Weer een afscheid, maar nu gaat de vlag uit!

Weer een afscheid... maar deze keer een heel aangename! EINDELIJK, ja, e.i.n.d.e.l.i.j.k. heeft het Jan betaamd om onze oudste auto richting de sloop te sturen. Jemig, wat heeft dat lang geduurd, zeg. Ik wilde hem al jaren kwijt. Zo'n oud Opeltje, nog zonder stuurbekrachting ook. De bekleding van het dak hing al een tijd los, waardoor je niet meer in je achteruitkijkspiegel kon kijken. Weg uitzicht. Dat wilde Jan nog 'een keer' plakken. Maar een keertje werd ik verzocht om hem even te verzetten, zodat de gemeente even de heg kon snoeien. Ik zag niks! Zo kun je natuurlijk niet rijden. Dus ik heb een schaar gepakt en ik heb de hele dakbedekking eruit geknipt. Dahag, Jan, jij met je geplak...
Verder begon hij nu toch wel erg te roesten overal. En ook de waterpomp stond op springen. Ja, daar wil je toch niet meer in rijden? Gewoon gevaarlijk. Hij heeft maanden ongebruikt op het parkeerterrein stof staan vergaren. Er groeide zelfs weer onkruid onder de auto! Jan heeft echt nog op het punt gestaan om hem toch nog te laten repareren. Ik snap dat niet. Een auto uit 1993. Daar ga je geen geld meer instoppen. En wat moeten we met drie auto's?? Weg ermee! Nu! Hij heeft zijn geld nu wel opgebracht, dacht ik zo.
En zo kwam de firma Smit zaterdag langs om het stuk schroot op te halen. Zo knap, hè? Om met een vrachtwagen met dubbele laadvloeren achteruit ons parkeerterrein op te kunnen manoeuvreren. Ik doe het hem niet na. Vakmanschap noem ik dat. De Opel startte niet meer, dus hij heeft hem achteruit geduwd en met een lier de laadbak op getrokken. Het enige wat ze er nog van gaan gebruiken is de katalysator, zei ie. Doei, auto. Toch nog 100 euro voor gehad. Beter geld ervoor krijgen dan er geld insteken..... Ook weer gebeurd. Nu die andere oude Opel uit 1997 nog.... Rijdt nog prima! Wie biedt?? Volgende missie ;-)

En omdat het toch 'feest' was heb ik 's middags nog een rabarber/dadeltaart gebakken. 's Avonds kwamen Mariska en Alex langs om weer een kistje tomaten, komkommers, verse kruiden en nog wat Cipresplanten te brengen. Komen ook weer van de heer en mevrouw Via Via af. Mijn dank daarvoor! :-) Ik ga er weer mee aan de slag....

Gisteren zijn Jan en ik weer aan de wandel geweest. Nu op een stukje aan het Noord-Aa waar we nog nooit waren geweest. Lekker rustig. De volgende keer nemen we maar een picknick mandje mee.
Ons beider Valencia tripje (Jan zou eind mei met zijn werk gaan en ik 7 juni met Mariska) is inmiddels officieel geannuleerd. En net op tijd, want ik zou gister de volle mep hebben moeten betalen. (Ik had nog niks betaald, behalve de stoelen en de koffers in het vliegtuig) Dat bedrag krijgen we deze maand nog terug. En niet als voucher, las ik. Nou mooi. Ook weer opgelost.
Plannen voor een nieuwe vakantie maken we nog maar niet. Ik vind die anderhalve meter regel helemaal niks. Dat gaat niet werken als iedereen weer uit zijn holletje komt. En ook het reserveren van restaurants en zo lijkt me niks. Zeker op vakantie niet. En eten van een buffet is al helemaal niet aan de orde.... Neuh, we zitten dit jaar wel uit. Tenzij er over een paar maanden ineens helemaal geen restricties meer zijn. We zien wel.....

Even zwammen over tomaten...

Laatst werd ik bedolven onder een heuse tomatentsunami. Twee kratjes verschillende soorten tomaten kwamen Via Via mijn kant op. (bedankt, meneer en mevrouw Via Via! ;-))
Dit waren er wel erg veel deze keer. Dus ik heb een gedeelte verdeeld onder familie. Zo kon ik ze mooi afleveren op mijn dagelijkse Corona loopje. Er werden al gelijk plannen gemaakt. Soep, tomaten-jam, tomatenchutney, tomatensambal en ook nog een tomatentaart. (die maak ik strakjes).
Lekker, hoor!  De soep is inmiddels gemaakt, deels gegeten en ingevroren. Was ook nog even wat.
De soep was bijna klaar. Normaal doe ik nooit vermicelli in tomatensoep, maar deze keer, omdat ik ook aan mijn moeder wilde geven, dacht ik: laat ik het een beetje ouderwets maken, want tja, ut mensje is al 84, en al die nieuwerwetse soepen.... Ik liet haar de vermicelli uitzoeken, òf gewone krulvermicelli òf hele kleine mini staafvermicellietjes. Die wilde ze wel. Ik een zooi van dat spul erin gedaan. Maar ze waren zo klein, ik zag ze nergens meer. Weet je wat, ik gooi er nog wel wat gewone vermicelli bij. Oh, weet je wat: zoveel is het niet meer, ik maak het pak wel gelijk op. Kijk, dat had ik nou niet moeten doen!
Soepje kookte nog even verder. Ik ga kijken: DIK geworden! Veel te veel,joh. Toen het afgekoeld was kon de lepel er bijna recht overeind in staan. :-) Maar goed, de smaak was verder prima.
En er kwam nog meer deze kant op: gember, een boel oesterzwammen en ook nog een bak eitjes. Scharreleitjes!  Zo lief! Ik heb de kipjes ooit rond zien scharrelen op het erf. Je krijgt een echte band met zo'n eitje. Je ziet voor je hoe moedertje Hen haar eitje eruit perst. En dan trots achterom kijkt naar wat ze geproduceerd heeft. Gek, hè, dat heb ik met eieren uit een doos totaal niet! Alsof die altijd al bestaan hebben....
Gisteren hebben we tagliatelle met oesterzwammen en tomaat en nog meer gegeten.
Tussen de middag heb ik een lekkere omelet met gebakken oesterzwammen gemaakt. Smul!
De laatste weken ben ik sowieso nieuwe recepten aan het uitproberen.
Toevallig had ik voor de tomatentsunami al een Spaanse tomatensalade gemaakt. Die is ook voor herhaling vatbaar. Met flink veel knoflook, olijfolie, een uitje, bruine suiker, balsamico azijn en peper en zout. Simpel, maar erg lekker.
En ook diverse kip/karbonade marinades. Ik hou ervan! Van recepten zoeken, klaarmaken en eten.

Afgelopen donderdagochtend hadden we met het koor weer een video-sessie. Dit keer had Manon een echte muziek-bingo georganiseerd. Iedereen kon zijn eigen bingokaarten uitprinten met daarop titels van onze eigen liedjes. Zij noemde dan een willekeurige zin uit een lied op en wij moesten dan bedenken uit welk nummer dat kwam. En dat was niet makkelijk. Pas als ze het zinnetje zong wist ik ineens uit welk nummer. Was leuk. Ik heb er een aantal gemist want ik werd tijdens de bingo gebeld door de pedicure. Ze kon weer afspraken maken! Fijn, dan kunnen deze inmiddels dinosaurusvoetjes weer poezelig worden!

Toeval..bestaat dat?

Woensdag... Je denkt dat je je goed hebt voorbereid op de afscheidsdienst van Thea. We konden er fysiek niet bij zijn, dus we wilden in ieder geval in alle rust 'virtueel' aanwezig zijn.
De link naar de website waar de live-stream op zou komen had ik alvast klaargezet op de computer. De boxen stonden aan. Er stond een bosje seringen uit de tuin op tafel, met de rouwkaart en een brandend kaarsje erbij.
Ik wilde niet gestoord worden, dus ik had heel bewust de notificaties, riedeltjes, belletjes, piepjes, echt alles, van alle telefoons, iPads en dergelijke uitgezet. Dan kan er niks meer mis gaan, toch?
De dienst begon. Het was echt een mooi beeld en het geluid was ook goed. Fijn dat we er op deze manier toch bij konden zijn. Het was een bloemenzee rond Thea's kist. Fijn!
Er waren toespraken van haar zus, haar dochter, haar vriendin en van haar man. En ja, dan hou je het niet droog. Traantjes. We zaten er midden in en toen: RINGGGGGG. De deurbel! We schrokken ons een hoedje.
De deurbel? Maar die deed het toch al weer langer dan een maand weer niet? Klopt, als er iemand moet komen moet diegene klepperen en/of ik zie hun beentjes voor de deur staan.
Tja, wat te doen? Toch snel maar even opendoen en degene afpoeieren. Een mannetje van de apotheek met mijn plaspillen. Huh? Had ik toch niet besteld? En waarom werden ze nu ineens gebracht? Nog nooit gebeurd! Nooit om gevraagd. Raar. Ik had ook geen bestelling open staan. Want ik slikte ze al een tijdje niet meer. (uit pure laksheid)...
De dienst eindigde. Was mooi, waardig. De volgende dag zouden we nog een bestand krijgen van de begrafenis zelf. Ook daar zijn opnames van gemaakt. Die hebben we ook kunnen bekijken. Zo zijn we daar ook 'bij geweest'.  Al met al een goed afscheid.
De dagen erna ging ik eens nadenken. En ik ga nu misschien in jullie ogen iets heel raars zeggen... Ik heb het idee dat na een overlijden van een bekende degene nog even afscheid komt nemen. Dat is in mijn idee al meerdere keren voorgekomen. Wij hebben een wandlampje in de kamer dat normaal altijd keurig brandt, maar als er iemand is overleden gaat hij een tijdje knipperen. Vaak gebeurd. Mijn schoonmoeder heeft een keer om het hoekje van de deur gekeken.... De regenboog die er eigenlijk niet had kunnen zijn na het overlijden van mijn stiefvader. De orb op een foto vlak na het overlijden van mijn oom.
En na dit rare bel gebeuren, preciessss tijdens de dienst, denk ik: Misschien was het een teken van Thea. Ze wil dat ik mijn bloeddrukverlager weer inneem. Om te voorkomen dat ook ik een hersenbloeding krijg. Zo zie ik het maar.
En het heeft gewerkt... ik slik ze weer.

Grote wasjes, kleine wasjes...ik doe ze weer in de wasmachine!

Vorige week woensdag ging de wasmachine ineens stuk. Hij bleef hangen op het spoelprogramma, gaf allemaal streepjes in het display en wilde er niet eens mee ophouden toen ik de knop op ‘uit’ zette. Oeps, dan maar de stroom eraf. Ik was benieuwd wat ie zou doen als de stroom er weer op ging. Een hoop herrie! Ik was bang dat ie in de fik zou vliegen. Ging um niet worden. Maar eens de technische dienst van de Miele gebeld. Wat kon dit zijn? Er moest een mannetje bij komen. En die kon ‘al’ na anderhalve week komen...
Maar toen ging ik eens denken... hoe oud is deze wasmachine eigenlijk? Op mijn blog (mijn geheugen dus) kon ik niks over wasmachines vinden. Hij moet dus ouder dan 2007 zijn. En dat bleek achteraf ook wel, hij was al 15 jaar oud. Tijd voor een nieuwe!
De nog natte was heeft mijn moeder voor me afgemaakt. En dan krijg je later alles strak gevouwen en zelfs gestreken terug. Netter dan ik het zelf zou doen! Zo lief! Bedankt, mam!
Ik heb een hele studie gemaakt van wasmachines. Ik was er uit, ik wist welke.
Maar dat is makkelijker besloten dan besteld. Want in deze tijd van Covid-19 crisis bezorgen diverse winkels alleen tot over de drempel beneden.  Coolblue sloot niet aan, Media Markt niet, Miele zelf niet, Bemmel en Kroon niet. Ja, jeetje... ik kan toch geen 92 kilo op mijn rug naar boven slepen?? Zelfs Jan kan dat niet. En aansluiten op de trekschakelaar? Hmmm, ook een beetje griezelig.
BCC deed het wel! Maar daar wilde ik eigenlijk na het gedoe met de combi-oven niet meer bestellen. Stel je voor dat DHL weer voor de deur zou staan en de oude machine zou weigeren om mee terug te nemen??  Er eerst maar eens een e-mailtje naar de BCC aan gewaagd. Ja, hoor, echt, alles zou goed komen!
En vanmorgen kwamen ze. Twee man sterk! De gang hadden we ontruimd. Kon ik gelijk de rotzooi en stof achter de schoenenkast schoonmaken. Ahhh, erg! Vier jaar stof...:-)
Het was nog eventjes een probleem met het aansluiten... het ene eruit en het andere erin is altijd even een dingetje in onze meter kast. De stoppen slaan dan door. Ook dat is weer opgelost. Ik kan weer wassen in onze ‘space’machine. Ziet er gelikt uit. Wel met de gebruiksaanwijzing in de hand. Even wennen weer. Allerhande piepjes!

Mijn achternichtjes had ik al een hele tijd niet meer gezien. Laatst heb ik gevideobelt (of is het video gebeld) met Joséphine. Leuk! Samen een paar spelletjes gedaan. Hier zitten we beiden met een virtuele poes op ons hoofd...

Een afscheid...

Een blog bijhouden kan heel rustgevend zijn. Rustgevend in de zin van: je gaat er speciaal voor zitten en doet dan alleen dàt, zonder afleiding. Een blog bijhouden kan handig zijn: het is een gigantische geheugen backup voor als je zelf een geheugen als een zeef hebt. Een blog bijhouden kan heel bevrijdend zijn. Zeker als de woorden zomaar komen. En meestal is dat ook wel zo. Als ik begin te schrijven dan rollen ze zo van het keyboard af.
Maar op dit moment even niet. Ik zit er nu tegen aan te hikken. Wat wil het geval... vriendin Thea is overleden.  Twee jaar geleden kreeg ze al een gigantische hersenbloeding, lag lange tijd in coma, maar heeft het uiteindelijk overleefd. Maar het is nooit meer goed gekomen met haar. Ze woonde erna in een woon-zorgcentrum.
En toen kwam er een virus..... Na al vier weken verstoken te zijn geweest van bezoek (hoe moeilijk moet dat wel niet geweest zijn voor haar man en kinderen) werd ook zij ziek. Net als zeven anderen op haar gang. En nu is ze overleden. Net als die andere zeven bewoners. Gelukkig dat ze in de laatste 72 uur toch nog bezoek heeft mogen ontvangen. Elke dag eentje...volledig in zo'n beschermingspak. Het is allemaal niet te bevatten wat deze Corona periode doet.
Zo is volgende week de begrafenisdienst. Ook aangepast naar de geldende richtlijnen. Weinig personen, op anderhalve meter afstand, heel onwerkelijk. Maar het is niet anders. Gelukkig komt er een live stream wat we kunnen volgen. Het moet maar.
Die Thea... Wat hebben we vroeger gelachen. (Ken haar al vanaf mijn vijftiende, jemig) Ze was zo adrem. Een woordenwaterval. Wat hebben we vroeger veel gespijbeld. Echt erg. Soms waren we al in de klas en besloten we alsnog weg te gaan. Ze was ook een felle. Hield van gerechtigheid. Kon hoog op de barricades staan. (een echte schorpioen?) Maakte zich snel druk om dingen. Onze vriendschap was vroeger hecht, in de loop van de 43 jaar wat minder... maar toch. Nooit volledig uit het oog, en zeker nooit uit het hart. Ik zal haar nooit vergeten.
De foto is uit de nog goede tijd, tijdens ons 25 jarig huwelijksfeestje. Rust zacht, Thea!

Besmet met Corona-vet.....

Ik ben besmet... met het Corona-VET! Oh hemel, ik dij uit nu ik nog maar de helft van mijn dagelijkse kilometertjes maak. En ja, minder eten doe ik ook niet echt, dus...
Er zaten allemaal lekkere dingen in Jan's paaspakket dat net voor de Pasen werd bezorgd. Ik wist niet eens dat dat bestond, een paaspakket. Het was een leuke verrassing van de firma waar hij werkt. Het kwam van Bakker Suikerbuik vandaan. Alleen die naam al. :-) Suikerbuik.

Gisteren was vriendin Patricia jarig. Ik had samen met de rest van ons cluppie foto's verzameld met een persoonlijke wens aan de jarige Jet. Die heb ik geprint en in een lijst gedaan. Ik heb haar 's ochtends een berichtje gestuurd dat ik het even af zou kunnen komen geven tijdens mijn Corona-loopje. Niet wetende dat ze mij op het parkeerterrein op stond te wachten met in de achterbak van haar auto koffie met gebak. Stoeltjes erbij. Netjes op afstand. Het was een persoonlijk terrasje. Hartstikke leuk! Zo hebben we toch haar verjaardag nog een draai kunnen geven!

Toen ik net terug thuis was belde mijn moeder in een beetje paniekerige bui. Ze kon niet bij haar email. Microsoft lag weer dwars. Niet de eerste keer en zeker niet de laatste keer. Weer een kwestie van een nieuw wachtwoord verzinnen, maar ja, hoe moest ze dat doen. Dus hup, teamviewer weer opgestart. In eerste instantie lukte het niet, kwestie van verschillende versies. Daarna ging het wel. Maar weer even gebeld dat ik haar computer even had overgenomen. Voor ze weer in paniek zou raken van al die handelingen die ik moest doen en die zij zomaar zou zien op haar beeldscherm. :-)
Maar ook weer opgelost. Handig, toch, dat teamviewer. Zeker in deze tijd.

Afijn, Netflix... Voordat de nieuwe serie van Casa de Papel online zou komen dacht ik nog 'even snel' iets anders te gaan kijken. Een Turkse serie deze keer. Kara Para Ask. (Black Money Love) Gewoon om even te kijken of het wat was. Mooi, er was 1 seizoen. Kon nog net voor Casa. Niet wetende dat een Turks seizoen blijkbaar bestaat uit 164 (!) afleveringen van pakweg 3 kwartier! :-)) Ik moet zeggen: deze serie kijkt lekker weg. Soms nog best spannend ook. Dus nu zit ik inmiddels al op aflevering 60. Nog 104 te gaan. Pffff. Dus ik hoop dat deze thuisblijfcrisis nog even voort duurt.... (meen ik niet echt, hoor.)

Verder houden we de moed erin. Ik heb alleen tweede paasdag een rotdag gehad. Gewoon een BAALdag. Niks was goed, ik was boos op alles en iedereen. Ik heb flink zitten klagen tegen iedereen die het maar horen wilde. Maar na een nachtje slapen was het weer helemaal over. We zullen doorgaaaaaan.....

Een weekje verder...

We zijn weer een week verder in onze intelligente lockdown.... Gaat het nog goed?? Hier wel.
Mijn gemiddelde hartslag was voor dit alles 86 slagen per minuut in rust. Nu is dat 74! Het doet me blijkbaar goed. Ik kan hier wel aan wennen, aan deze rust overal. Vind het wel prettig. Jan ook. Weinig mensen en auto's overal. Zou het kunnen dat we er gewoon aan toe zijn om naar een rustiger gedeelte van de wereld te verhuizen? Gewoon ergens waar het ALTIJD minder druk is...?

Vorige week hebben we via Jitsi een koorsessie gehad. Degenen die dat wilden konden inloggen. Gewoon om het even uit te proberen. Of het op die manier een mogelijkheid was om samen toch even te zingen. Grappig om een aantal zo te zien. Mensen kwamen, en vielen weer weg. Hadden geen geluid of beeld, of eventjes wel en daarna niet meer. Sommigen waren alleen met hun pony in beeld (Ja, jij, Carolien!) en sommigen hadden hun kindje of konijn meegenomen. We hebben nog gepoogd om Windows of Hope te zingen maar dat mislukte lichtelijk. Galm, echo, blikkerig geluid. Ik lag in een deuk. Maar goed, we hebben het geprobeerd! Inmiddels druppelen er wat midi bestanden binnen zodat we toch onze partijen kunnen (blijven) oefenen.

Wat ook prettig is: ik kom weer aan andere dingen toe. En zeker nu het zulk mooi weer is kunnen die dingen mooi in de tuin gedaan worden.  Zoals judaspenningen ontvellen en zaadjes verzamelen. Ik had een enorme berg in de schuur liggen. Een gedeelte is naar mijn zus en zwager gegaan, die hadden nog vazen over waar ze goed in zouden staan. Het ontvel-gedeelte hebben ze zelf mogen doen. Wat een monnikenwerk is dat! Vanmorgen heb ik het laatste gedeelte zelf gedaan. Die bosjes gaan vrijdag naar mijn moeder. Dalijk maar weer even de tuin aanvegen....
In de tuin kan ik ook fijn lezen, haken, muziek luisteren of nieuwe Photoshop lessen  bestuderen. Nu ben ik best snel afgeleid als ik in de tuin zit. Ik hoor alles... er spelen kinderen, buren zijn aan het zagen, tegels worden schoongemaakt (helaas niet in onze tuin), geveegd, kortom: afleiding! Herrie aan mijn kop! Op mijn vraag aan schoonzoon Alex of hij ervaring had met een noise cancelling koptelefoon en of dat eventueel iets voor mij zou zijn was zijn antwoord JA. En niet alleen ja...hij had er nog wel eentje liggen die mocht ik uitproberen. Zo heeee. Zodra je zo'n ding aanzet daalt er een rust op je neer. Geweldig! Dus nu kan ik lekker in mijn eigen coconnetje in de tuin zitten. En me concentreren op dàt waarmee ik bezig ben.