt er eentje bij, blijkt. Ach, de radioloog vertelde dat sommige vrouwen er wel 40 hadden in één mem. Mag ik nog blij zijn.
Ik heb mezelf maar weer een mooie bos lelies kado gedaan voor het weer doorstane onderzoek.

Terug van Yorkshire....

Mijn dagen bij Suzanne in Yorkshire zitten er ook weer op. En wat een fijne dagen waren het!
Toen ik aankwam was het nog een beetje frips en bewolkt. Een mooie dag om te winkelen. Zeker omdat Suzanne een jurk nodig had voor een aankomende trouwerij. We gingen daarvoor naar een enórm winkelcentrum 'Meadowhall' bij Sheffield. Winkel in, winkel uit. Niet geslaagd, helaas. Na wat boodschappen gedaan te hebben bij Tesco's in York (ik had voor mezelf een lijstje gemaakt) hebben we thuis gegeten.
De volgende dag gingen we terug naar York en is Suzanne alsnog geslaagd voor een jurk die ze al op het oog had. Precies in haar favoriete kleur blauw met wit. York is echt een leuke stad. Daar kun je wel wat uurtjes vertoeven. Wij niet...we hadden andere plannen! The Breezy Knees Gardens stond op het programma. Eerst natuuurlijk weer koffie gedronken met iets lekkers erbij. Het zal eens niet... ;-)
Erg mooie tuin. Heerlijk om te wandelen. Rustig ook. Het weer speelde ook mee. Zonnetje en niet te warm.
's Avonds zijn we naar de beste pub in North Yorkshire geweest, The Carpenter's Arms in Felixkirk, Oh, die weg ernaartoe... Ik zat op het puntje van mijn stoel met de billen geknepen. Een bochtig weggetje waar maar één auto tegelijk kon rijden. Niet aan mij besteedt, maar Suzanne vindt dat juist leuk. Lekker gegeten, dat wel. Dat maakte het weer goed!

De volgende dag zijn we naar het Sculpture Park gegaan, ook in de omgeving van York. En ja, eerst koffie met taart uiteraard. Zonder dàt kunnen we niet lopen. Het is een heel groot park met echt enorme beelden.  Sommige beelden zijn daar permanent, andere staan er tijdelijk. De een wat mooier dan de ander. Ik hou niet zo van abstract. Het moet wel wat voorstellen...
Op de terugweg hebben we, denk ik, nog wat boodschappen gedaan. Ik weet het niet meer zo precies. Maar vast wel, want mijn koffer was flink gevuld toen ik weer thuiskwam. (thee, prawn cocktail chips, Camps koffie-essence, orange-cranberry koekjes, lemon koekjes, chutneys, indiaas kruidenspul, dressings, relishes. Ahh, lekker, hoor!

Het weer bleef mooi, dus de volgende ochtend vroeg zijn we richting de kust gegaan, Flamborough Head/ North Landing. Het was Bank Holiday in Engeland, dus druk druk druk. Wij kwamen al vroeg aan dus we hadden nog een parkeerplekje. Er werd geadverteerd met boot tripjes. Dat leek ons wel wat. Het vissersbootje lag al te wachten maar de kapitein was nog niet gearriveerd. We hebben in het zonnetje op hem gewacht. Helaas was het niet de kapitein die ik voor ogen had, met zo'n wit pak met koperen knopen en zo'n kapiteinspet op. Nee, dit was een wat norse man, met een norse zoon en een norsige vrouw die de kaartjes verkocht. Ze hadden er allemaal echt zin in! NOT! :-)
En dan moesten wij, als ouwe taarten, nog over een piepklein loopplankje aan boord zien te komen. Oh, gottegot. Het tochtje was leuk. Mooie uitzichten over de krijtkust. Een grot ingevaren. Vogels gezien. En toen de boot weer af. probleempje! Suzanne eerst. Met hulp van twee man. Toen ik... Oh, no, not another one..... hoorde ik hem zeggen, met een zucht. :-)
Daarna hebben we nog een wandeling gemaakt OP de kliffen. Zo mooi. Wel warm nu. Zon op de bol.
De maaltijd hebben we gebruikt in The Coachmann Inn in Snainton. Voor een prikkie hebben we daar ons bord vol kunnen scheppen bij de carvery. Prima eten! En lekker nog even in het zonnetje gezeten in de tuin. Daarna op huis aan, maar nog wel even over de hei. Daar hou ik zo van, van hei. Genoten.
De laatste dag.... het plan was om naar Bolton Abbey te gaan. Prima. Zonnetje scheen, temperatuur liep al aardig op. Rijden, rijden. Zon weg. Zo de mist in! En geen klein beetje mist. MIST! We zagen de temperatuur zakken van 21 naar 18 naar 17 naar 16. Oeps. Wat nu? Het zag er ook niet naar uit dat het binnen no time op zou klaren, dus zijn we maar naar Ilkley gegaan. Ook weer een erg leuk plaatsje waar we al vaker geweest zijn. Koffie gedronken... gewinkeld.... en in de rij gaan staan bij
Bettys, DE bekendste tearoom van Yorkshire. Ik vind het altijd weer een beleving. Lekkere gerechten, mooi opgediend. Leuke theeserviezen. Je gaat er bijna met je pinkje omhoog van je thee nippen. Bijna, hoor.
Na de lunch nog een beetje gewinkeld en daarna een wandeling op Ilkley Moor gemaakt. Nog even  het Yorkshirese landschap op me in laten werken en met pijn in het hart weer afscheid genomen van Suzanne op Leeds Bradford. Lief en leed gedeeld. Het waren fijne dagen! Thank you, Suzanne! Miss you! x

Filmpje!

Kunt u mij horen? Uhhh, nee!

En dan hoor je ineens niets meer met je ene oor.... Hoe irritant is dat? Je bent gelijk je hele oriëntatie kwijt. Heel onhandig met autorijden. Want waar komt het geluid van die ambulance nou vandaan? En thuis...is dat een bliepje van jouw telefoon of de mijne? En op verjaardagen... Een hoop gekakel. Dat gaat normaliter het ene oor in en het andere weer uit. Maar als dat ene geblokkeerd is... Ik had me met liefde een nieuw oortje aan laten naaien, maar helaas. Inmiddels is de boosdoener weer uitgespoten, maar ik moet nog wel terug voor een nieuwe sessie. Mijn oorsmeer smeerde hem niet in één keer. Ik hoor gelukkig wel weer goed nu. Ik kan de oren weer spitsen.

Afgelopen zondag hebben we weer gebarbecued bij mijn zus in de tuin. Dat kwam weer op als poepen. En gelukkig maar... het bleek de laatste redelijke dag te zijn kwa weer. Het ging halverwege nog wel een paar druppels regenen, dus het hele boeltje werd bij elkaar geraapt en we vlogen naar binnen. De één nam de glazen mee, de ander liep met schalen. Ik had net kleine Elaine-Mae in mijn armen, dus ik heb haar 'in veiligheid' gebracht. Ach, ze is zo lief! Ik blijf maar kijken naar haar donkerblauwe oogjes. Na twee minuten was het alweer droog. Dus hup, weer naar buiten.
De kinderen hebben nog engelvleugeltjes van krijt gemaakt.  Die lagen lekker over de grond te dweilen. Ze zagen er na afloop niet uit. Maar ja, je weet wat ze zeggen: een vies kind is een gelukkig kind. Laat maar lekker gaan! De wasmachine doet de rest.
Het werd 's avonds toch wel frisjes. Dus we gingen weer naar binnen. Er kwam een spel Trivial Pursuit op tafel. Ook wel weer eens leuk om te doen. We hebben het maar niet helemaal uitgespeeld want het werd later en later. We hebben onze eigen draai er maar aangegeven. De reglementen namen we met een korreltje zout. Normaliter ben ik niet zo'n spelletjesmens. Ik zal nooit een spel pakken. Ook niet op de ipad. Heb er niks mee, met spelletjes. Maar zo af en toe een keertje meedoen is toch wel leuk en gezellig.

Het kan verkeren in het leven...

Het leven kan behoorlijk grillig zijn. Neem nou de broer van mijn zwager Nico. Een tijdje geleden lag Jan nog op de intensive care en leek het erop dat hij het niet zou halen. Knapte toch weer op. En hij had er ook weer helemaal zin in. Mijn zus en zwager waren nog op visite geweest. Nico had nog wat klusjes in Jan's huis gedaan waar hij blij mee was. Achteraf gelukkig dat Nico dat nog heeft kunnen doen. Want een paar dagen later is hij niet meer wakker geworden. Zomaar ineens! Daar schrik je van. Dat verwacht je niet.
Gisteren was de begrafenis. Er werden lieve brieven voorgelezen. Foto's van vroeger geprojecteerd. Soul muziek gedraaid. Een erehaag gevormd. Daarna werd hij bijgezet in het graf van zijn ouders. Nico is nu als enige nog van zijn ouderlijke gezin over. De moeilijkste tijd gaat nu nog komen. Voor hem en voor de verdere familie.
Het leven kan zo vluchtig zijn, hè? En hoe ouder we worden hoe vaker we ermee geconfronteerd worden. Het leven...en de dood.

Moederlief heeft inmiddels het ruime sop gekozen. Vanmiddag is hun cruiseschip vanuit IJmuiden vertrokken. Op weg naar het hoge noorden, Noorwegen. Ik ben heel benieuwd wat ze ervan gaat vinden. De fjorden moeten ontiegelijk mooi zijn. Mijn zus en ik hebben beiden 'live' de afvaart gevolgd via twee webcams van IJmuiden-haven.
Kanonnen, wat een knoert van een schip! Lijkt me dat je daarin nog wel eens verdwalen kan.
Ze hebben een buitenhut met balkon. Mijn moeder denkt dat ze daar in het zonnetje kan zitten. Ik hoop het voor haar! Ik denk zelf eerder dat ze uit haar hemdje zal waaien. Ik heb voordat ze door Nico weggebracht zouden worden nog maar even twee regenponcho's afgeleverd. Weegt niks, altijd makkelijk voor in je tas. Beter mee verlegen dan om verlegen, toch? Je weet maar nooit of ze ten tijde van een of andere excursie een plensbui over zich heen krijgen. Je gaat toch richting het noorden, niet naar het zonnige zuiden. Maar misschien heb ik het mis en hebben ze de volle trip schitterend warm weer met een lading zon.


Bovenstaand weer eens een scrapje van achternichtje Lorelai. Zo'n leuke foto. Precies zoals ze is. Een lekker wijfie. Vol levenslust! Heerlijk!